Πέρα από τα προηγούμενα, όμως, ο Αντ. Καρκαγιάννης επιχειρεί να «νουθετήσει» τις ταξικές δυνάμεις και κλείνει το σημείωμά του, ως εξής: «Η κοινωνία σήμερα ένα κεντρικό αίτημα διατυπώνει με χίλιους τρόπους: "Δουλιά και όχι ανεργία", περισσότερη και όχι λιγότερη δουλιά. Με κάθε τρόπο, με όλους τους τρόπους και με κάθε θυσία. Ολα τα άλλα είναι για τα πρωτομαγιάτικα πανηγύρια...».

Αφήνοντας κατά μέρος το απαξιωτικό ύφος, θέλουμε να σημειώσουμε τα εξής: Πρώτον, δεν είναι ο πλέον κατάλληλος -τουλάχιστον - για να εκπροσωπεί την κοινωνία και ιδιαίτερα τα λαϊκά στρώματα. Πόσο μάλλον, που ακόμη και οι δημοσκοπήσεις αναδείχνουν στην πρώτη θέση τα ζητήματα της οικονομίας (ακρίβεια, φτώχεια, χαμηλά μεροκάματα, απαράδεκτες συντάξεις κλπ.). Δεύτερον, το οξύτατο σήμερα πρόβλημα της πολύμορφης ανεργίας (φανερή, κρυφή, μερική απασχόληση-ανεργία κλπ.) οδηγεί και πάλι στον σύγχρονο καπιταλισμό. Ο τελευταίος, ούτε θέλει ούτε μπορεί να δώσει δουλιά σε όλους. Ας το σκεφθεί λίγο ο κ. Καρκαγιάννης και σχετικά εύκολα θα βρει, ότι στην υποθετική περίπτωση που το έκανε, θα σήμαινε και πάλι την αυτοκαταστροφή του. Τρίτον, το «δουλιά με κάθε τρόπο, με όλους τους τρόπους και με κάθε θυσία», μπορεί να βολεύει τους κεφαλαιοκράτες, αλλά ταιριάζει στον Μεσαίωνα ή και ακόμη παραπίσω. Πάντως, όχι στον 21ο αιώνα. Και τέταρτον, το κρίσιμο σήμερα ερώτημα είναι «ανάπτυξη για ποιόν, για το λαό ή την πλουτοκρατία και τα κέρδη της». Η απάντηση σ' αυτό δίνει τις απαντήσεις και στα υπόλοιπα ερωτήματά του.