Ερμητικά κλειστά είχε τα αυτιά του ο πρωθυπουργός (και) στο δεύτερο ηχηρό «όχι» που έφτασε προχτές από την Ολλανδία. Ο Κ. Καραμανλής όχι μόνο προσποιήθηκε ότι δεν κατάλαβε τίποτα, αλλά έσπευσε να δώσει τη δική του «απάντηση», τοποθετούμενος ακριβώς απέναντι από την κραυγαλέα διαμαρτυρία των λαών.

Με το χτεσινό «διάγγελμά» του ο Κ. Καραμανλής προσπάθησε να πείσει ότι η διέξοδος βρίσκεται στην ταχύτερη εφαρμογή των «διαρθρωτικών αλλαγών». Μα αυτό ακριβώς αποδοκίμασαν και καταδίκασαν εργαζόμενοι στη Γαλλία και την Ολλανδία με το βροντερό «όχι» στο «ευρωσύνταγμα». Αυτές οι διαρθρωτικές αλλαγές που εφαρμόζονται χρόνια τώρα από την ΕΕ είναι που έχουν οδηγήσει στο γκρέμισμα των εργατικών κατακτήσεων και το ξήλωμα των δικαιωμάτων τους, στην εξάπλωση της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Κι όμως ο Ελληνας πρωθυπουργός επιμένει ότι η νεοφιλελεύθερη διαχείριση είναι μονόδρομος και καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να γκρεμίσει το 8ωρο και τις συλλογικές συμβάσεις, να ελαστικοποιήσει τις εργασιακές σχέσεις, ανατρέπει ασφαλιστικά δικαιώματα, ρίχνει τους μισθούς κάτω και από τον κατώτατο, γενικότερα κάνει ό,τι μπορεί για να μειώσει το «εργατικό κόστος».

Φυσικά, ο Κ. Καραμανλής δεν είναι μόνος του και δεν αντιδρά «σπασμωδικά». Εφαρμόζει πιστά τις πολιτικές της Λισαβόνας και αυτό κάνουν όλες οι κυβερνήσεις της ΕΕ. Συντονίζονται μάλιστα να επιταχύνουν τις αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις», παρακάμπτοντας και καταπνίγοντας την «εξέγερση των από κάτω», όπως εκφράστηκε με τα δύο μεγάλα «όχι». Αυτό, πιθανότατα, θα επικυρωθεί στη Σύνοδο Κορυφής στα μέσα του μήνα. Δεν υπολογίζουν (ούτε θέλουν) τη φωνή των λαών, αφήνοντας σαφώς να διαφανεί ότι προκρίνουν την αναμέτρηση και τη ρήξη παρά το «συμβιβασμό» και την «υποχώρηση»...

Το χάσμα όμως μεταξύ των πολιτικών των ηγεσιών της ΕΕ και των αναγκών των λαών, όπως με παραστατικό τρόπο κατέδειξαν τα δημοψηφίσματα σε Γαλλία και Ολλανδία, προβάλλει πλέον αγεφύρωτο. Οι «διαρθρωτικές αλλαγές», όπως αυτές που υλοποιεί η κυβέρνηση Καραμανλή, φέρνουν πιο κοντά την «τελική αναμέτρηση»...