Τα δημοψηφίσματα για την ευρωπαϊκή συνταγματική συνθήκη στη Γαλλία και την Ολλανδία και τα αποτελέσματά τους, όπως επίσης και τα ευρήματα δημοσκοπήσεων που διενεργούνται σε χώρες - μέλη της ΕΕ, περιλαμβανομένης της Ελλάδας, που καταγράφουν σε μεγάλες πλειοψηφίες αρνητικές τις λαϊκές διαθέσεις απέναντι στη συνθήκη, καταδεικνύουν τη διαμόρφωση ελπιδοφόρων διεργασιών και τάσεων στο εσωτερικό των κοινωνιών των ευρωπαϊκών χωρών.

Φάνηκε σε Γαλλία και Ολλανδία, διαφαίνεται και σε άλλες χώρες, η λαϊκή βάση του «ΟΧΙ», καθώς αυτό προέρχεται από μεγάλα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων και των εργαζομένων. Αυτό είναι ένα, θετικό, κρατούμενο. Ενα δεύτερο είναι το ότι οι αιτίες που ωθούν στην απόρριψή του - και που δεν έχουν βέβαια να κάνουν με όσα σκόπιμα υπερτονίζονται περί ξενοφοβίας, ρατσισμού κλπ.- πηγάζουν από τη ραγδαία επιδείνωση της ζωής των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων εξαιτίας των ασκούμενων, κοινών λίγο πολύ σε όλες τις χώρες, πολιτικών. Οι υποστηρικτές του «ΟΧΙ» αντιλαμβάνονται, από γνώση ή ένστικτο, πως η καταδίκη του «ευρωσυντάγματος» ισοδυναμεί με καταδίκη του «ευρωμονόδρομου» και των «αγκαθιών» με τα οποία είναι στρωμένος για τους λαούς.

Ενα τρίτο εξαιρετικά θετικό στοιχείο, που αναδείχτηκε στα δύο δημοψηφίσματα και κυρίως σ' αυτό της Γαλλίας, είναι πως η άρνηση διατυπώνεται παρά κι ενάντια σε ένα όργιο πιέσεων, εκβιασμών και χειραγώγησης. Κόντρα σε μια χωρίς όρια και όρους προπαγανδιστική εκστρατεία υπέρ του «ΝΑΙ», η οποία περιλάμβανε την καταστροφολογία με την υπερπροβολή των υποτιθέμενων κινδύνων που εγκυμονεί το «ΟΧΙ». Η καταψήφιση της συνθήκης υπό αυτούς τους όρους σηματοδοτεί και μια τάση λαϊκής χειραφέτησης.

Συνεκτιμώντας κανείς όλα αυτά τα στοιχεία, συμπεραίνει πως η απόρριψη του «ευρωσυντάγματος» αποτελεί ένα βήμα στον αγώνα κατά της ΕΕ. Φαίνεται πιο καθαρά πια πως οι λαοί της Ευρώπης βγάζουν συμπεράσματα και σε ένα βαθμό τα μετουσιώνουν σε ανυπακοή και αντίσταση. Ομως, αυτό δεν αρκεί. Χρειάζεται ο βηματισμός να επιταχυνθεί στην κατεύθυνση της ρήξης και σύγκρουσης με την ΕΕ. Είναι ανάγκη οι λαοί της Ευρώπης, καθένας στη χώρα του και σε συντονισμό μεταξύ τους, να κάνουν δική τους υπόθεση το χτίσιμο της Ευρώπης των λαών, της σοσιαλιστικής Ευρώπης.

Ο δρόμος για την απόσπαση της εξουσίας από τα «χέρια» των μονοπωλίων δεν είναι εύκολος, είναι όμως μονόδρομος για τα λαϊκά συμφέροντα και περνάει μέσα από την ανατροπή της ΕΕ και την απόρριψη των «παραισθησιογόνων» για τις λαϊκές συνειδήσεις απόψεων που ισχυρίζονται πως εντός των τειχών, χωρίς ρήξεις και ανατροπές, μπορούν να βελτιωθούν τα πράγματα προς όφελος των λαών.