Του Ανδρέα Πετρουλάκη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Εξάλλου, έχεις τόσο πολύ εκπαιδευτεί στο να θεωρείς ότι σου κάνουν και χάρη που σου δίνουν μεροκάματο, έχεις ήδη πιστέψει πως είσαι κόστος κι όχι παραγωγός πλούτου, είσαι, δηλαδή, «δικός τους» ήδη, τι άλλο θέλουν;

Να το θεωρήσεις και αυτό σαν παροχή; «Διά βίου προσέγγιση της εργασίας», λέει το κείμενο. Μέχρι τώρα ήξερες τη «Διά βίου εκπαίδευση και κατάρτιση». Τώρα αυτό τι είναι; Αρχίζεις και περιφέρεις το κείμενο, ακούς γνώμες. Ολοι καταλήγουν στο αυτονόητο: Σ' όλη τη ζωή σου να «προσεγγίζεις» την εργασία; Δηλαδή; Δε θες να το δεχτείς με τίποτα, ε;

Κι όμως, αύριο θα δεις δημοσιευμένο ένα γκάλοπ που θα αποδεικνύει ότι όχι μόνο το έχεις εγκρίνει, αλλά και ότι παρακάλεσες να σου δοθεί κι αυτή η ευκαιρία: Να πας στον τάφο, κυνηγώντας ένα μεροκάματο.

Μεροκάματο; Κρατήσου λίγο. Ο νέος όρος είναι «εργατολεπτό». Μ' αυτό σε μετράνε, μ' αυτό σε πληρώνουνε. Τι είναι αυτό; Ρώτα το πιτσιρίκι σου. Εχει πιο καθαρό μυαλό, πιο αθώο. Δος του τα δεδομένα και ζήτα του να σου βγάλει το αποτέλεσμα: 80.000 εργατολεπτά το 24ωρο, με τρεις βάρδιες και πληρωμή 100 ευρώ το μήνα. Πες στο παιδί, λοιπόν, να σου υπολογίσει πόσο πληρώνεται το εργατολεπτό σου. Μην το κάνεις μόνος σου. Θα φουντώσει η κεφαλή σου κι άντε ξεμπέρδευε έτσι που είσαι και σε κρίσιμη ηλικία. Ασε να το κάνει το παιδί έτσι σαν μια αθώα μαθηματική πράξη.

Ολα αθώα είναι σ' αυτή τη ζήση. Χτες μάθαμε πως το υπουργείο Παιδείας έχει αναθέσει την αξιολόγηση δασκάλων και καθηγητών σε μια εταιρία ονόματι «Καντόρ». Ξέρεις τι είναι; Ενα πολυεθνικό λογιστήριο! Ναι, ένα λογιστήριο θα αξιολογήσει τους δασκάλους!

Κι εσύ δεν μπορείς να χωνέψεις τον όρο «Διά βίου προσέγγιση της εργασίας»...

Καταλαβαίνεις, φαντάζομαι, πως κάποια στιγμή τα πράγματα είναι τόσο τραγικά που δεν αντέχονται. Είναι τότε ακριβώς που εισβάλλει η κωμωδία.

Εχεις κι άλλη λύση, αλλά σου έχουν μάθει πως κοστίζει τόσο που είναι καλύτερα να κάθεσαι στ' αυγά σου. Για ξαναμέτρα το. Τι κοστίζει περισσότερο; Η μετατροπή της οργής σου σε συνειδητό αγώνα, ή μια «Διά βίου προσέγγιση της εργασίας»;

Ακου «επίδομα βαζελίνης»! Αφού τα σύγχρονα δακρυγόνα δεν αντιμετωπίζονται όπως παλιά με βαζελίνη, ποιος τη χρειάζεται;