ΔΕΔΟΜΕΝΑ: «Το 1981, η Γαλλία μετρούσε 22 "ευαίσθητες συνοικίες" με υψηλό δείκτη ανεργίας και εγκληματικότητας, τις οποίες κατοικούσαν κυρίως μετανάστες. Ο αριθμός αυτός εκτοξεύτηκε μέσα σε έναν χρόνο φτάνοντας τις 120 και δε σταμάτησε ποτέ την ανοδική του πορεία. Σήμερα, οι "ευαίσθητες συνοικίες" φτάνουν τις 717 και οι κάτοικοι αυτών τα 4,5 εκατομμύρια (...) Οι 241 από τις 742 κοινότητες στις οποίες στόχευε ο νόμος για την αλληλεγγύη δεν έχουν χτίσει ούτε ένα διαμέρισμα, τη στιγμή που οι οικογένειες στη λίστα αναμονής για τις κοινωνικές εστίες άγγιξαν τον αριθμό ρεκόρ του 1,3 εκατομμυρίου» (το ρεπορτάζ στο «ΕΘΝΟΣ»).

ΑΔΙΕΞΟΔΟ: «Το πρόβλημα είναι πολιτικό. Είτε η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, η Ελλάδα θα αποφασίσουν μέσα σε ένα κοινό ευρωπαϊκό σύστημα να αλλάξουν πολιτική, να προστατεύσουν τις οικονομίες διαφορετικά, να ενισχύσουν το κοινωνικό τους κράτος κατά τρόπο συντονισμένο, πράγμα που είναι όλο και πιο δύσκολο λόγω της διεύρυνσης της ΕΕ, είτε θα πληρώσουν τις συνέπειες ενός ανοίγματος των κοινωνιών προς τον απόλυτο νεοφιλελευθερισμό που οδηγεί σε τερατωδίες μιας ανεξέλεγκτης ελεύθερης αγοράς εργασίας» (ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Κ. Τσουκαλάς στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).

ΟΡΓΗ: «Ηδη το πολιτικό πρόβλημα έχει τεθεί επί τάπητος. Αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να το προσεγγίσει και η γαλλική ηγεσία και συνολικά η ηγεσία της ΕΕ η οποία προς το παρόν απλώς ανησυχεί (...) Η πλήρης κατάλυση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου φέρνει όλα αυτά τα τμήματα του πληθυσμού ακόμα πιο κοντά. Τα οπλίζει με την οργή της φτώχειας και του περιθωρίου και τα βγάζει στο δρόμο όπου το μόνο που έχουν να χάσουν είναι η ζωή τους, η ζωή του περιθωρίου των γκέτο» (η Χρ. Ταβουλάρη στον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ»).

ΑΠΟΓΝΩΣΗ: «Ας ελπίσουμε ότι οι πολιτικές ηγεσίες θα αντιληφθούν επιτέλους ότι το άδειο στομάχι και η εξαθλίωση οδηγούν στην απόγνωση. Και ήδη η σημερινή Ευρώπη, παρά τον πλούτο της, έχει συσσωρεύσει εκρηκτικά αποθέματα απόγνωσης» (ο Γ. Τράγκας στη «ΧΩΡΑ»).

ΑΝΗΣΥΧΙΑ: «Οπως σημείωσε την περασμένη Παρασκευή ο διευθυντής της "Μοντ Διπλοματίκ" Μπερνάρ Κασέν, οι δραματικές ταραχές προμηνύουν μια εποχή κοινωνικής πόλωσης, από την οποία ενδέχεται να ωφεληθούν και τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος. Μια σοβαρή πρόκληση, που δεν έχει βρει πειστικές απαντήσεις από τους βασικούς πολιτικούς πυλώνες των δυτικών δημοκρατιών» (η επισήμανση στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).