Του Γιάννη Καλαϊτζή από την «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»

Με αφορμή τη Γαλλία, κάθε πικραμένος «διανοούμενος» σπεύδει να συνεισφέρει στο κοινό ταμείο: Να θολώσουν τα νερά, να αποφευχθεί πάση θυσία η ταξική συσπείρωση, να μη γίνει ανάλυση από τη σκοπιά των εργατών στη φάση τής όλο και εντεινόμενης αντιπαράθεσης των συμφερόντων τους με αυτά του κεφαλαίου. Ακόμα χειρότερα: Να διασφαλιστεί το χειροκρότημα ακόμα και υπέρ αυτού, που ήδη είναι ένα ωμό στρατο-πραξικόπημα στην καρδιά της «δημοκρατικής Ευρώπης».

Το γεγονός ότι πολλά απ' αυτά που γράφονται ως «ιδέες» και «αναλύσεις» κονταροχτυπιούνται μεταξύ τους από παράγραφο σε παράγραφο, δεν έχει σημασία για την αστική προπαγάνδα. Αξία έχει το τελικό αποτέλεσμα.

Ετσι, με μπόλικη σάλτσα - κλάμα για τους κατατρεγμένους, βλέπουμε να προτείνουν τη διάσωση του «ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου», «μέσα σ' ένα κοινό ευρωπαϊκό σύστημα» με αλλαγή πολιτικής! Οτι αυτό το σύστημα ονομάζεται καπιταλισμός, όποια κι αν είναι η πολιτική διαχείρισή του, εξαφανίζεται. Οτι η «ανταγωνιστικότητα» είναι υπέρτατη αρχή, η επιδίωξη της οποίας καθορίζει τα πάντα σε βάρος των εργατών, απλά δεν αναφέρεται.

Κάπου στα ψιλά ομολογούν: Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος για την αποδεδειγμένα αποτελεσματική διαχείριση του συστήματος υπό «κεντρώα» διακυβέρνηση. Ο κίνδυνος, λένε, είναι η ενίσχυση των πολιτικών άκρων. Κινδυνεύει το σύστημα από τον Λεπέν; Δεν είναι δικό τους δημιούργημα; Εχει ανάγκη τον Λεπέν η Γαλλία για την εφαρμογή στρατιωτικού νόμου;

Η προβολή της ακροδεξιάς είναι χρήσιμη, για να αιτιολογηθεί ο αυταρχισμός και να εξασφαλιστεί άλλη μία συσπείρωση σε «δημοκρατικές» λύσεις, δηλαδή η διαιώνιση της πολιτικής διακυβέρνησης υπέρ του κεφαλαίου. Οι θύτες θέλουν παράταση. Θέλουν και χειροκρότημα, την ώρα που κάθε κρισιακό φαινόμενο στο σύστημά τους προκαλεί για ταξική συσπείρωση, για ανατροπή!

Ενα είναι το «άκρο» που φοβούνται. Οχι τα παιδιά των εργατών που στην απόγνωση καίνε στα τυφλά αυτοκίνητα, αλλά αυτά τα ίδια παιδιά μαζί με τους γονείς τους, την ώρα που θα αρχίσουν να αποκτούν συνείδηση της ταξικής θέσης τους, άρα και της πολιτικής διεξόδου που θα τους βγάλει έξω από αυτό το σύστημα. Ενα «φάντασμα» ήταν πάντα ο εφιάλτης της αστικής τάξης. Αυτό παραμένει.

Μπορεί στη Γαλλία των δεδομένων συσχετισμών να τα καταφέρουν να σβήσει πρόσκαιρα η φωτιά.

Στο χέρι των εργατών, της επαναστατικής πρωτοπορίας τους, είναι να μην αφήνουν σε χλωρό κλαρί κανένα μπουμπούκι «αριστερής» διαχείρισης. Ούτε κάτι ΚΥΠατζίδικης έμπνευσης σχεδιασμούς...