Επιστολή συμπαράστασης εκ μέρους των αντιπροσωπειών που συμμετείχαν στη Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, απέστειλε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στον σύντροφο Μικόλας Μπουρακιάβιτσιους φυλακισμένο ηγέτη του ΚΚ Λιθουανίας.

Σε αυτή σημειώνεται: «Εκφράζουμε την αγανάκτησή μας για τις αυθαίρετες διώξεις σε βάρος σας και τη φυλάκισή σας για περισσότερα από 12 χρόνια που έχουν επιβάλει οι αντιδραστικές δυνάμεις της χώρας παρά την αυξανόμενη διαμαρτυρία και το μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης. Εκφράζουμε, για άλλη μια φορά, την αλληλεγγύη μας ιδιαίτερα σε αυτή τη δύσκολη στιγμή για την υγεία σας, συνέπεια των απάνθρωπων συνθηκών κράτησης στις φυλακές του Βίλνιους».

Και επιστολή καταλήγει:

«Η ηρωική σας στάση, να μη συναινείτε στην αποκήρυξη των κοινών ιδανικών μας και της δράσης σας είναι παράδειγμα για όλους τους Κομμουνιστές, για κάθε αγωνιστή, για κάθε προοδευτικό άνθρωπο. Είναι παράδειγμα στάσης ζωής. Θα συνεχίσουμε ακόμα πιο αποφασιστικά τον αγώνα μας για την απελευθέρωσή σας και την αποκατάσταση στοιχειωδών δημοκρατικών ελευθεριών στη χώρας σας».

Ο Μικόλας Μπουρακιάβιτσιους, πρώην Α` Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚ Λιθουανίας, ιστορικός - καθηγητής Πανεπιστημίου, είναι καταδικασμένος σε φυλάκιση 12 χρόνων, που λήγει στις 14/1/2006, με πρόσχημα τα αιματηρά γεγονότα του Βίλνιους. Στις 13/1/1991 στο Βίλνιους μπήκαν δυνάμεις του σοβιετικού στρατού με στόχο να καταλάβουν το τηλεοπτικό κέντρο, ενώ διεξαγόταν μεγάλη συγκέντρωση των αντισοβιετικών δυνάμεων. Οργανωμένες ομάδες φιλοσοβιετικών εργατών, από εργοστάσια της πρωτεύουσας, με προτροπή του ΚΚΛ, του τμήματος του κόμματος που θεωρούσε ότι ανήκε στο ΚΚΣΕ, κι άλλων φιλοσοβιετικών οργανώσεων, έτρεξαν σε βοήθεια των σοβιετικών στρατευμάτων. Στις συγκρούσεις σκοτώθηκαν 13 άτομα. Στις έρευνες που έκαναν οι σοβιετικές εισαγγελικές αρχές (έως τη διάλυση της ΕΣΣΔ) αποδεικνυόταν ότι τα θύματα είχαν πυροβοληθεί από ψηλά, κι όχι από τις θέσεις όπου βρίσκονταν οι Σοβιετικοί στρατιώτες. Επίσης, ένα τουλάχιστον θύμα είχε χτυπηθεί από σφαίρα όπλου, που δε χρησιμοποιούσε ο σοβιετικός στρατός, αλλά οι συνεργάτες των ναζί την περίοδο του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Ηταν φανερό πως επρόκειτο για προβοκάτσια σε βάρος του σοβιετικού στρατού και της ΕΣΣΔ, με στόχο να ενισχυθούν οι εθνικιστικές - αποσχιστικές τάσεις στη Λιθουανία. Μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την ανατροπή του σοσιαλισμού, οι αντικομμουνιστές επιδίωξαν την καταδίκη του Μπουρακιάβιτσιους, με αφορμή τα αιματηρά γεγονότα στο τηλεοπτικό κέντρο του. Ο Μπουρακιάβιτσιους διέφυγε στη Λευκορωσία, όπου το 1993 ομάδα ειδικών δυνάμεων της Λιθουανίας, σε συνεργασία με ξένες μυστικές υπηρεσίες, τον απήγαγε. Οι αρχές της Λιθουανίας επέμειναν στον εγκλεισμό του Μπουρακιάβιτσιους, ακόμα κι όταν εμφανίστηκαν μαρτυρίες για το ότι την προβοκάτσια οργάνωσαν οι δυνάμεις του εθνικιστικού κινήματος «Σαγιούντις».

Ο Μπουρακιάβιτσιους αρνήθηκε να υπογράψει δήλωση μετανοίας, όπως του ζητήθηκε, για να τον αφήσουν ελεύθερο.

«Δεν υπάρχει κάτι για το οποίο να ζητήσουμε συγνώμη. Ο,τι κάναμε το κάναμε για το καλό του λαού της χώρας μας, χωρίς να καταπατήσουμε κανέναν νόμο που υπήρχε», είχε δηλώσει ο ίδιος το 2003 μέσα στις φυλακές στην αντιπροσωπεία του ΚΚΕ που τον επισκέφτηκε, με επικεφαλής τον Στρατή Κόρακα. «Εχουμε καταδικαστεί για την ιδεολογία μας, τις κομμουνιστικές μας πεποιθήσεις, την κομμουνιστική πολιτική δράση μας, την περίοδο 1990 - 1991», είχε πει χαρακτηριστικά.

Προχτές, 22 Νοέμβρη 2005, ο Μπουρακιάβιτσιους μεταφέρθηκε μετά από σοβαρό καρδιακό επεισόδιο, από τις φυλακές σε νοσοκομείο του Βίλνιους.