Περίπου όπως άρχισε κλείνει το 2005: Με τις συνέπειες του σεισμού των 7,6 Ρίχτερ, που ισοπέδωσε στις 8 του Οκτώβρη σχεδόν ολόκληρο το Αζάντ Κασμίρ. Κάπου 100.000 νεκροί σε Πακιστάν και Ινδία, μια ολόκληρη «χαμένη γενιά» παιδιών, 3,3 εκατ. άστεγοι, θύματα όχι μόνο του Εγκέλαδου, αλλά και της παντελούς έλλειψης ενός πλαισίου ασφαλούς δόμησης - ο ίδιος ο στρατός, που κυβερνά τη χώρα, έκτισε χιλιάδες από τα κτίρια που κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα, ενώ οι διεφθαρμένοι αξιωματικοί του νέμονται τα οφέλη της «βοήθειας», τροφίμων, κουβερτών και σκηνών, που διανέμουν έως και σήμερα στη μαύρη αγορά. Οπως και στην περίπτωση του τσουνάμι, οι δυτικές δυνάμεις, που παρείχαν (ελάχιστη) «βοήθεια», στόχο είχαν να μείνει ο υποτελής τους στρατηγός Μουσάραφ στην εξουσία. Ταυτόχρονα, δυνάμεις του ΝΑΤΟ πάτησαν για πρώτη φορά το Πακιστάν, με το οποίο ...γειτνιάζουν -- λόγω κατοχής του Αφγανιστάν. Η ελπίδα για επίλυση του ζητήματος του Κασμίρ έσβησε γρήγορα: Η «διπλωματία των σεισμών» αποδείχτηκε ρηχή.