Το 2005 χαρακτηρίζεται ανάμεσα σε άλλα από τους αυξανόμενους εργατοϋπαληλικούς αγώνες ενάντια στην αντικοινωνική πολιτική που ακολουθούν οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρώπης των μονοπωλίων. Χαρακτηριστικές ήταν οι κινητοποιήσεις στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία και την Ελλάδα. Με διάφορες μορφές οι εργαζόμενοι της πόλης και της υπαίθρου - με στάσεις εργασίας, διαδηλώσεις και απεργίες πολλών ημερών και γενικές απεργίες - προσπάθησαν να βάλουν φράγμα στην εντεινόμενη ταξική επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου και των κυβερνήσεων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η «Γιούνγκε Βελτ» (23/12) στην ανασκόπηση του 2005 περιγράφει με λεπτομέρειες τους αγώνες των εργαζομένων στις τέσσερις χώρες. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα αφιερώνει μεγάλο μέρος της τρίστηλης περιγραφής της. Τονίζει σχετικά ανάμεσα σε άλλα: «Στην Ελλάδα το έτος ήταν ενδεικτικό για τους ταξικούς αγώνες». Αφού αναφέρει σειρά νέων μέτρων της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας σε βάρος πλατιών λαϊκών μαζών, τονίζει: «Δεν πέρασε σχεδόν καμιά μέρα στη χώρα χωρίς απεργίες και διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Ενα ολόκληρο μήνα απέργησαν οι υπάλληλοι των κρατικών τραπεζών για να υπερασπιστούν τα ταμεία τους. Σε ένδειξη μιας πρωτοείδωτης αλληλεγγύης ακολούθησαν τις διαμαρτυρίες των τραπεζικών υπαλλήλων οι εργάτες άλλων κλάδων, που κορυφώθηκε τον Ιούνη σε μια πανελλαδική γενική απεργία. Συνολικά έγιναν τρεις γενικές απεργίες, που μια μέρα κάθε φορά παρέλυσαν τη χώρα. Πάνω από 3.000 αστυνομικοί χρειάστηκε να διατεθούν στη Θεσσαλονίκη για να προστατεύσουν το Σεπτέμβρη τα εγκαίνια από τον πρωθυπουργό της Εμπορικής Εκθεσης της ΔΕΘ από τις οργισμένες διαμαρτυρίες των εργατών. Το Νοέμβρη πάνω από 50.000 διαδήλωσαν με το ταξικό εργατικό κίνημα στην πανελλαδική συγκέντρωση στην Αθήνα του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (όπου συμμετέχουν και πρωτοστατούν οι κομμουνιστές) κάτι που ανέδειξε την τεράστια δυναμική αυτού του κινήματος».