Το «αντικομμουνιστικό μανιφέστο» των ευρωενωσίτικων «δημοκρατικών», συντηρητικών και φασιστικών δυνάμεων σε πλήρη λειτουργία. Η μαύρη διεθνής του κεφαλαίου και του μιλιταρισμού εννοεί να διατηρεί ανοιχτό ένα αντισοβιετικό μέτωπο. Είναι αδύνατον να ξεχάσει τα ...«διαφυγόντα» κέρδη της από την έστω και δύσκολη 75χρονη πορεία του σοσιαλισμού στην Ευρώπη. Γι' αυτό και φροντίζει να τα παίρνει πίσω με το αίμα των λαών. Ακόμη και αν η προσπάθεια οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση είχε σοβαρές παραβιάσεις, αφού τουλάχιστον στην τελική τουλάχιστον φάση η ηγεσία είχε παραδοθεί στα κελεύσματα των αντιπάλων, η μαύρη διεθνής του κεφαλαίου επιζητεί ακόμη και ρανίδες του αίματος του ηττημένου.

Η μεγαλοαστική τάξη γνωρίζει ότι πρέπει να εξαφανίσει όχι μόνο τα πρόσωπα αλλά κυρίως τα μηνύματά τους. Γι' αυτό και ψάχνει συνεχώς την ύπαρξη σπόρων αυτών των μηνυμάτων. Στην περίπτωση του σοβιετικού συστήματος πρόκειται για κάτι πολύ σοβαρότερο. Εάν η Οχτωβριανή Επανάσταση του 1917 αποτέλεσε ένα ιστορικό εγχείρημα ανατροπής του καπιταλισμού και μετάβασης του ανθρώπου στη σοσιαλιστική οργάνωση της κοινωνίας του, η αντεπανάσταση πρέπει να αποτελέσει ένα εξίσου ιστορικό εγχείρημα άρνησης.

Εάν η κυματώδης, αντιφατική και δύσκολη πορεία των Σοβιέτ απέδειξε τουλάχιστον τη δυνατότητα του σοσιαλισμού, η ορκισμένη αντεπανάσταση πρέπει να πνίξει αυτή τη θύμηση, αυτή τη σπορά. Ο εκφυλισμός και το αίμα κερδίζουν συνεχώς κοινωνική «αναγνώριση» ως τρόπος ζωής των νέων γενεών. Ο περιφερειακός πόλεμος συνεχίζεται. Εκείνο που απομένει είναι είτε η πτώση της «σύγχρονης Ρώμης», του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, με την αναβίωση ενός νέου μεσσιανισμού, είτε ένας γενικευμένος διεθνής ταξικός πόλεμος για την απαλλαγή του ανθρώπου από τα δεσμά του καπιταλισμού.

Υπάρχει βέβαια και η τρίτη διέξοδος, στην οποία κανείς δεν αναφέρεται και γι' αυτό γίνεται πιο επικίνδυνη. Πρόκειται για ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα του οποίου η πιθανότητα διαγράφτηκε απ' το καθημερινό πολιτικό λεξιλόγιο όχι όμως και από τον ισολογισμό των καπιταλιστικών κερδών. Εδώ, αντίθετα, η πρακτική παρουσία του είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την ανούσια σιωπή του. Στις διάφορες ντιφεντόρις (Διεθνείς Εκθέσεις Οπλικών Συστημάτων) δείχνεται η μεγάλη εξέλιξη εφαρμογής της πυρηνικής πολεμικής τεχνολογίας ακόμη και στον προσωπικό οπλισμό (π.χ., φυσίγγια απεμπλουτισμένου ουρανίου), δηλαδή ατομικός πυρηνικός οπλισμός.

Αυτή η ερώτηση είναι στοιχείο της γενικότερης λειτουργίας της Σοβιετικής Ενωσης στο καθεστώς των εξοπλιστικών ανταγωνισμών όπως αυτό επιβλήθηκε ως απότοκο του δεύτερου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Γι' αυτό σε κάθε αναφορά σε αυτό το άκρως ευαίσθητο ζήτημα η γλώσσα πρέπει να κονταίνει. Οπως και να έχει, η διεθνής μεγαλοαστική τάξη, εξοπλισμένη με το συνήθη ταξικό της ορθολογισμό και απαλλαγμένη από κάθε λογής αυταπάτες, άνοιξε το κεφάλαιο «Αντικομμουνισμός». Πρόκειται για ένα μόνιμο μέτωπο προετοιμασίας αντιμετώπισης κάθε επερχόμενης καταιγίδας γι' αυτό και δεν πρόκειται να το κλείσει.