Επί 10 μέρες τα κανάλια, επαναλάμβαναν: «Ο Ρώσος δραπέτης», «ο Ρώσος δολοφόνος», «ο Ρώσος εγκληματίας» και από ένα σημείο και μετά σκέτο «ο Ρώσος». Αλλά το βασικό χαρακτηριστικό του Ρώσου - ξεφτέρια μου - δεν ήταν ότι ήταν «Ρώσος». Ηταν ότι ήταν «δολοφόνος», «κακοποιός» και «εγκληματίας». Και η απόδειξη περί αυτού είναι πως αν δεν ήταν Ρώσος, αλλά αν ήταν Ελληνας, τότε ουδείς θα τον αποκαλούσε ολημερίς «ο Ελληνας δραπέτης», «ο Ελληνας δολοφόνος», «ο Ελληνας κακοποιός» ή - πολύ περισσότερο - κανείς δε θα τον αποκαλούσε σκέτα «ο Ελληνας». Στην περίπτωση που ήταν Ελληνας, τότε το «Ελληνας» θα είχε απαλειφθεί από την «εύκολη» και «πιασάρικη» τηλεοπτική διάλεκτο και θα είχαν περιοριστεί (τα ξεφτέρια) στο «δολοφόνος», στο «κακοποιός», στο «δραπέτης».

Ας τα έχουμε υπόψη μας αυτά. Γιατί εκτός από την «εύκολη» και «πιασάρικη» τηλεοπτική διάλεκτο, υπάρχει και ο ρατσισμός, υπάρχει και ο σοβινισμός, που όσο πιο «εύκολα» πλασάρονται, όσο πιο «αθώα» και όσο πιο μαζικά διακινούνται, τόσο πιο «πιασάρικα» καθίστανται και τόσο πιο «εύκολα» επιβάλλονται ως (υποσυνείδητη) συμπεριφορά και κοινωνική αντίληψη...