Του ΣΤΑΘΗ από την«ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»

Σήμερα, φτάσαμε σε ένα καθεστώς όπου τα ίδια τα κείμενα οδηγούν τον πτερόεντα λόγο. Παίρνει τη σκυτάλη ο ένας, και δε λέει απλά, αλλά γράφει, δηλαδή αποτυπώνεται ο λόγος του, ότι το παιδί του αντάρτη γίνεται τακίμι με αυτό του ταγματασφαλίτη, όχι ως τυχαία συνάντηση μεταξύ αγνώστων, αλλά ως συγκεκριμένη εμπορική πράξη, όπου εμπόρευμα γίνεται ο ίδιος ο τάφος του αντάρτη. Εδώ δε σηκώνει να ρωτήσεις αν επικοινωνεί το μυαλό του με τον αφαλό του. Εδώ ακόμα και οι μπουνιές «σηκώνουν τα χέρια ψηλά».

Στο ίδιο μοτίβο, συνεχίζει αυτός που χύνει ακόμα μαύρο δάκρυ γιατί η αντίσταση των Κρητικών έκαψε την Κάνδανο (όχι οι Ναζί, η αντίσταση προκάλεσε τα αντίποινα που έκαψαν το χωριό, αυτή είναι η άποψή τους), αξιώνει να ζητήσουν συγνώμη τα θύματα από τους θύτες. Αιδώς; Ποιος την έχασε για να τη βρει ο «πρωινός καφές» του Καραμανλή;

Το θέμα, τελικά, δεν είναι απλά τι γράφουν «σύγχρονοι αριστεροί» και «φωτισμένοι δεξιοί». Είναι ότι δουλεύουν μαζί, αλληλοσυμπληρώνονται, δουλεύουν με σχέδιο και συγκεκριμένο στόχο: Τα μυαλά των παιδιών. Ξέρουν πως το διάβασμα, το ψάξιμο, είναι κουραστικά πράγματα, γνωρίζουν τη δύναμη μιας πιασάρικης «παρόλας». Κι επενδύουν σε μη πραγματικά γεγονότα για να κτίσουν μια πραγματικότητα που η επικράτησή της σημαίνει περισσότερα κέρδη.

Σκοτάδι για τα πραγματικά δεδομένα σημαίνει να σου ανακοινώνουν ότι το παιδί αυτοκτόνησε πάνω στο δρομολόγιο της πρέζας και του εμπορίου ανθρώπινης σάρκας. Σκοτάδι είναι να σου μιλάνε για έναν εγκληματία χωρίς να έχει γίνει καν δίκη. Σκοτάδι είναι να επικαλούνται «πανεπιστημιακή έρευνα» για να δημιουργήσουν τρόμο.

Οταν και τα γραπτά σε πουλάνε, κριτήριο αναδεικνύεται η πράξη, όπερ έχεις πολύ μαλλί να ξάνεις.