ΕΝΤΑΞΕΙ ακόμη αναλογιζόμαστε τι θα είχε συμβεί αν η σεισμική δόνηση των 7 Ρίχτερ παρά κάτι είχε επίκεντρο τη στεριά και όχι τη θαλάσσια περιοχή ανοιχτά των Κυθήρων και είναι πολύ λογικό.

Κι όποιος το σκεφθεί λίγο καλύτερα, δε φοβάται τόσο τις στιγμιαίες εξάρσεις των δυνάμεων της φύσης, όπως είναι ο σεισμός. Φοβάται τις ...μόνιμες εξάρσεις της κερδοσκοπικής ασυδοσίας που πιθανόν θα αποκαλύπτονταν.

Ποιος ξέρει πόσες «ΡΙΚΟΜΕΞ» θα ανακαλύπταμε. Ποιος μπορεί, έστω, να υποθέσει πόσες κατασκευές θα αποτελούσαν παγίδες θανάτου, επειδή κάποια κατασκευαστική εταιρία, πέραν από το (δεδομένα μικρό) εργατικό κόστος, αναζήτησε ακόμη μεγαλύτερα περιθώρια κερδοφορίας;

Εκτός πια αν έχει κανείς εμπιστοσύνη στους ...ελέγχους του κρατικού μηχανισμού ή στους κανόνες που διέπουν (και) την κατασκευαστική αγορά. Είναι γνωστό πως πρόκειται για ένα χώρο πλήρως «ανταγωνιστικό».

Και όταν λέμε «ανταγωνιστικός» στη γλώσσα του «εκσυγχρονισμού», που σχεδόν οι πάντες πλέον επαγγέλλονται, εννοούμε ένα χώρο όπου η ανθρώπινη ζωή δεν αξίζει φράγκο και το επιχειρηματικό κέρδος είναι πάνω από όλα.

ΜΙΑ ΦΟΡΑ, οι κυβερνώντες προσπαθούν να αποδείξουν ότι δεν απαιτείται μια σεισμική δόνηση για να έχουμε καταρρεύσεις. Τουλάχιστον, ο Γιώργος Αλογοσκούφης - όσο κι αν προσπάθησε να τα μπαλώσει - ήταν σαφέστατος ως προς το στόχο της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, αρχής γενομένης με τις τράπεζες.

Το γνωστό επιχείρημα περί «εξυπηρέτησης του καταναλωτή» επιστρατεύτηκε και πάλι με στόχο την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και βέβαια μόνο ένας ανόητος μπορεί να πιστέψει ότι ο υπουργός Οικονομίας χρησιμοποίησε μια ατυχή έκφραση. Απλώς, έριξε άδεια για να πιάσει γεμάτα...

Αλλωστε δεδομένη είναι η πρόθεση και επιδίωξη των τραπεζιτών να «σπρώξουν» αυτά τα μέτρα, μέσω των υποκαταστημάτων τους σε εμπορικά κέντρα και με διάφορες άλλες μεθοδεύσεις...