«Φαίνεται ότι σε ορισμένες χώρες είναι ζωντανό ακόμα ένα είδος νοσταλγίας για τον κομμουνισμό. Αυτό δημιουργεί τον κίνδυνο ο κομμουνισμός να κερδίσει την εξουσία στη μια ή στην άλλη χώρα (...). Υπάρχει επείγουσα ανάγκη για δημόσια συζήτηση για τα εγκλήματα του κομμουνισμού και για την καταδίκη τους σε διεθνές επίπεδο. Αυτή η διαδικασία πρέπει να προωθηθεί για πολλούς λόγους αμέσως, χωρίς καμία άλλη καθυστέρηση».

Εύλογο το ερώτημα πώς γίνεται να έχουν διαπραχθεί τόσα εγκλήματα, όσα ο συγγραφέας ισχυρίζεται, στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και οι λαοί να νοσταλγούν την πρότερη κατάσταση; Το κύριο όμως δεν είναι αυτό. Ο συγγραφέας του μνημονίου απευθύνεται στις αστικές τάξεις των καπιταλιστικών χωρών κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου. Τους υπενθυμίζει πως κέρδισαν τη μάχη, αλλά όχι τον πόλεμο. Τους λέει, εμμέσως πλην σαφώς, πως η ανάμνηση του σοσιαλισμού οδηγεί σε συγκρίσεις καταλυτικές σε βάρος του σημερινού συστήματος. Συγκρίσεις που θα οδηγήσουν σε συμπεράσματα. Συμπεράσματα που θα προσανατολίσουν τους λαούς να διεκδικήσουν ξανά την εξουσία. Και τις προτρέπει να λάβουν τάχιστα τα μέτρα τους για την αλλοίωση της θετικής ανάμνησης του σοσιαλισμού που υπήρξε, ιδιαίτερα στις νέες γενιές και την κατασυκοφάντησή του. Τους στόχους δηλαδή που υπηρετεί το μνημόνιο που συνέταξε.