Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από τον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ»

Σωστή η επισήμανση ότι χρειάζεται πολιτική βούληση για κατάργηση των συμφωνιών που νομιμοποιούν τις υποκλοπές. Από ποιον όμως; Απ' αυτόν που σου λέει ότι «ή είμαστε στην Ευρώπη και συμμορφωνόμαστε ή δεν είμαστε»; Από τον άλλο, που, κάθε τρεις και λίγο, σου τρίβει στη μούρη το «κοινοτικό κεκτημένο»; Κι εν πάση περιπτώσει, είναι θέμα καλής θέλησης, ή συνειδητή επιλογή, που υπακούει σε συγκεκριμένη πολιτική, που με τη σειρά της υποτάσσεται στα συμφέροντα συγκεκριμένης τάξης; Που πάει να πει ότι αυτήν την πολιτική, ή θα την ανατρέψεις, ή θα σε πάρει από κάτω. Κατά συνέπεια, όσοι ενδιαφέρονται πράγματι να αντιμετωπίσουν τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής, δεν έχουν άλλο να κάνουν παρά να ενισχύσουν στο λαό εκείνα τα στοιχεία, που θα τον κάνουν ικανό να ανατρέψει αυτήν την πολιτική.

Κάτι που δεν κάνουν όσοι χτες παρουσίαζαν τον ...Σημίτη (ποιον; τον Σημίτη!) σαν τον αθώο που δεν κυβέρνησε ποτέ αυτόν τον τόπο, σαν όσα είπε να μην περιγράφουν το αποτέλεσμα και της δικής του διακυβέρνησης.

Αντίθετα, είναι θετικό, που έστω και σε μια εφημερίδα (εκτός από τον «Ρ», που αυτονόητα το έπραξε) γράφτηκαν πέντε γραμμές για το αποτέλεσμα του αγώνα στη Ζώνη και για το σημαντικό μήνυμα που στέλνουν οι μεταλλεργάτες.

Τι σημαίνει, αλήθεια, «κυβέρνηση σε αναστολή»; Επαψαν να τρέχουν οι φόροι, δεν πάρθηκαν χτες αντιλαϊκές αποφάσεις; Τι είναι, τελικά, η κυβέρνηση έξω από ένα όργανο διεύθυνσης ενός συγκεκριμένου κράτους; Παύει να λειτουργεί το κράτος, την ώρα που αλλάζουνε καρέκλες ορισμένοι; Προς τι, λοιπόν, η αγωνία για το κυβερνητικό σχήμα; Μια μηχανή είναι, που περνά κατά καιρούς από το αναγκαίο σέρβις για να δουλέψει καλύτερα. Για ποιον; Για την τάξη που υπηρετεί. Που σημαίνει; Δικό τους το μαχαίρι και το πεπόνι.

Ανατροπή, ήταν και παραμένει το μόνο ζητούμενο...

Ασχετο: Η πραγματικότητα μοιάζει σαν κι αυτό το μπουκάλι που πουλήθηκε προχτές. Για τον κάτοχό του αξίζει 82.000 ευρώ κι ας είναι ένα ξίδι που δεν πίνεται. Για έναν πότη, είναι ένα ξίδι χάρισμα στην κάβα.

Το αυτό και με την ανεργία. Για τον απολυμένο είναι καταστροφή, για τον εργάτη απειλή. Ο αρμόδιος υπουργός τη βλέπει απλά να ...μειώνεται, επειδή μετρά τον αριθμό των ρουσφετιών που κάνει.