Ο Πρόδρομος Μάρκογλου είναι από τους εκείνους που πιστεύουν ότι ο ποιητής χρεώνεται μια ευθύνη. Οτι δεν περιμένει η ποίηση από τον αναγνώστη, αλλά ο αναγνώστης από την ποίηση. Μπορεί κάποιοι να πουν πως είναι αντιποιητικό αυτό, αλίμονο όμως στην ποίηση που υπολογίζει στο χειροκρότημα. Ο Π. Μ. ψάχνει όχι "μέσα στον εαυτό του", αλλά σε έναν σκοτεινό λαβύρινθο που θα τον οδηγήσει σ' έναν ξεκαθαρισμένο στόχο: στον Μινώταυρο αυτού του κόσμου. Και σαν πρώτο καθήκον επιβάλλει στον εαυτό του να κατακτήσει θεματικά και εκφραστικά, δραστικό ποιητικό λόγο ("Ο διακόπτης,/ πού βρίσκεται ο διακόπτης;").

Από την αρχή αυτού του τόμου, που συγκεντρώνει την ποιητική δουλιά του από το 1958, διαφαίνεται ο ποιητικός κόσμος του:

"Εσύ ακόμα ονειρεύεσαι/ κι εγώ ακόμα σκάβω", "... τα γεγονότα/ μας βρίσκουν απροετοίμαστους/... δε βρίσκουμε την έξοδο" ("Εγκλειστοι"). "Οκτώ χρόνια περιεργάζομαι το πτώμα αυτό,/ οκτώ χρόνια και δε λέω να το θάψω". Αφαιρέστε το "οκτώ" από το 1958 (τότε που τα γράφει αυτά) και θα βρείτε ποιο είναι το πτώμα, που θυμίζει κάπως τους "Κυνηγούς" του Αγγελόπουλου.

Συνεχίζεται η αναζήτηση: "... δεν έχω πια μια γωνιά της ψυχής μου αλεηλάτητη...", "... ενώ οι μηχανές πληθαίνουν/ ενώ τα κέρδη σωρεύονται...", "Παρακαλούσε/ κι ήταν ανένδοτοι", "ο επόμενος χειμώνας τη βρήκε σε οίκο ανοχής./ Η εργασία εδώ τουλάχιστον ήταν συνεχής", "Τραγουδώ τα μάτια σου/ όταν όλα καταποντίζονται...". "Αυτή δεν είναι ζωή για μας,/ δεν είναι για κανένα μας αυτή η ευτέλεια...".

Βήματα ολοένα πιο τολμηρά,πιο σταθερά προς τον στόχο. Ξέρει ότι πρέπει να χτυπήσει καίρια το κτήνος. Και ότι είναι άοπλος, μόνο με τον στίχο: "... φάνηκαν φτηνός πλούτος οι λέξεις, η γλώσσα, τα αισθήματα,/ υπερίσχυσε ο εγκέφαλος ερπετού.../ τα μυστικά σχέδια στάθηκαν πιο δυνατά απ' το σώμα της πατρίδας...". Και ξαφνικά, αντιμέτωπος με τον Μινώταυρο στην τελευταία μόλις σελίδα, πετάει και την ποιητική πανοπλία του και μιλάει σε μια ποιητική πρόζα με εσωτερική δόνηση: "Οι νόμοι της αγοράς συμπεριφέρονται σαν το θερμόμετρο... Η Εταιρεία σε μεγέθη οριακά... Καιρός τα κεφάλαια να περάσουν σε νέες δραστηριότητες. Η αγορά πάντα δίνει ευκαιρίες./ Σου δώσαν την απόλυση. 7.565 μεροκάματα... Στο επίδομα τώρα και την αναζήτηση. Μάτια να σε γραδάρουν, να υπολογίζουν την υποταγή της ανέχειας. Φυσάει Βαρδάρης. Στις μυλόπετρες ξανά από την αρχή.../ Καίνε τα μάτια. Προχωράς με τη γνώση σφιγμένη στα δόντια".

Μόνο όσοι ακούν αυτή την ασθμαίνουσα φωνή ερμηνεύουν σωστά την ποιητική γκάμα της. (Εκδόσεις "Νεφέλη",1996).

Μανώλης ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ