Οταν οι περισσότεροι αγώνες σε κάποιο πρωτάθλημα είναι "σικέ" και τα αποτελέσματα "γράφονται" σε κάποια γραφεία, τότε και οι διαιτητές αυτού του πρωταθλήματος αντί για "άρχοντες" των αναμετρήσεων, μετατρέπονται σε θλιβερούς διεκπεραιωτές των σχεδίων που έχουν εκπονηθεί στο παρασκήνιο. Ετσι γίνεται και με τα κυβερνητικά στελέχη, αφού ένας από τους λόγους για τους οποίους κατέχουν υπουργικούς θώκους είναι να φέρουν σε πέρας την υπόθεση της μοιρασιάς δημόσιων πόρων εκατοντάδων δισεκατομμυρίων στους διάφορους εκπροσώπους της άρχουσας τάξης και των διαπλεκομένων συμφερόντων.

Σ' αυτό το ασφυκτικά ελεγχόμενο από τους επώνυμους μεγαλοεπιχειρηματίες παιχνίδι, όποιο υπουργικό στέλεχος "λοξοκοιτάξει" προς άλλη πλευρά των ενδοκαπιταλιστικών συμφερόντων, γίνεται πρόσκαιρα στόχος, ενώ μπορεί να περάσει και στη "μαύρη λίστα", μέχρι να έρθει η ώρα της προγραφής. Δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού το έργο των "διαιτητών" - υπαλλήλων έχει αρχή και τέλος, ενώ "πρωταθλήματα" για την ανάδειξη νικητών στα υπερκέρδη, στη ρεμούλα και τις μίζες θα συνεχίσουν να διεξάγονται, όσο διαιωνίζεται το σύστημα που τα γεννά. Ομως προσοχή: Η διαφωνία και η ενδεχόμενη αντιπαλότητα πρωτοκλασάτων, ας πούμε, υπουργών με κάποιους επιχειρηματίες ή ομάδες επιχειρηματιών, που κάποτε βγαίνουν ακόμα και στον αέρα, για τους εργαζόμενους, για το μέσο πολίτη της χώρας, δε σημαίνουν απολύτως τίποτα! Κι αυτό επειδή σε καμιά περίπτωση η διαφωνία και οι "κόντρες" για το πώς θα μοιραστούν τα αμέτρητα ποσά που κλέβονται από τους εργαζόμενους στους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου δε σημαίνουν αντίθεση και διαφωνία με την ασκούμενη πολιτική, την κατεύθυνσή της και τις προοπτικές της. Δε σηματοδοτούν, δηλαδή, σε πρώτη και σε τελευταία ανάλυση, διαφωνία με την ίδια την κλοπή και την ποικιλόμορφη αφαίμαξη των οικονομικά αδύνατων προς όφελος εκείνων που εξουσιάζουν την κοινωνία.

Είναι φανερό πως οι διαδικασίες ανασυγκρότησης του καπιταλισμού και η υιοθέτηση νέων μηχανισμών εξασφάλισης της απρόσκοπτης αναπαραγωγής του, που συνοδεύονται από σημαντικές ανακατατάξεις σε όλο το φάσμα της οικονομικής δραστηριότητας του κεφαλαίου στα πλαίσια των διάφορων ιμπεριαλιστικών κέντρων, αφορούν και τη χώρα μας. Οι διεργασίες που γίνονται σε τομείς όπως η ενέργεια (πετρέλαια, ηλεκτρική ενέργεια, φυσικό αέριο, εναλλακτικές μορφές), οι τηλεπικοινωνίες (εγχώρια και διεθνή δίκτυα, ΟΤΕ, κινητή τηλεφωνία, υπηρεσίες ψηφιακής τεχνολογίας), το χρηματοπιστωτικό σύστημα (τράπεζες, συστήματα παροχής χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, χρηματιστηριακές εταιρίες, διατραπεζικά δίκτυα), οι υπηρεσίες (τουρισμός, καζίνο, μεταφορές), τα λεγόμενα μεγάλα έργα κλπ., είναι συνδεδεμένες με "μπίζνες" που αντιστοιχούν σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια και τρισεκατομμύρια δραχμές. Μόνο το επενδυτικό πρόγραμμα του ΟΤΕ για τα επόμενα χρόνια φτάνει το 1,3 τρισεκατομμύριο δραχμές. Στον τρελό χορό των αμύθητων κονδυλίων "παίζεται" ακόμα - κι αυτό είναι το κυριότερο - η θέση που θα έχουν καταλάβει οι διάφοροι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου την επόμενη μέρα της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Από μια τέτοια πλευρά πρέπει κανείς να προσεγγίσει το όλο ζήτημα της "διαφωνίας" και της "κόντρας" του προέδρου της ΙΝΤΡΑΚΟΜ με την υπουργό Ανάπτυξης. Ο Σ. Κόκκαλης δεν έχει να χωρίσει τίποτα με την κυβερνητική πολιτική, όπως ακριβώς και η Β. Παπανδρέου είναι υπέρμαχος της πλήρους ταύτισης της πολιτικής του "εκσυγχρονισμού" με τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών. Το γεγονός ότι η εμπλοκή της υπουργού με τα θέματα ενέργειας την έφερε - όπως υποστηρίζουν παράγοντες που γνωρίζουν - πιο κοντά με τον όμιλο Κοπελούζου, που δραστηριοποιείται στο συγκεκριμένο κλάδο και τα συμφέροντα αυτού φέρεται να προσπάθησε να εξυπηρετήσει καλύτερα, δε σημαίνει ότι ο Σ. Κόκκαλης έχασε τα ερείσματά του μέσα στην κυβέρνηση, τα οποία μάλιστα θεωρούν δεδομένη την πρωτοκαθεδρία του στις προμήθειες του ΟΤΕ. Ούτε, αν στην εξέλιξη κάποιας αντιπαράθεσης γίνει αλλαγή φρουράς στο όποιο υπουργείο, θα διακυβευτούν τα συμφέροντα είτε του Κοπελούζου, είτε του Κόκκαλη, είτε των άλλων ομογάλακτών τους. Οι σχέσεις των κυβερνώντων με τα οικονομικά συμφέροντα πάντα επηρεάζονται από τις άγριες ενδοεπιχειρηματικές κόντρες, αφού οι ισορροπίες που κάθε φορά εξασφαλίζονται ανάμεσα στις αντικρουόμενες ομάδες συμφερόντων περνάνε μέσα από αδυσώπητες αναμετρήσεις, που συνδέονται με τη φύση του κεφαλαίου για όλο και μεγαλύτερη επικράτηση και απόσπαση μεριδίων της αγοράς. Από αυτή την άποψη ο διαγκωνισμός των κυβερνώντων να προωθήσουν αποτελεσματικότερα τα συμφέροντα διαφόρων εκπροσώπων του κεφαλαίου, προκαλεί και τις κόντρες των οποίων γινόμαστε μάρτυρες τις τελευταίες μέρες. Βέβαια, επειδή, όπως ανέφερε με νόημα η Β. Παπανδρέου, "οι πολιτικοί εκλέγονται από το λαό" και άρα ποντάρουν στην ψηφοθηρία, δε διστάζουν να εκμεταλλεύονται τις αναδυόμενες κόντρες για να εκτοξεύουν κορόνες ότι τάχα μέλημά τους είναι να υπηρετούν το λαό. Ξεδιάντροπα υποδύονται το ρόλο του υπηρέτη των λαϊκών συμφερόντων, όταν είναι και στους πλέον αδαείς φανερό ότι η πολιτική τους, οι προσανατολισμοί τους και η κάθε επιλογή τους περνάει μέσα από το κόσκινο του ΣΕΒ, των ξένων πολυεθνικών και των ντόπιων εκφραστών της οικονομικής ολιγαρχίας.