29 Αυγούστου 1995. ΠΥΡΚΑΛ. Ωρα 1.40, μεσημέρι.

Η έκρηξη στο Τμήμα Συναρμολόγησης Βομβιδίων Ολμων "βγάζει" στο δρόμο τους εργαζόμενους, αλλά και τους κατοίκους των παρακείμενων σπιτιών. Τρεις από τους εργαζόμενους εγκλωβίζονται στο Τμήμα 20, στο σημείο της έκρηξης. Εκεί κόπηκε και το νήμα της ζωής τους. Κάποιοι άλλοι, τραυματίες αυτοί, προσμένουν τα ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ, που εκείνη τη μέρα ανταποκρίνονται πλήρως στην αργοπορία που τους αποδίδουν. Ο χρόνος εκείνη τη μέρα κύλησε γρήγορα μόνο για την Ευαγγελία, 46 χρόνων, τον Χαράλαμπο, 45 χρόνων, και τη Δέσποινα, μόλις 32 χρόνων. Οπως αναπάντεχα γρήγορα κυλά καθημερινά για πολλούς εργαζόμενους σε βιομηχανίες, εργοστάσια, ναυπηγεία, οικοδομές. Κυλά φέρνοντας μαζί του θάνατο για τους εργάτες και πόνο για τους δικούς τους. Εναν πόνο γεμάτο θυμό, που δεν ξεσπά μόνο στις ψυχές, αλλά γίνεται και ένα δυνατό "κατηγορώ" στις επιλογές εκείνες, που θέλουν τους εργάτες ξεκρέμαστους στον κίνδυνο, για ένα κομμάτι ψωμί. Ενα ακατάπαυστο "κατηγορώ" στην έλλειψη ασφάλειας στους χώρους δουλιάς, στην έλλειψη ουσιαστικών Επιθεωρήσεων Εργασίας, στην έλλειψη νοσοκομειακής περίθαλψης για τέτοιου είδους ατυχήματα, στην αντίληψη που θεωρεί "φυσιολογικά" τα εργατικά ατυχήματα, στην έλλειψη σεβασμού στον καθημερινό αγώνα του εργάτη για επιβίωση κι αξιοπρέπεια. Ενα "κατηγορώ" σ' εκείνες τις επιλογές και τις συνθήκες που "γεννούν" ένα θανατηφόρο ατύχημα κάθε τρεις μέρες, ένα εργατικό ατύχημα κάθε 15 λεπτά, περισσότερο χρήμα στις τσέπες των αφεντικών, αβάσταχτο πόνο στις ψυχές τόσων άλλων...

Και μετά τι; Ποια είναι η τύχη των εργαζομένων που γίνονται θύματα στον Μολώχ της εργοδοσίας; Ποια η τύχη των οικογενειών όσων πεθαίνουν στη δουλιά; Ποια είναι η συνταξιοδοτική προστασία που παρέχει το κράτος σε ανάλογες περιπτώσεις; Κατά πόσον προβλέπεται η επάνοδος του εργαζομένου - θύματος εργατικού ατυχήματος στην παραγωγική διαδικασία, σε τομέα που θα μπορούσε να αντεπεξέλθει; Αναζητήσαμε τις απαντήσεις στα ίδια τα θύματα. Οι ιστορίες των τριών εργατών, που μιλούν σήμερα στο "Ρ", είναι από μόνες τους μια γερή γροθιά στο στομάχι. Μπορούμε να διαβεβαιώσουμε τον νέο υπουργό Εργασίας - έχει και αυτός μια πρώτη ευθύνη για αυτήν την πραγματικότητα - ότι η κατάσταση είναι ακόμα πιο τραγική.