Παροδικά το δεξί του χέρι παραλύει, τα πόδια του μουδιάζουν, οι κράμπες στα πλευρά τού φέρνουν δύσπνοια, ενώ οι ενοχλήσεις στη μέση και τον αυχένα είναι καθημερινές. Μερικές μέρες δουλιάς ισοδυναμούν με άπειρες ώρες πόνου, τον οποίον, όμως, "υποφέρει", για να επιβιώσει. Αυτά και άλλα βασανίζουν εδώ και 15 χρόνια τον Γιώργο Παπαδόπουλο,50 χρόνων, ηλεκτροσυγκολλητή στο επάγγελμα. Ολα άρχισαν το 1980, οπότε κι έπαθε εργατικό ατύχημα, ενώ εργαζόταν, για λογαριασμό μια Γαλλικής εταιρείας, στο Ντουμπάι. "Βρισκόμασταν, πέντε άτομα, στο τελευταίο φύλλο της δεξαμενής, όταν έσπασε η "πονταρισιά", επειδή δεν είχε κολληθεί καλά. Οι τέσσερις, Γάλλοι στην εθνικότητα, έπεσαν από απόσταση 25 μέτρων στο αμπάρι και σκοτώθηκαν ακαριαία! Εγώ κατάφερα να κρατηθώ από ένα καλώδιο, το οποίο στη συνέχεια έσπασε. "Ευτυχώς", όμως, έπεσα πάνω στους τέσσερις Γάλλους και σώθηκα", λέει ο Γιώργος Παπαδόπουλος και δύσκολα μπορείς να ξεχωρίσεις τη χαρά στο πρόσωπό του. Τέσσερις νεκροί συνάδελφοι είναι αυτοί...

Ο κατάλογος των προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζει ο 50χρονος Γιώργος είναι μακρύς: Οσφυολίσθηση, δισκοπάθεια μεταξύ τέταρτου, πέμπτου κι έκτου σπονδύλου στον αυχένα, παροδική παράλυση δεξιού χεριού, καθώς και των ποδιών, πολύ συχνά παθαίνει κράμπες στα πλευρά, με αποτέλεσμα να παρουσιάζει δύσπνοια και τα χέρια του μουδιάζουν. Το σπίτι όπου μένει - πληρώνει ενοίκιο 45.000 δραχμές - επιδεινώνει την υγεία του, αφού είναι γεμάτο υγρασία, ενώ υπάρχει μια σειρά αναλγητικών ή φαρμάκων, που είναι μεν απαραίτητα για όλα τα παραπάνω συμπτώματα, αλλά δεν του τα χορηγούν οι γιατροί, αφού έχει έλκος στομάχου. "Λόγω υγείας, αντιμετωπίζω καθημερινά το φόβο της ανεργίας, αφού δύσκολα με δέχονται στη δουλιά. Από την άλλη, ακριβώς επειδή πονάω, υποφέρω όταν δουλεύω, δεν είμαι όσο παραγωγικός χρειάζεται", μας λέει ο Γιώργος, που δουλεύει στα καράβια 38 χρόνια, δηλαδή από 12 χρόνων. Δεν ξέρει να κάνει κάτι άλλο και η ηλικία είναι σαφώς περιοριστική για εργασιακή αλλαγή πλεύσης.

"Ολα αυτά τα χρόνια, από δώδεκα χρόνων δηλαδή που εργάζομαι, πληρώνω εισφορές για την εργατική κατοικία. Ωστόσο, έχω κάνει δύο φορές αίτηση και οι δύο έχουν απορριφθεί. Η κατάστασή μου είναι παθητική, αφού από τη μια πρέπει να εργαστώ για να ζήσουμε, από την άλλη, όμως, η δουλιά - όταν υπάρχει - συνεπάγεται φοβερούς πόνους σε όλο μου το κορμί. Δεν υπάρχει κοινωνική πολιτική", καταλήγει με κατηγορηματικό τρόπο ο Γιώργος.

Από την άλλη, η γυναίκα του Κατερίνα, δεν μπορεί να εργαστεί, αφού έχει αγχώδη διαβήτη και υπέρταση. "Δίνουμε έναν αγώνα καθημερινά για επιβίωση, λέει η ίδια. Εγώ δεν είμαι σε θέση να εργαστώ για να βοηθήσω τον άντρα μου. Θέλουμε εδώ και αρκετά χρόνια να αλλάξουμε σπίτι, γιατί ζούμε μέσα στην υγρασία. Αυτό, όμως, δε γίνεται με τα ενοίκια που υπάρχουν σήμερα. Τουλάχιστον, η ιδιοκτήτρια του σπιτιού που μένουμε ξέρει ότι ακόμη κι αν καθυστερήσουμε τα ενοίκια - πρόσφατα χρωστούσαμε πέντε νοίκια - δε θα τα χάσει".