"Ο εργαζόμενος στη Ζώνη είναι ένας ακροβάτης που περπατά σε τεντωμένο σχοινί. Τα ατυχήματα που συμβαίνουν, σπάνια είναι τυχαία. Τα περισσότερα οφείλονται στην παντελή έλλειψη μέτρων προστασίας και κάποια, ίσως, στην απειρία νέων συναδέλφων. Ωστόσο και γι' αυτά τα ατυχήματα - λόγω απειρίας δηλαδή - την κύρια ευθύνη τη φέρει η εργοδοσία, που αγοράζει φτηνά και ακατάλληλα για επικίνδυνες δουλιές εργατικά χέρια". Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Γιάννη Μιχαηλίδη,ένα από τα θύματα των ελλιπών μέτρων ασφαλείας που επικρατούν στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη και γνώστη του συγκεκριμένου χώρου, αφού δουλεύει εκεί 23 χρόνια. Μόλις 37 χρόνων σήμερα, ο Γιάννης, εφαρμοστής στην ειδικότητα, έχει ήδη δυο "σακατεμένα" πόδια, από εργατικό ατύχημα. Ηταν Νοέμβρης του 1991, όταν έπεσε από τη σκάλα καραβιού, στο οποίο εργαζόταν - από ύψος δέκα μέτρων - στο αμπάρι. Το "πέσιμο", σύμφωνα και με την έκθεση αυτοψίας που έγινε στο χώρο του ατυχήματος, οφειλόταν σε ελλιπή μέτρα ασφαλείας. Συγκεκριμένα, στην έκθεση αναφέρεται: "Η κάθοδος στο αμπάρι, με δεδομένη την κατάσταση στο κλιμακοστάσιο, εγκυμονούσε άπειρους κινδύνους για τους εργαζόμενους που το χρησιμοποιούσαν. Το ασφαλέστερο θα ήταν αυτό να μην χρησιμοποιούνταν, μέχρι την επισκευή του. Σε περίπτωση χρησιμοποίησής του, οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να είναι εφοδιασμένοι με ζώνες ασφαλείας".

Ομως, παρά το γεγονός ότι στην έκθεση αυτοψίας σημειώνεται η ευθύνη της εταιρίας επισκευών πλοίων Βαζαίος και Φράγκος, στο μηχανουργείο της οποίας εργαζόταν ο Γιάννης Μιχαηλίδης όταν συνέβη το ατύχημα, η Δικαιοσύνη ναι μεν της απέδωσε ευθύνη για το ατύχημα, ταυτόχρονα όμως, την απάλλαξε από κάθε ευθύνη αποζημίωσης του εργαζόμενου - θύμα εργατικού ατυχήματος. Κι αυτό γιατί η απόφαση αυτή - πάρθηκε στις 12 Μάη 1992 - βασίστηκε στις διατάξεις των νόμων 551/1914 (!) και 24.7/25.5/1920 (!), όπου ορίζεται ότι "ο παθών εργατικού ατυχήματος υπάγεται στην ασφάλεια του ΙΚΑ, ενώ ο εργοδότης απαλλάσσεται από κάθε υποχρέωση για αποζημίωση του παθόντος. Εκτός αν αποδεικνύεται δόλος της εργοδοσίας". Ετσι εδώ και τέσσερα χρόνια περίπου, η υπόθεση παραμένει δικαστικά ανοιχτή, για να αποδειχθεί ο δόλος, δηλαδή η ευθύνη - επιλογή της εργοδοσίας για την έλλειψη μέτρων, που προκάλεσε το ατύχημα. "Στη Ζώνη συμβαίνουν πολύ συχνά, σχεδόν καθημερινά, μικροατυχήματα, αλλά και άλλα πιο σοβαρά. Ο εργαζόμενος, σαν μονάδα, δεν μπορεί να επιβάλει τα ασφαλή μέτρα, η έλλειψη των οποίων ευθύνεται για τα ατυχήματα. Αν το επισημάνεις αυτό, ο εργοδότης θα σου πει: Φύγε! Ο μόνος δρόμος, λοιπόν, είναι ο συσπειρωμένος αγώνας", μας λέει ο Γιάννης Μιχαηλίδης.

Από τη στιγμή του ατυχήματος κι έπειτα, αρχίζει ένας μαραθώνιος επιβίωσης για τον Γιάννη και την οικογένειά του. Ενας αγώνας, που στοίχισε στη γυναίκα του την απώλεια της ψυχικής της ισορροπίας - "είχε να φροντίσει έναν άντρα ανάπηρο και δυο μικρά παιδιά. Πάθαν τα νεύρα της", λέει χαρακτηριστικά ο Γιάννης - και πολλά χρήματα για την οικογένεια και τους συγγενείς που τους βοήθησαν. Χρειάστηκαν να περάσουν τρία χρόνια, ώστε να μπορέσει να ξαναεργαστεί στοιχειωδώς ο Γιάννης, όχι χωρίς προβλήματα, αφού εξακολουθεί να έχει στα πόδια αναπηρία 35%. "Ξεκίνησα με αναπηρία 67% και έτσι έπαιρνα 96.000 δραχμές το μήνα. Η Διεύθυνση Υγειονομικών Επιτροπών της Νομαρχιακής Μονάδας Υγείας ΙΚΑ Πειραιά διαπίστωσε διατροχαντήριο κάταγμα του αριστερού μηριαίου, με παραμονή του υλικού οστεοσυνθέσεως και παλαιό κάταγμα δεξιάς πτέρνης. Βέβαια, για να πάρω αυτά τα χρήματα, πέρασαν οχτώ μήνες. Μετά από ένα χρόνο όμως, η επιτροπή εκτίμησε ότι η αναπηρία μου έπεσε στο 50%, και όρισε ότι η εκτίμηση γι' αυτό το ποσοστό αναπηρίας έχει ισχύ ενός χρόνου, από την 1η Ιούλη 1994 μέχρι 30 Ιούνη 1995. Τον Σεπτέμβρη του '95, η Διεύθυνση Υγειονομικών Επιτροπών εκτιμά εκ νέου ότι η αναπηρία μου έπεσε στο 35%, ποσοστό που δίνει το "πράσινο φως" για δουλιά. Ωστόσο, τους δύο μήνες που μεσολάβησαν μέχρι να διαπιστωθεί το ποσοστό αναπηρίας 35% δεν εργαζόμουν, αφού λόγω της αναπηρίας μου δεν ήμουν ικανός για εργασία. Η καθυστέρηση αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να μην μπορέσω να μαζέψω τα κατάλληλα ένσημα, ώστε να πληρωθώ για τις μέρες που δεν εργαζόμουν, αφού ήμουν ασφαλισμένος μέχρι τον Ιούνη του 1995. Επιπλέον και με το συγκεκριμένο ποσοστό αναπηρίας, δεν ένιωθα ακόμη έτοιμος για δουλιά. Ο νόμος, όμως, λέει ότι ήμουν ικανός... Δεν επεδίωξα να ξαναπεράσω από Επιτροπή. Οι γιατροί εκεί σε αντιμετωπίζουν σύμφωνα με την τσέπη κι όχι με την πραγματική αναπηρία που έχεις. Η πληρώνεις και συνταξιοδοτείσαι ή όχι", μας λέει ο Γιάννης Μιχαηλίδης. Οι πόνοι στα πόδια υπάρχουν ακόμη και θα υπάρχουν, αφού σύμφωνα με τους γιατρούς το ποσοστό αναπηρίας δεν πρόκειται να μειωθεί. Μια αναπηρία που πολλές φορές είναι τροχοπέδη στην εύρεση εργασίας, αλλά, όπως σημείωσε κι ο ίδιος ο Γιάννης, αν η τσέπη αντέχει, συνταξιοδοτείσαι, αν όχι...