Υ}πάρχει ένας βάσιμος λόγος για να υποστηρίξει κανείς ότι αυτή η ασάφεια είναι σκόπιμη, αφού βοηθάει τις διαπραγματευτικές κινήσεις όλων των πλευρών. Ο καθένας "παζαρεύει" μέχρι την τελευταία στιγμή. Πολύ περισσότερο αυτό συμφέρει τους ισχυρούς "εταίρους", που επιδιώκουν να βάλουν τη δική τους σφραγίδα στο τελικό κείμενο. Η γερμανική πλευρά έχει αποδείξει αρκετές φορές στο πρόσφατο παρελθόν ότι όχι μόνο δεν ενοχλείται από παρόμοιες καταστάσεις, αλλά και τις αξιοποιεί. Οταν έρχεται η ώρα των αποφάσεων τότε ο Γερμανός καγκελάριος χρησιμοποιεί το "επιχείρημα" της οικονομικής ισχύος και όλοι συμφωνούν μαζί του. Αυτό έγινε και στο Μάαστριχτ το 1991, και σε όλες τις κρίσιμες Συνόδους Κορυφής. Μένει να αποδειχτεί αν μπορεί να επαναληφθεί και στο Αμστερνταμ.

Υπάρχει όμως και ένας άλλος σοβαρός λόγος που εξηγεί αυτή την ασάφεια, λίγες ώρες πριν τη Σύνοδο Κορυφής. Η εφαρμογή της Συνθήκης του Μάαστριχτ προκάλεσε πολλές και μαχητικές αντιδράσεις. Εκατομμύρια εργαζόμενοι, αγρότες, μικρομεσαίοι, νέοι και νέες, στις χώρες - μέλη στρέφονται όχι μόνο κατά των συνεπειών, αλλά και κατά της ίδιας της Συνθήκης. Οι "δεκαπέντε" οφείλουν να παίρνουν υπόψη τους αυτόν τον παράγοντα και φαίνεται ότι τους προβληματίζει το ενδεχόμενο, αυτή η αντίσταση να πάρει ευρύτατες και απειλητικές (γι' αυτούς απειλητικές κι όχι φυσικά για τους λαούς) διαστάσεις, ακόμη και για την ίδια τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ετσι ψάχνουν ή κατασκευάζουν άλλοθι προκειμένου να πείσουν τους λαούς ότι στις αποφάσεις τους παίρνουν υπόψη τις "κοινωνικές ανάγκες".

Το γεγονός ότι οι "δεκαπέντε" συνυπολογίζουν τους παράγοντες αυτούς δείχνει ότι η κινητοποίηση, η αντίσταση κατά της πολιτικής που εκπορεύεται απ' το Μάαστριχτ, όχι μόνο έχει αποτελέσματα, αλλά και πρέπει να συνεχιστεί, να πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις, να συντονιστεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Αν για τις πολυεθνικές και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους το Μάαστριχτ ή το Αμστερνταμ είναι μονόδρομος για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, για τους εργαζόμενους, για τους λαούς της Ευρώπης ο αγώνας, η αντίσταση, η αντεπίθεση είναι μονόδρομος για την ανατροπή της Ευρώπης των πολυεθνικών, για την Ευρώπη της ειρήνης, της ισότιμης συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής προόδου. Θα πρέπει όμως να ξεπεραστούν όχι μόνο οι παλιές, αλλά και οι νέες (αυτ)απάτες που θα επιχειρήσουν να σπείρουν οι θιασώτες της Ευρώπης του Μάαστριχτ για δήθεν "κοινωνικό" και "αριστερό" προσωπείο.