Δε θα το πιστέψετε, είναι όμως αλήθεια. Χτες αργά το απόγευμα, είδα ένα αυτοκίνητο της Τροχαίας στην οδό Ευελπίδων και ξαφνικά ένιωσα να με πλημμυρίζει μια απέραντη χαρά και να διασχίζει την ψυχή μου μια έντονη νοσταλγία. Την είχα, σχεδόν, επιθυμήσει την Τροχαία. Σταμάτησα λίγο παραπάνω. Από το καθρεφτάκι κοιτούσα και δε χόρταινα το κάποτε τρομερό και φοβερό "100". Το κοιτούσα και είχα την ψευδαίσθηση πως έβλεπα έναν δεινόσαυρο προϊστορικών χρόνων, έναν δεινόσαυρο δικαιότερο, που σε κυνηγούσε, σε σταματούσε, σε έγραφε, όταν πραγματικά είχες διαπράξει κάποιο σοβαρό οδικό παράπτωμα. Εναν δεινόσαυρο έβλεπα, εν ολίγοις, ένα προϊστορικό ζωντανό κάπως πιο "ανθρώπινο" και "λογικό" και κυρίως"ορατό".

Δε θα το πιστέψετε, είναι όμως αλήθεια. Μέσα από το "καθρεφτάκι" της μνήμης μου, πέρασαν με κινηματογραφική ταχύτητα όλα τα έργα και οι σκηνές, στις οποίες είχα λάβει μέρος. Εργα, που ο κεντρικός ήρωας της ταινίας, στην προκειμένη περίπτωση ήταν το "100", με καταδίωκε ποικιλοτρόπως. Πάντα δικαίως; Οχι, βέβαια. Είχα περάσει με πορτοκαλί και μια - δυο φορές το είχα παρκάρει πάνω στη στροφή. Το έβλεπα, με έβλεπε. Κοιταζόμαστε κατάματα. Από τη μια ήταν το όργανο, ο εκπρόσωπος του κράτους, και, από την άλλη, η πολίτης αυτού του κράτους. Είμαστε αδέλφια, αλλά σε αντίθετα στρατόπεδα. Ο εκπρόσωπος του νόμου, από τη μια, και η δυστυχής κάτοικος της πρωτεύουσας, από την άλλη. Τύχαινε, όμως, το όργανο καμιά φορά να διαβλέπει στο βλέμμα μια αθωότητα, ας πούμε. Τότε, έκανε μια σύσταση, μια παρατήρηση και με άφηνε να φύγω. Τις περισσότερες φορές με έγραφε. Καλά έκανε;

Δε θα το πιστέψετε όσοι δεν έχετε αυτοκίνητο, είναι όμως αλήθεια. Από τη στιγμή, που ο "θεός" του πεζοδρομίου είναι άγνωστος, ιδιωτικός, ανώνυμος και αόρατος, νιώθω, όπως ένιωθε ο Κ. στη "Δίκη" του Κάφκα. Κατηγορούμαι για κάτι που δεν έκανα, για κάτι που δεν είχα πρόθεση να κάνω, κατηγορούμαι για κάτι που δεν έχω ιδέα, κατηγορούμαι και διώκομαι από κάποιες αόρατες δυνάμεις, που δεν επιθυμούν την εύρυθμη κυκλοφορία, ούτε την τάξη στη στάθμευση, αλλά πιστεύουν μονάχα στον Μαμμωνά της κερδοσκοπίας. Οι εκπρόσωποί τους, ένστολες σοβαροφανείς μαριονέτες, απρόσωπες, άχρωμες σχεδόν αστείες, δεν διαθέτουν κύρος, ανθρωπιά, ούτε το αίσθημα του δικαίου, αλλά ούτε τη γνώση του τροχαίου ή του τυχαίου έχουν. Δε "λειτουργούν", παρά μονάχα γράφουν. Κάποιοι, άγνωστο ποιοι, έχουν χαράξει με "κιμωλία" τον κύκλο, μέσα στον οποίον μπορείς να σταθείς να ξαποστάσεις, αφού πρώτα πληρώσεις το αντίτιμον. Το πληρώνεις, αλλά σε ποιον; Ποιος το εισπράττει και τι πράττει έπειτα με αυτά τα έσοδα; Αδιευκρίνιστο είναι.

Δε θα το πιστέψετε, αλλά δε φοβάμαι πια τον αδαή και αδηφάγο Αγνωστο Χ, όταν παρανομεί, αυθαιρετεί και καταργεί ακόμα και τον ΚΟΚ. Τον Αγνωστο Χ, που αδιαφορεί για τα πέντε μέτρα απόσταση που πρέπει να κρατά κανείς ευλαβικά πριν από τη στροφή, που κλείνει εισόδους γκαράζ, που καταστρέφει την αγορά και που ταλαιπωρεί τα μαγαζιά, που περιμένουν πώς και πώς το Σάββατο για να ελαφρώσουν λίγο από το εμπόρευμά τους και να γεμίσουν τα ταμεία τους. Οχι, δεν οργίζομαι ούτε παραλογίζομαι. Αναλογίζομαι μονάχα το μπούμερανγκ. Το κόστος, δηλαδή, που θα κληθεί να πληρώσει ο "μέγας εμπνευστής" αυτής της παρανοϊκής πολιτικής του πεζοδρομίου!. Προαισθήματα έχω ότι οι Αθηναίοι χωρίςστολή, χωρίς εκδικητικά ή άλλα κακά αισθήματα θα 'ρθει η στιγμή που θα γράψουν κι αυτοί τον δήμαρχο εκεί που του αξίζει: Στα παλιά τους τα παπούτσια ή στο ημερολόγιο της λήθης. Το πιστεύετε, έτσι δεν είναι;