Το σλόγκαν που κυριαρχεί απ' άκρη σ' άκρη της Ελλάδας, της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου είναι η περίφημη ανταγωνιστικότητα. Το σλόγκαν δεν είναι ψεύτικο. Μόνο που δεν αφορά ολόκληρες κοινωνίες, ηπείρους και χώρες. Δεν αφορά τους λαούς, αλλά τα επιχειρηματικά πολυεθνικά μεγαθήρια και τις κυβερνήσεις, τα εθνικά κράτη που τα εκπροσωπούν.

Ολοι γνωρίζουμε σε αυτή την αίθουσα ότι πρόκειται για τη μεγάλη διαπάλη ανάμεσα και μέσα και στα τρία κέντρα: Την Ευρώπη, την NAFTA υπό τις ΗΠΑ και την περιοχή της Απω Ανατολής υπό την ηγεμονία της Ιαπωνίας.

Είτε νικητής βγει το γερμανικό μάρκο, είτε το αμερικανικό δολάριο, είτε το γιαπωνέζικο γιέν, το γαλλικό φράγκο και η βρετανική στερλίνα, οι λαοί όχι μόνο δε θα κερδίσουν, αλλά θα χάσουν αυγά και καλάθια.

Η Ελλάδα θα γίνει ανταγωνιστική όταν δημιουργηθούν οι πολιτικές προϋποθέσεις να μην είναι υποθηκευμένος ο πλούτος της χώρας στο εγχώριο και ξένο μεγάλο κεφάλαιο. Οταν αναγνωρίζεται έμπρακτα το δίκαιο το εργάτη και του υπάλληλου, του μικρομεσαίου αγρότη και του μικρομεσαίου επιχειρηματία. Αλλά η Ελλάδα δεν πρόκειται να γίνει ανταγωνιστική ούτε με τον τρόπο που εσείς προβάλλετε.

Αν σήμερα σε ορισμένους δείκτες είναι 25η ή 45η σε όλο τον κόσμο, σε λίγα χρόνια θα γίνει 45η σε όλους τους δείκτες. Εδώ είμαστε και θα το δούμε, αν δεν έχει βεβαίως ανατραπεί ο σημερινός πολιτικός συσχετισμός. Να ξέρετε όμως ότι τότε δε θα έχουμε μια απλή αγροτική εξέγερση όπως ονομάζετε εσείς τις αγροτικές κινητοποιήσεις, αλλά μια παλλαϊκή πραγματική εξέγερση με προοπτική.

Υπάρχει και το επιχείρημα που λέει ότι η Ελλάδα και οι εργαζόμενοι θα ωφεληθούν από το λιγότερο κράτος, τη λεγόμενη εξυγίανση της οικονομίας και την πλήρη ενσωμάτωση στην ΟΝΕ.

Σήμερα όχι μόνο δεν έχουμε λιγότερο κράτος, σε ελληνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά έχουμε περισσότερο και ισχυρότερο κράτος, ανεξάρτητα αν κάποιες επιχειρήσεις τις περάσατε από τον κρατικό στον ιδιωτικό τομέα.

Η καταλήστευση του λαού μας γίνεται με τη βοήθεια της κρατικής εξουσίας, αλλά και της ΕΕ, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα διακρατικό όργανο εξουσίας σε βάρος όλων των λαών της Ευρώπης.

Απλώς σήμερα ο κρατικός συγκεντρωτισμός - για να χρησιμοποιήσω δικά σας λόγια - έχει μεγαλύτερο βάρος με έδρα τις Βρυξέλλες, ενώ και ο ελληνικός κρατικός συγκεντρωτισμός έγινε πιο επιτελικός.

Σήμερα έχουμε περισσότερη χρησιμοποίηση της κρατικής εξουσίας.Αυτό το νιώθουν στις πλάτες τους οι άνεργοι, οι εργάτες και εργάτριες, οι ξεσηκωμένοι αγρότες, οι μικρομεσαίοι. Γι αυτό και οι μορφές διεκδίκησης των δίκαιων αιτημάτων παίρνει τόσο οξυμένες μορφές.

Σήμερα έχουμε περισσότερη κρατική εξουσία που βοηθά την κερδοσκοπία, τον παρασιτισμό, τη νόμιμη και παράνομη φοροδιαφυγή, τη μαζική μεταφορά πόρων από το λαό στους επιχειρηματίες.

Αλλά και αυτή η πολιτική που υποτίθεται ασκείται για να μειωθούν τα κρατικά ελλείμματα, πουθενά δεν οδήγησε στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.

Ολα τα κράτη της Γης, με πρώτες τις ΗΠΑ, είναι οι μεγαλύτεροι οφειλέτες στον κόσμο. Το ερώτημα είναι πώς γίνεται όλα τα κράτη να χρωστάνε, πλούσια και φτωχά, και σε ποιους τα χρωστάνε; Οι απαντήσεις που δίνονται είναι ότι τα χρωστάνε στους μεγαλοεπιχειρηματίες, στις πολυεθνικές, στις πολυεθνικές που είναι συνδεδεμένες με αυτά τα κράτη. Αυτό το φαινόμενο δεν πρόκειται να εξαλειφθεί όσο τα κράτη εκφράζουν και υπηρετούν τα συμφέροντα των πολυεθνικών. Στην πραγματικότητα αυτά τα ελλείμματα αποτελούν έκφραση της εκμετάλλευσης και της ληστείας των λαών.

Η πολιτική λοιπόν που ακολουθείτε δεν πρόκειται να οδηγήσει να εκλείψουν τα ελλείμματα, αντίθετα θα αναπαράγεται συνεχώς το πρόβλημα.