Ο χορός του κυβερνητικού αλαλούμ καλά κρατεί. Στην αρχή είχαμε την ανταλλαγή υπαινιγμών μεταξύ υπουργού Εξωτερικών και υπουργού Εθνικής Αμυνας, γύρω από το τι ο καθένας τους συμφώνησε κατά τη διάρκεια των συνομιλιών τους με τους Αμερικανούς ομολόγους τους, την ημέρα της κρίσης στην Ιμια. Ακολούθησε η ανοιχτή δήλωση του Γερ. Αρσένη, που, απευθυνόμενος στον πρωθυπουργό, τον καλούσε να ξεκαθαρίσει τι συμφώνησε η ελληνική πλευρά με τον Κλίντον! Αργότερα, η σύγχυση πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις, όταν ο Κλίντον αποκάλυψε, ότι η θέση του για παραπομπή του θέματος στη Χάγη ήταν πρόταση της Ελλάδας. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος θέλησε να διαψεύσει τον Κλίντον, ενώ ταυτόχρονα έλεγε ότι καλώς έπραξε ο υπουργός Παιδείας, που, σύμφωνα με δηλώσεις του, έθεσε ο ίδιος το θέμα της Χάγης στον Χόλμπρουκ, κατά τη συνάντησή τους στο Νταβός! Χτες, είχαμε νέο επεισόδιο στο σίριαλ των κυβερνητικών "ήξεις - αφήξεις". Από τη μια, τον Γ. Παπανδρέου να εγκαλεί τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, γιατί δεν εξήγησε, πως ό,τι έπραξε στο Νταβός, το έκανε έπειτα από εντολές του Κ. Σημίτη. Από την άλλη, τους Γερ. Αρσένη και Θ. Πάγκαλο, να ανταλλάσσουν πυρά σχετικά με το ποιος ανέβασε και το ποιος κατέβασε τις σημαίες στην Ιμια και για το αν προηγουμένως ο ένας είχε ενημερώσει τον άλλον...

Τα πράγματα θα ήταν απλώς γελοία, αν δε σχετίζονταν με τη διακυβέρνηση του τόπου. Θα ήταν αντάξια παντελούς περιφρόνησης, αν οι πρωταγωνιστές του θεάτρου του παραλόγου και της αναξιοπιστίας δεν αποτελούσαν τους κυβερνώντες της Ελλάδας. Θα ήταν, το πολύ πολύ ικανά, να καταλάβουν θέση στις πλέον φαιδρές σελίδες της πολιτικής ανεκδοτολογίας, αν οι εν λόγω δημόσιοι άντρες δεν έφταναν στο σημείο, να αξιοποιούν ακόμα και θέματα όπως οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, στο γήπεδο των "συντροφικών μαχαιρωμάτων" τους. Σε κάθε περίπτωση, η επίκληση της ανευθυνότητας των ιθυνόντων, αν και υπαρκτή, δεν αρκεί, για να περιγράψει την τακτική τους. Ούτε η ανικανότητά τους μπορεί να αποτελεί άλλοθι, γι' αυτή την πρωτοφανή σύγχυση και παραζάλη.

Οι παραπάνω κύριοι είναι πρώτα από όλα επικίνδυνοι. Είναι επικίνδυνοι και με βάση τα όσα λένε και κάνουν, και με βάση τα όσα λένε χωρίς να τα κάνουν και, πρωτίστως, με βάση το όσα κάνουν χωρίς να τα λένε, στα πλαίσια της μυστικής διπλωματίας και της πολιτικής της εξάρτησης. Είναι επικίνδυνοι, γιατί δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να αυτοπροβάλλονται, κατά τη διάρκεια των μεταξύ τους αλληλοκαρφωμάτων, άλλοι ως εντολοδόχοι του αμερικανικού και άλλοι του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κέντρου. Είναι επικίνδυνοι, γιατί δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό, να μετατρέπουν με τη στάση τους την εξωτερική πολιτική της χώρας σε πεδίο σύγκρουσης συμφερόντων, μεταξύ των διαφόρων κέντρων της εγχώριας ολιγαρχίας. Και ενώ, τα τελευταία "προσκαλούνται" ουσιαστικά να χαράξουν - μέσα από τους διάφορους μηχανισμούς διαμόρφωσης της συνείδησης που κατέχουν (τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες κλπ.) - την εξωτερική πολιτική, που ανταποκρίνεται στα δικά τους συμφέροντα, ο πρωθυπουργός, οι αρμόδιοι υπουργοί και η κυβέρνηση συνολικά... ψάχνουν την "εθνική στρατηγική" και τους τρόπους, της μεταξύ τους συνεννόησης...