Το κύριο ζήτημα που μπαίνει στην κρίση των συνέδρων είναι: Θα συναινέσουν στην ανατροπή των πάγιων θέσεων που διαμόρφωσε το συνδικαλιστικό κίνημα την τελευταία δεκαετία και τις υπεράσπισε με αγώνες, ή θα καταδικάσουν τη συναινετική τακτική που ακολούθησε η πλειοψηφία της ΟΜΕ - ΟΤΕ τα δύο τελευταία χρόνια; Το πραγματικό δίλημμα για τους συνέδρους είναι εάν στο όνομα του δήθεν εκσυγχρονισμού, του "ελεύθερου ανταγωνισμού", και της θεωρίας για την αναποτελεσματικότητα των αγώνων, θα συνεχίσουν να στηρίζουν ή θα καταδικάσουν τις ηγεσίες εκείνες, οι οποίες έχουν αποδεχτεί επιλογές που ανατρέπουν το δημόσιο και κοινωφελή χαρακτήρα του ΟΤΕ και παραδίδουν στο μεγάλο κεφάλαιο τη δημόσια περιουσία, την κοινωνική ασφάλεια και πρόνοια.

Η προσπάθεια της ηγεσίας της ΟΜΕ - ΟΤΕ να συγκαλύψει την ταύτισή της μ' αυτές τις επιλογές, συνοδεύτηκε από τη γνωστή τακτική των φραστικών αντιπαραθέσεων, ενώ στην πράξη αρνήθηκε επίμονα να κινητοποιήσει τους εργαζόμενους και ν' αξιοποιήσει την εκφρασμένη ακόμα και με δημοψήφισμα θέλησή τους, ν' αγωνιστούν για ν' αποτραπούν τα σχέδια αυτά.

Ετσι, περιορίστηκε στην εξαγγελία μιας πενθήμερης απεργίας κατά την ψήφιση του νομοσχεδίου μετοχοποίησης, που επιφανειακά έδινε την εντύπωση μιας σκληρής αντιπαράθεσης, ενώ στην πραγματικότητα όλο το προηγούμενο διάστημα απέφυγε συστηματικά ν' αναδείξει το αντιδραστικό ιδεολογικά και πολιτικά πλαίσιο που υπαγορεύει τις ιδιωτικοποιήσεις, απέφυγε να κατονομάσει τους πραγματικούς αυτουργούς (μονοπώλια, ΕΕ, κυβέρνηση) και να προετοιμάσει τους εργαζόμενους για να συγκρουστούν με την ουσία αυτής της πολιτικής.

Πρωτοστατεί για τη δημιουργία θυγατρικών με ιδιώτες και στηρίζει τη δημιουργία θυγατρικής για την κινητή τηλεφωνία ξηράς με τη συμμετοχή ιδιωτών.

Αντί να παλεύει για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, με τη διεκδίκηση του 35ωρου και την ανάπτυξη όλων των νέων υπηρεσιών και της ΚΤΞ από τον ΟΤΕ, προτείνει μέτρα για τη μείωση του προσωπικού με κίνητρα, γεγονός που σπρώχνει το ΤΑΠ - ΟΤΕ στην οριστική χρεοκοπία.

Η αποθέωση της συναινετικής της τακτικής και της λογικής του εταίρου που διακατέχει τη σημερινή ηγεσία της ΟΜΕ - ΟΤΕ, σφραγίστηκε με την υπογραφή της συλλογικής σύμβασης για το '96, που συμμορφώνεται απόλυτα με την πολιτική λιτότητας της κυβέρνησης, σ' αντιστοιχία με το πρόγραμμα της δήθεν σύγκλισης των οικονομιών της Κοινότητας.

Ολα αυτά τα συγκαλύπτει με την ανάλογη τακτική και φρασεολογία, ενώ στην πράξη επιδιώκει ν' αδρανοποιήσει το κίνημα στον ΟΤΕ, να σπείρει την απογοήτευση και την αμφισβήτηση για τις δυνατότητες που πραγματικά έχει ώστε να σταθεί εμπόδιο και να γίνει ο κυματοθραύστης στην υλοποίηση αυτών των σχεδίων.

Από την εμπειρία των δύο τελευταίων χρόνων γίνεται καθαρό ότι ΠΑΣΚΕ, ΑΣ και ΔΑΚΕ, αν εκτιμήσουν ότι μπορούν στο συνέδριο αυτό ν' αλλάξουν τις θέσεις που διαμόρφωσε το συνδικαλιστικό κίνημα απέναντι σ' αυτά τα ζητήματα, χωρίς να υποστούν μείωση της εκλογικής του βάσης, δε θα διστάσουν να προχωρήσουν και στην τυπική επικύρωση των θέσεων που προώθησαν μέχρι σήμερα.

Καλεί τους εργαζόμενους να επιμείνουν στις θέσεις τους, και μέσω των αντιπροσώπων τους ν' απαιτήσουν: 1. Να καταψηφίσουν το συγκεκριμένο απολογισμό και 2. Να επαναβεβαιώσουν τη θέση για έναν ΟΤΕ 100% δημόσιο.

Η ΕΣΚ - ΟΤΕ δηλώνει ότι θα παλέψει πριν απ' όλα μέσα στους εργαζόμενους για έναν άλλο ταξικό προσανατολισμό στο συνδικαλιστικό κίνημα και για τη δημιουργία ενός ενιαίου αντιμονοπωλιακού αντιιμπεριαλιστικού μετώπου όλων των εργαζομένων και του λαού, που αποτελεί και τη μόνη διέξοδο για την αποτροπή των ιδιωτικοποιήσεων και της πολιτικής της λιτότητας. Μια από τις προϋποθέσεις για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος είναι και η αποφασιστική ενίσχυση της δύναμης και των θέσεων της παράταξης.

Παναγιώτης ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ

μέλος του ΔΣ της ΟΜΕ - ΟΤΕ και γραμματέας της ΕΣΚ - ΟΤΕ