Αύγουστος και φύλλο δεν κουνιέται. Αύγουστος, ο μήνας με τα δυο φεγγάρια, με τις διάφανες νύχτες που κάνουν τ' αστέρια να μεθούν και από ευτυχία να αυτοκτονούν. Να πηδούν μέσα στο Σύμπαν. Αύγουστος, μήνας τραυματικός, καυτός, διαλυτικός, ερωτικός. Αύγουστος είναι, ο μήνας των εκπτώσεων, των επιπτώσεων, των χωρισμών και των διακοπών κάποτε ήταν. Ολοι δραπέτευαν από το πληκτικό, ασφυκτικό, κλεινόν άστυ. Οι περισσότεροι κάποιον άφηναν, κάποιον εγκατέλειπαν και έλειπαν. Σε αμμουδιές χρυσές έχτιζαν τους, χωρίς θεμέλια, εφήμερους και εύθραυστους πύργους τους... Ποιος νοιάζεται για διάρκεια σε τέτοιες στιγμές; Σε απέραντες θάλασσες, εξωτικές ή κοντινές έλουζαν, το ταλαιπωρημένο από τις κακουχίες του χειμώνα, κορμί τους.

Αύγουστος είναι και πάλι φύλλο δεν κουνιέται. Πάλι θα λάμψουν τα δυο φεγγάρια, πάλι τα αστέρια θα μεθύσουν. Ακόμη μια φορά οι χωρισμοί που μας τραυμάτισαν άλλες χρονιές, θα ανακληθούν στη μνήμη. Θα επιστρατευτούν. Μα τούτη τη φορά θα κάνουν ασκήσεις επί χάρτου. Αλλαξε άραγε κάτι, κάτι που δεν το πήραμε είδηση; Δε θα χωρίσουμε φέτος; Δε θα δακρύσουμε, δε θα ζηλέψουμε, δε θα πονέσουμε; Μα φυσικά. Για λίγο όμως. Ετσι, στα πεταχτά, Σαββατοκύριακα μόνον, τα αγαπημένα πρόσωπα θα μας εγκαταλείψουν και θα λείψουν. Οχι, δε θα παραμείνουν κοντά μας από αγάπη, όπως ίσως ελπίσαμε για μια στιγμή, ούτε από την αίσθηση του καθήκοντος που τους υπαγορεύει να φυλούν τις Θερμοπύλες. Επιθυμούν διακαώς, να ένιωθαν την... επιθυμία. Μια κάποια επιθυμία, οποιαδήποτε. Επιμένουν, από συνήθεια, να θέλουν να διαφύγουν, να ξεφύγουν, να αποφύγουν την Αθήνα και όλα τα συμπαρομαρτούντα, που τους καταπίεσαν έντεκα ολόκληρους μήνες. Ακόμη και εμάς. Κυρίως εμάς.

Αύγουστος είναι και φύλλο δεν κουνιέται. Απνοια στην ατμόσφαιρα, άπνοια και στην ψυχή. Διάθεση δεν υπάρχει, χρήματα δεν υπάρχουν. Πού να πάνε; Πώς να πάνε; Κάθε λιμάνι και καημός, κάθε αεροδρόμιο και οδυρμός. Κάθε διόδιο και πίκρα. Και το αναψυκτικό από το περίπτερο τουριστικής περιοχής, σκέτο δηλητήριο. Οχι, δεν γκρινιάζουμε, δεν τα λέμε εμείς, η έρευνα του ΙΝΚΑ τα λέει. Και δίνει στοιχεία θλιβερά: Το 37,2% των Ελλήνων δεν πρόκειται να απολαύσουν το όνειρο της χειμερινής νύχτας: Τις διακοπές. Θα μείνουν εδώ. Το 17,6% θα φύγει για μια εβδομάδα, το 25%4 δυο βδομάδες και μόλις ένα 10,5% θα εξαφανιστεί από το σκληρό πρόσωπο της Αθήνας είκοσι ολόκληρες μέρες. Τυχεροί, πάντα υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν. Λιγοστοί.

Αύγουστος είναι. Φύλλο δεν κουνιέται, η ζέστη πλανιέται, τα αστέρια παραπατούν, μα αν θέλετε τη συμβουλή μας, όλα αυτά δεν πρέπει να σας πτοούν. Διακοπές στην Αθήνα να κάνετε, ξεναγοί σας εμείς. Εμείς, που μάθαμε πια, ακίνητοι και αμετακίνητοι να 'μαστε. Εμείς που φάγαμε τόσους Αύγουστους... με το πρωτευουσιάνικο κουτάλι. Εμείς, που χαιρόμαστε σαν μικρά παιδιά το καλοκαιρινό το σινεμά, τη συναυλία στο Ηρώδειο ή στο Λυκαβηττό. Εμείς, που δεν έχουμε τη δυνατότητα να μπούμε στο ψητό. Που περιοριζόμαστε στη γαρνιτούρα. Εμείς, που με το μαγικό ραβδί της φαντασίας μας, μετατρέπουμε την Ιωάννου Δροσοπούλου σε Ηλύσια Πεδία. Στο λεπτό.