Με αφορμή την έλευση του καθηγητή κ. Σπράου στην Ελλάδα, σημαντική μερίδα του Τύπου, φοβούμενη ότι η ανακύκλωση στα ίδια και τα ίδια πρόσωπα της εξουσίας είχε αρχίσει να κουράζει, επιχείρησε να κατασκευάσει έναν ομιχλώδη μύθο γύρω από το πρόσωπό του. Με μια συστηματική αρθρογραφία, ανάλογα ρεπορτάζ, συνεντεύξεις, δηλώσεις, κλπ., ο κύριος καθηγητής πήρε διαστάσεις μεσσία. Και ναι μεν, με την παρουσίαση της πρώτης εργασίας (αυτής για τον πληθωρισμό) το είδωλο δεν κατέρρευσε, γιατί οι κατασκευαστές του αποσιώπησαν όλα τα υπόλοιπα και πρόβαλαν τη θέση για τη φορολογία των επιχειρήσεων. Η απομυθοποίηση, όμως, και η κατάρρευση του ειδώλου έγινε τις μέρες αυτές. Οταν ο κ. καθηγητής αποδείχτηκε ένας κοινός αντιγραφέας της διεθνούς, νεοφιλελεύθερης σχολιογραφίας.

Γιατί, πώς να το κάνουμε, δε χρειάζονται... θεόπνευστοι, ούτε καν καθηγητές, για να αντιγράψουν και να υποδείξουν ασφαλιστικό σύστημα τύπου Αργεντινής και Χιλής ή το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας ή την ακόμη μεγαλύτερη φορολογική αφαίμαξη των εργαζομένων. Αρκούσαν και περίσσευαν οι... κοινοί νεοφιλελεύθεροι, όπως ο κ. Παπαντωνίου, ο κ. Παπαδόπουλος, ο κ. Παπαγιαννάκης, ο κ. Ανδριανόπουλος, ο κ. Σουφλιάς, ο κ. Μάνος και τόσοι άλλοι...