Αν η κατάρτιση των δημοτικών προϋπολογισμών αφήνονταν να εξελιχθεί εντός του πλαισίου που διαμόρφωσε η κυβέρνηση, το αντιλαϊκό αποτέλεσμα θα φάνταζε μοιραίο ως προς την αναγκαιότητά του. Ομως, η ιστορία της ταξικής πάλης, όπως αυτή εκφράζεται και στο χώρο της Αυτοδιοίκησης, διδάσκει πως δεν υπάρχουν μοιραίες εξελίξεις, πως οι δυνατότητες για την ανατροπή μιας τέτοιας δυσοίωνης προοπτικής υπάρχουν.

Για να υπάρξει και ως αποτέλεσμα η ανατροπή αρκεί, σε πρώτη φάση, να επανατοποθετηθούν ορισμένα ερωτήματα - προϋποθέσεις για την κατάρτιση των προϋπολογισμών.

Η κυβέρνηση λέει: Αυτές τις αρμοδιότητες σας δίνω, τόσα κονδύλια σας παρέχω, αυτά τα έργα σας επιτρέπω, αυτούς τους νόμους σας διαθέτω, βρείτε τον τρόπο να ανταποκριθείτε σε ό,τι σας χρεώνω. Οντας μια κυβέρνηση συγκεκριμένων ταξικών προδιαγραφών, έχει προκαθορίσει και ποιες ανάγκες της άρχουσας τάξης πρέπει να καλυφθούν σε τοπικό επίπεδο (μέσα από την επιλεξιμότητα των έργων που χρηματοδοτεί) και ποια οικονομικά βάρη πρέπει να φύγουν από το κεντρικό κρατικό ταμείο και να μεταφερθούν προς τα κάτω ώστε να απελευθερωθούν πόροι για την άρχουσα τάξη και ποια μεθόδευση είναι αναγκαία ώστε να υπάρχει ως αυτονόητο το αποτέλεσμα που επιδιώκει.

Για το λαϊκό κίνημα η θέση όρασης των πραγμάτων είναι αναγκαστικά διαμετρικά αντίθετη: Ποιες λαϊκές ανάγκες πρέπει να καλυφθούν; Ποια κονδύλια έχουν ήδη προπληρωθεί με άμεσους και έμμεσους φόρους στο κράτος; Ποιοι είναι οι κατέχοντες από τους οποίους πρέπει να αντληθούν πρόσθετοι πόροι; Ποια ποσά από αυτά που έχει προεισπράξει, είναι υποχρεωμένη η κεντρική διοίκηση να κατανείμει προς τα κάτω;

Αυτά είναι ορισμένα από τα ερωτήματα που πρέπει να τεθούν ανοιχτά για να προσδιοριστούν στη συνέχεια συγκεκριμένοι στόχοι και τρόποι διεκδίκησης. Κανένα Δημοτικό Συμβούλιο, όποιας πολιτικής απόχρωσης, που θέλει να διατηρήσει μια επαφή με τη λαϊκή βάση του και να μη μετατραπεί σε στυγνό εφαρμοστή της όποιας κυβερνητικής πολιτικής, δεν μπορεί να καταρτίσει προϋπολογισμό αν δε θέσει αυτά τα ερωτήματα, αν δε γνωστοποιήσει τις απαντήσεις στη λαϊκή βάση και δεν ανοίξει έτσι το δρόμο για να εξασφαλίσει με αγωνιστική πίεση και λαϊκή συμπαράταξη, μια άλλη κατανομή από την κεντρική διοίκηση προς την Αυτοδιοίκηση.

Οι κομπίνες που γίνονται με την υπέρμετρη αύξηση του ενιαίου ανταποδοτικού τέλους (καθαριότητα, φωτισμός) και τη μεταφορά στη συνέχεια των πλεονασμάτων σε άλλους λογαριασμούς εξόδων, μπορεί χτες να έλυναν σε επίπεδο διαχείρισης κάποια προβλήματα, σήμερα όμως, με την οικτρή οικονομική κατάσταση των δήμων, είναι κοινό μυστικό πως δεν μπορούν καν ούτε σαν διαχειριστικό κόλπο να φέρουν κάποιο αποτέλεσμα. Εξάλλου, η ίδια η κυβέρνηση φρόντισε να κλείσει και αυτό το δρόμο με την κατεύθυνση που έδωσε για ελεγχόμενες από την επιτροπή τιμών και εισοδημάτων αυξήσεις στο ενιαίο ανταποδοτικό τέλος.

Γίνεται φανερό πως θέματα όπως: ανεργία, ναρκωτικά, παιδεία, προσχολική αγωγή, υγεία - κοινωνική ασφάλιση, τοπική και κεντρική φορολογία, θέματα, δηλαδή που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καλείται η Αυτοδιοίκηση να ασχοληθεί ή να εμπλακεί σ' αυτά, πρέπει να γίνουν αντικείμενο λαϊκών συνελεύσεων, μέσα από τις οποίες θα διατυπωθούν και συγκεκριμένα αιτήματα. Η συγκράτηση των αυξήσεων στα δημοτικά τέλη, η κατάργηση της δημοτικής φορολογίας, ο διπλασιασμός των κονδυλίων του κρατικού προϋπολογισμού για την Αυτοδιοίκηση, η πρόσληψη όλου του αναγκαίου προσωπικού στους δήμους, τίθενται πλέον ως αιτήματα πρώτης γραμμής και αυτονόητα δεν μπορούν παρά να καθορίσουν και τις συζητήσεις για την κατάρτιση των δημοτικών προϋπολογισμών.