Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον πρωθυπουργό και διατυπώθηκαν κατά τη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου την προηγούμενη βδομάδα, όταν η κυβέρνηση ενέκρινε τον προϋπολογισμό για το 1998. Οχι έναν οποιοδήποτε προϋπολογισμό, αλλά ό,τι χειρότερο για τα λαϊκά στρώματα έχει να επιδείξει το οικονομικό επιτελείο της πλουτοκρατίας από την εποχή που η λιτότητα βαφτίστηκε ...στενωπός. Παρ' όλα αυτά, ομόθυμα το Υπουργικό Συμβούλιο, "τοις... κείνου ρήμασι πειθόμενο", αποφάσισε... ότι αν πρέπει να κατηγορείται για κάτι, είναι επειδή δίνει μεγάλες αυξήσεις στους μεροκαματιάρηδες!

***

Δεν πρόκειται να καταγράψουμε τον έτσι κι αλλιώς ατέλειωτο κατάλογο των αριθμών που αποδεικνύουν ότι αυτός ο λαός αγκομαχά. Να μεταφέρουμε με νούμερα και δείκτες τη δυστυχία, τη φτώχεια, την ανέχεια, την αγωνία για το αύριο, την ανασφάλεια των εκατομμυρίων Ελλήνων που ζουν την εκμετάλλευση στο πετσί τους. Πώς να χωρέσεις σε στατιστικά τερτίπια την απαντοχή του ανέργου; Τη στεναχώρια του πατέρα που δεν μπορεί να προσφέρει στο παιδί του κάτι παραπάνω από όσο του επιτρέπει ο μισθός του; Πώς να μιλήσεις για το οικογενειακό δράμα όταν φτάνει η ώρα να πληρωθεί το νοίκι; Τι να πεις για τον κόμπο που δένει το λαιμό της νοικοκυράς όταν μπαίνει στο σούπερ μάρκετ για να ψωνίσει όχι εκείνο που έχει ανάγκη το σπίτι της, αλλά ό,τι μπορεί να χωρέσει στα μετρημένα χιλιάρικα που κρατά στο χέρι της;

Δεν έχουν ανάγκη οι "κολασμένοι" να τους περιγράψεις την "κόλαση" στην οποία τους έχουν στοιβάξει. Τη ζουν. Δεν υπάρχει τρόπος να μειώσεις την πίκρα και τον πόνο τους, όταν αναγκάζονται να συγκρίνουν τη δική τους χαμοζωή, το μεροδούλι - μεροφάι, με τη χλιδή και την προκλητική συμπεριφορά εκείνης της χούφτας των χορτασμένων που, όπως τους περιέγραφε ο Ελύτης, αρνούνται ψωμί στον πεινασμένο.

***

Και όλα αυτά όταν το βιοτικό επίπεδο του ενός στους τέσσερις Ελληνες έχει κατρακυλήσει κάτω από το όριο της φτώχειας. Οταν η ανεργία ξεχειλίζει στις ουρές της ντροπής, πίσω από τα κιόσκια των υπουργείων που μοιράζουν - επί πληρωμή! - φυλλάδια συμμετοχής σε διαγωνισμούς προσλήψεων. Οταν το 90% των νέων προσδιορίζει το μέλλον του με το ερώτημα "τι θα κάνω, πώς θα ζήσω;". Οταν τα φανάρια έχουν γεμίσει από παιδιά με απλωμένα τα χέρια...

Ναι, λοιπόν. Ας αφήσουμε τη "στατιστική του πόνου". Ας δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις στην ανάπτυξη των μαζικών, λαϊκών αγώνων που με στατιστική ακρίβεια έχουν τη δύναμη να βάλουν τέλος στον κυνισμό και στην πολιτική που τον παράγει. Ας μπούμε μπροστά, πρώτοι από όλους οι κομμουνιστές, με το κύρος της ιστορίας μας, της κοσμοθεωρίας μας και της πολιτικής μας, για τη συγκρότηση ενός ενιαίου μετώπου αντίστασης και αντεπίθεσης κατά των σφετεριστών του κοινωνικού πλούτου και των μαριονετών τους. Ας διαμορφώσουμε τις συνθήκες ώστε τέτοιες δηλώσεις, όπως του πρωθυπουργού, να μπουν στο συρτάρι της προϊστορίας της ανθρωπότητας, σε θέση όμως ευδιάκριτη, για να θυμόμαστε πάντα τι ήταν ο καπιταλισμός που ανατρέψαμε.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Εκείνο που χρειάζεται δεν είναι η αέναη καταμέτρηση της αντοχής των πολλών. Εκείνο που απαιτείται είναι η έναρξη της αντίστροφης μέτρησης. Η αντίστροφη μέτρηση για τον τερματισμό της κυριαρχίας της χούφτας των καταπιεστών και των πολιτικών υπαλλήλων της, που έχουν πλέον αποθρασυνθεί τελείως