80ό ΜΕΡΟΣ

Τα καταστήματα ήταν κλειστά, κι οι πλούσιοι έμειναν στα σπίτια τους. Φυσικά για άλλο λόγο. Σήμερα ήταν η μέρα του λαού κι ο θόρυβος του ερχομού του, έμοιαζε με το βουητό των κυμάτων της θάλασσας.

Από την πύλη του Ιβερσκ ξεχυνόταν κιόλας το ανθρώπινο ποτάμι και χιλιάδες λαού πλημμύρισαν την ευρύχωρη Κόκκινη Πλατεία. Πρόσεξα ότι καθώς περνούσαν μπροστά από το εκκλησάκι του Ιβερσκ κανένας δεν έκανε σταυρό, όπως γινόταν προηγούμενα...

Ανοίγοντας δρόμο ανάμεσα από το πυκνό πλήθος που είχε στριμωχτεί στα τείχη του Κρεμλίνου σκαρφαλώσαμε στην κορυφή ενός μεγάλου αναχώματος. Βρίσκονταν κιόλας εδώ μερικά άτομα κι ανάμεσά τους ήταν κι ο στρατιώτης Μουράλοφ, που είχε εκλεγεί διοικητής της Μόσχας. Ηταν ένας ψηλόκορμος άντρας με γένια, με καλόκαρδο βλέμμα και απλό ύφος.

Απ' όλους τους δρόμους ξεχύνονταν προς την Κόκκινη Πλατεία τεράστια πλήθη λαού. Είχαν συγκεντρωθεί χιλιάδες άνθρωποι βασανισμένοι από τη δουλιά και τη φτώχεια. Εμφανίστηκε μια στρατιωτική μουσική που ανέκρουσε τη "Διεθνή" κι όλο το πλήθος άρχισε αυθόρμητα να τραγουδάει τον ύμνο, που αργά και θριαμβευτικά πλημμύρισε την πλατεία σαν θαλασσινό κύμα.

Από τα τείχη του Κρεμλίνου ως το έδαφος κρέμονταν πελώριες κόκκινες σημαίες με άσπρες ή χρυσές επιγραφές: "Στους πρωτοπόρους της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης". "Ζήτω η αδερφοσύνη των εργατών όλου του κόσμου"!Ενας παγερός αέρας σάρωνε την πλατεία, ανεμίζοντας τις σημαίες. Από τις πιο μακρινές συνοικίες έφταναν τώρα οι εργάτες από τις φάμπρικες και τα εργοστάσια με τους νεκρούς τους. Τους βλέπαμε να περνούν από την πύλη που κυμάτιζαν οι σημαίες κρατώντας τα κατακόκκινα σαν αίμα φέρετρα. Ηταν κάτι χοντροκομμένες κάσες από απλάνιστα σανίδια βαμμένα κόκκινα και τα σήκωναν στους ώμους τους απλοί άνθρωποι, με πρόσωπα μουσκεμένα από τα δάκρυα. Πίσω από τα φέρετρα βάδιζαν οι γυναίκες που έκλαιγαν με λυγμούς ή σώπαιναν μαρμαρωμένες και χλομές σαν νεκρές. Μερικά φέρετρα ήταν ανοιχτά και από πίσω τους κουβαλούσαν χωριστά τα καλύμματα. Αλλα ήταν σκεπασμένα με αραχνοϋφαντο ύφασμα, με χρυσά ή ασημένια κεντήματα ή ήταν καρφωμένο στο φέρετρο κάποιο στρατιωτικό πηλήκιο. Υπήρχαν πολλά στεφάνια από τεχνητά λουλούδια...

Η πομπή προχωρούσε αργά προς το μέρος μας μέσα από το πλήθος, που άνοιγε κι έκλεινε αμέσως πίσω της. Κάτω από την πόλη περνούσε τώρα ένας ατέλειωτος χείμαρρος από σημαίες όλων των αποχρώσεων του κόκκινου, με χρυσές και ασημένιες επιγραφές και ταινίες από μαύρο κρεπ στο κοντάρι. Υπήρχαν ακόμη και μερικές μαύρες σημαίες των αναρχικών, με άσπρα γράμματα. Η ορχήστρα έπαιξε το πένθιμο επαναστατικό εμβατήριο και μέσα στο απέραντο πλήθος που προχωρούσε με βγαλμένα τα καπέλα ξεχώριζαν οι βραχνές και πνιγμένες φωνές και στεναγμοί αυτών που κρατούσαν τα φέρετρα.

Ανακατεμένα με τους εργάτες βάδιζαν τμήματα στρατιωτών με τα δικά τους φέρετρα και ακολουθούσαν σε συνέχεια με βήμα πορείας, ίλες ιππικού, πυροβολαρχίες με τα κανόνια ντυμένα με κόκκινο και μαύρο ύφασμα, που σου 'διναν την εντύπωση ότι θα 'μεναν έτσι για πάντα. Στις σημαίες των στρατιωτικών τμημάτων υπήρχαν συνθήματα: "Ζήτω η Γ Διεθνής!", ή "Θέλουμε δίκαιη γενική δημοκρατική ειρήνη!". Η νεκρική πομπή πλησίασε αργά στους τάφους κι εκείνοι που κρατούσαν τα φέρετρα τα κατέβασαν στους λάκκους. Ανάμεσά τους ήταν και πολλές γυναίκες, χειροδύναμες, πλατύσωμες προλετάρισσες. Πίσω από τα φέρετρα ακολουθούσαν άλλες γυναίκες, νεαρές, με πονεμένη έκφραση ή ρυτιδωμένες γριές, που φώναζαν αλλόφρονα. Πολλές απ' αυτές ρίχνονταν στον τάφο κοντά στους γιους και τους άντρες τους και φώναζαν τρομερά, όταν οι άλλοι προσπαθούσαν να τις συγκρατήσουν. Ετσι αγαπιούνται μεταξύ τους οι φτωχοί...

Ολη την ατέλειωτη αυτή μέρα, ως αργά το βράδυ, περνούσε η πένθιμη αυτή πομπή. Μπήκε στην πλατεία από την πύλη του Ιβερσκ και βγήκε απ' αυτήν προς την οδό Νικόλσκαγια... Ηταν ένας χείμαρρος από κόκκινες σημαίες, πάνω στις οποίες είχαν γραφτεί λόγια ελπίδας και αδερφοσύνης, καθώς και τολμηρές προφητείες. Τα λόγια αυτά που διάβαζαν πενήντα χιλιάδες λαού έμειναν αποτυπωμένα στη μνήμη των εργαζομένων όλου του κόσμου και των απογόνων τους...

Το ένα ύστερα από το άλλο, τοποθετήθηκαν στον κοινό τάφο, τα πεντακόσια φέρετρα. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει πια, αλλά οι σημαίες κυμάτιζαν και θρόιζαν στον άνεμο, ενώ η μουσική μπάντα έπαιζε αδιάκοπα το πένθιμο εμβατήριο, που το τραγουδούσε το τεράστιο πλήθος. Πάνω από τον τάφο στα γυμνά κλαδιά των δέντρων, σαν πολύχρωμα παράξενα λουλούδια, κρέμονταν τα στεφάνια. Διακόσιοι άνθρωποι άρπαξαν τα φτυάρια κι άρχισαν να σκεπάζουν τον τάφο. Το χώμα χτυπούσε ξηρά απάνω στα φέρετρα κι αυτός ο ξηρός ήχος ξεχώριζε καθαρά μέσα από το τραγούδι του λαού...

Αναψαν τα φώτα. Πέρασαν οι τελευταίες σημαίες κι οι τελευταίες γυναίκες που έκλαιγαν, ρίχνοντας πίσω τους ένα τρομερό τελευταίο βλέμμα. Το προλεταριακό κύμα αποσυρόταν αργά από την Κόκκινη Πλατεία...

Και ξαφνικά κατάλαβα ότι ο θεοφοβούμενος ρούσικος λαός, δε χρειαζότανε πια παπάδες για να τον βοηθήσουν να βρει το δρόμο προς το βασίλειο των ουρανών. Ο λαός αυτός άρχισε να χτίζει στη Γη ένα τέτοιο φωτεινό βασίλειο, που δε βρίσκεται σε κανένα ουρανό... Ενα τέτοιο βασίλειο για το οποίο είναι ευτυχία να δώσει κανείς ακόμα και τη ζωή του...

ΑΥΡΙΟ ΤΟ 81ο ΜΕΡΟΣ