Απλές και φυσιολογικές είναι οι προσδοκίες των ηγεσιών των δυνάμεων του δικομματισμού, αλλά και των εκπροσώπων του επιχειρηματικού κόσμου, για την καινούρια χρονιά. Να επιταχυνθούν οι ρυθμοί υλοποίησης των αντιλαϊκών μέτρων - τα οποία έχουν ήδη προσδιοριστεί και επικεντρώνονται κυρίως στην "αυστηρή εφαρμογή του προϋπολογισμού", τις διαρθρωτικές αλλαγές, το ασφαλιστικό, κ.ά. - ώστε να βελτιωθεί η "ανταγωνιστικότητα", η θέση της χώρας στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ένταξη στην ΟΝΕ, κ.ό.κ.

Το κλίμα αυτό και οι ανάλογες, ασφυκτικές πιέσεις, που ασκούνται από πολλές πλευρές είναι διάχυτο στις αναλύσεις και τα άρθρα των "αδέσμευτων" εφημερίδων. Κοινός παρονομαστής είναι οι "εκκλήσεις" προς την κυβέρνηση να μη διστάσει να πάρει όλα εκείνα τα μέτρα για την επίτευξη των "εθνικών στόχων". Κανείς βέβαια δεν αναφέρεται και δεν υπολογίζει τις "λεπτομέρειες", δηλαδή τις καταστροφικές επιπτώσεις στο βιοτικό επίπεδο των λαϊκών μαζών, την περιθωριοποίηση όλο και περισσότερων, την εκτόξευση της ανεργίας και της μερικής απασχόλησης, κ.λπ.

Οι εργαζόμενοι, βέβαια, δεν περιμένουν εκδηλώσεις υποστήριξης και αλληλεγγύης από αυτούς που βρίσκονται στην "απέναντι όχθη". Συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο ότι μόνο αν πάρουν τις τύχες στα χέρια τους θα αποτρέψουν τα χειρότερα και θα επιβάλουν μια πολιτική προς όφελος των συμφερόντων τους. Οι "εθνικές" αναλύσεις τους αφήνουν παντελώς αδιάφορους.