Είναι ολοφάνερο ότι η ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος, ενόψει των σκληρών αντιλαϊκών μέτρων που έχει αποφασίσει να επιβάλει μέσα στο 1998, θέλει, εκτός των άλλων, να εξουδετερώσει την "αρνητική εικόνα" που προκαλείται από τις "επιθέσεις" της εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Ο Κ. Σημίτης δεν μπορεί να κρύψει το φόβο του, όχι βέβαια απέναντι στους διαφωνούντες, αλλά στο ενδεχόμενο ότι αυτοί μπορούν να κερδίσουν πόντους από τη διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στη διαμάχη για την εξουσία. Είναι χαρακτηριστική από αυτή την άποψη η συνέντευξη του Δ. Ρέππα, στη χτεσινή "Εξουσία", με την οποία επιτίθεται με σφοδρότητα κατά των εσωκομματικών αντιπάλων του Κ. Σημίτη. Υποστηρίζει μεταξύ άλλων ότι "η κριτική κάποιων είναι εντονότερη κατά πολύ σε σχέση με την υποστήριξη του κυβερνητικού έργου", ότι "στο πρόσωπο της Δαμανάκη πολεμούν τον πρωθυπουργό", ότι "δε θέλουν τον Κ. Σημίτη", κτλ. Είναι σωστή όμως η διαπίστωση που κάνει ότι στόχος των διαφωνούντων είναι η αλλαγή των συσχετισμών ενόψει του επόμενου συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ "και όχι η αλλαγή πολιτικής". Ανεξάρτητα από τους λόγους που γίνεται αυτή η διαπίστωση - και είναι φανερό ότι θέλει να περάσει την αντίληψη ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση - απεικονίζει την πραγματικότητα σε ό,τι αφορά τους "διαφωνούντες". Η αλλαγή πολιτικής όμως θα επιβληθεί είτε θέλει είτε όχι η κυβέρνηση Σημίτη από τους μεγάλους λαϊκούς αγώνες που έρχονται.