"Είσαι σπάταλη, γι' αυτό δεν έχεις ποτέ χρήματα,, γιατί αγοράζεις άχρηστα πράγματα. Αντί να δώσεις για την οικονομική εξόρμηση, εσύ μου θες τηλεφωνητή. Γυναικείες ανοησίες". Μου φώναξες πολύ, όταν σου ζήτησα προκαταβολή, για να αγοράσω αυτόματο τηλεφωνητή. Επειτα, όπως έκανες πάντα, μου έδωσες, με γκρίνια και μουρμούρα, ενώ προσπαθούσες να κρύψεις, σαν παιδί, το γεμάτο καλοσύνη χαμόγελό σου. Κρύβεται η καλοσύνη Χρήστο; Οχι δεν κρύβεται, όπως και η κακία φανερώνεται όσο και να μεταμφιέζεται και να αρωματίζεται. Αποχρωματίζεται. Από αυτόν τον τηλεφωνητή, Χρήστο, που αγόρασα πριν από πολλά χρόνια, έμαθα την περασμένη Κυριακή την είδηση. Εφυγες για πάντα.

Είμαι σπάταλη Χρήστο, είχες δίκιο, κατασπατάλησα από πολύ νωρίς τα δάκρυά μου για άτομα ανώφελα και άχρηστα, αχάριστα, και τώρα, που πονώ για την απώλειά σου δεν είμαι ικανή σε λυγμούς να αναλυθώ. Στέγνωσα, Χρήστο. Δε λειτουργούν οι δακρυγόνοι αδένες μου. Δε σε συνόδεψα στο μεγάλο ταξίδι σου. Δεν ήρθα. Οχι, επειδή δεν άντεχα, όλα τα αντέχω, αλλά να, γιατί κάπου μέσα μου άκουσα τη συμβουλή σου, έκανα οικονομία στις δυνάμεις μου. Κι ακόμη, γιατί πιστεύω ότι το μεγάλο ταξίδι σου των 80 τόσων χρόνων το έκανες όσο ζούσες. Ενα ταξίδι χωρίς πολυτελείς αποσκευές. Τι να τις κάνεις; Κουβαλούσες τα απαραίτητα: ακράδαντη πίστη, χρυσή καρδιά, αισιοδοξία, αγάπη, χαμόγελο. Από σένα αντλούσαμε δύναμη, όταν τα ψυχικά αποθέματά μας λιγόστευαν. Με μια σου φωνή, φώναζες πολύ και το ξέρεις, μας εμψύχωνες, μας συνέφερνες, μας ενθουσίαζες και κάπου μας έκανες να σε ζηλεύουμε. Πού έβρισκες τόση δύναμη; Αστείρευτη ήταν, όχι όπως τα δάκρυά μου. Ηξερες να ξοδεύεσαι Χρήστο, αυτό ήταν το μυστικό σου.

Είμαι σπάταλη Χρήστο και στα αισθήματα, και στη φαντασία και στη νοσταλγία. Αυτές τις μέρες που λείπεις, λυπάμαι, θυμάμαι, νοσταλγώ. Επιθυμώ. Αχ και να πατούσα το "τηλεκοντρόλ" της ζωής και να γύριζα πίσω δεκαπέντε χρόνια, τότε όταν σε πρωτογνώρισα και σε πήρα από φόβο. Δε σε γνώριζα ακόμη γι' αυτό. Αυτές τις μέρες που δεν είσαι ανάμεσά μας φαντάζομαι ότι είμαστε πάλι όλοι στη μεγάλη αίθουσα, ότι σε βλέπω πάντα στητό, μαχητικό και ακούραστο με τον ενθουσιασμό και τον αυθορμητισμό ενός παιδιού να δίνεις σύνθημα για τη μάχη. Για την όποια μάχη. Σε νοσταλγώ. Νοσταλγώ και τους άλλους. Εκείνους που κάθονταν, συνήθως, στις διπλανές θέσεις. Τον εξαιρετικά ευγενικό και τόσο, μα τόσο αγαπητό, Μάκη Λυμπεράτο και τον απίστευτα καλό άνθρωπο, τον Θέμι Υψηλάντη. Εμείς, οι νεότεροι σας κοιτούσαμε, με αγάπη, με θαυμασμό και με κάποια δόση ενοχής. Διότι εμείς ονειρευόμαστε να κάνουμε κάποτε κάτι μεγάλο, ενώ εσείς το είχατε ήδη κάνει Δεν κομπάζατε, ούτε είχατε συναίσθηση του μεγαλείου σας, απλώς ξοδέψατε τη ζωή σας εκεί που έπρεπε. Την ξοδέψατε για τους άλλους, αυτή ήταν η αμοιβή σας.

Ειμαι σπάταλη Χρήστο, είχες δίκιο. Ημουν σπάταλη. Αντί για δάκρυα ή για στεφάνι μια υπόσχεση σου δίνω: να αρχίσω, έστω και κάπως αργά, την οικονομία. Να δίνω τα πάντα μόνον εκεί που πρέπει: στο σύνολο. Οποιος τα δίνει όλα για το καλό της ανθρωπότητας δεν καταλήγει ποτέ φτωχός. Ακόμη και ο πανάσχημος θάνατος, με το εφιαλτικό αμετάκλητο και τελεσίδικο τρομακτικό του ύφος, εσένα σεβάστηκε. Διότι τον αψήφησες, τον κορόιδεψες, τον προκάλεσες και τον περιφρόνησες εκατοντάδες φορές. Οπως, το ίδιο είχαν κάνει και οι φίλοι σου, ο Υψηλάντης και ο Λυμπεράτος και άλλοι. Στο καλό Χρήστο, ξέρω ότι δε φοβήθηκες ούτε τη ζωή, ούτε το θάνατο. Στο καλό Χρήστο, ξέρω ότι μας αγάπησες με τρυφερότητα λες και είμαστε παιδιά σου. Και είμαστε τα παιδιά σου, να 'σαι σίγουρος.