Σε μια εξαιρετικά δυσμενή περίοδο, τόσο όσον αφορά την οικονομική και κοινωνική ζωή, όσο και σε ό,τι αφορά στην εξωτερική πολιτική και στα εθνικά ζητήματα, έχει ήδη εισέλθει η χώρα. Το παραπάνω ομολογούν υψηλόβαθμα στελέχη της κυβέρνησης, κοιτάζοντας βέβαια τα πράγματα από τη δική τους οπτική και... ταξική γωνία. Το γεγονός είναι, πως οι "αγωνίες" των κυβερνώντων και τα μέσα για την "αντιμετώπιση" των αιτιών που τις γεννούν, όπως τα περιγράφουν στις κατ' ιδίαν συζητήσεις τους οι ίδιοι παράγοντες, προδιαγράφουν για το λαό τεράστιους κινδύνους και προβλήματα.

Οπως έλεγε επιφανές κυβερνητικό στέλεχος προς το "Ρ", το 1998 θα είναι έτος "κρίσιμο" για την κυβέρνηση Σημίτη. Πού έγκειται η "κρισιμότητα"; Στο ότι, όπως υπολογίζει η κυβέρνηση, με το τέλος του 1998 θα έχουν περίπου οριστικοποιηθεί οι δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας, για το αν θα γίνει ή όχι δεκτή στην επόμενη φάση της ΟΝΕ. Οπως λέγεται, οι "εταίροι" θα έχουν πλέον "μετρήσιμα" μεγέθη "για να μας ανοίξουν ή να μας κλείσουν την πόρτα".Βεβαίως, όπως ομολογείται, τα κριτήρια συμμετοχής της Ελλάδας στην ΟΝΕ δεν είναι αμιγώς οικονομικά, αλλά και πολιτικά ή και πρωτίστως πολιτικά. Οι εν λόγω παράγοντες αναφέρουν ότι το μέγεθος της ελληνικής οικονομίαςείναι τέτοιο που δεν μπορεί να αποτελέσει ούτε "τροχοπέδη", αλλά ούτε και "οξυγόνο" της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που συντελείται στο πλαίσιο της ΕΕ. Οι μεγάλες δυνάμεις, επομένως, θα κρίνουν κυρίως με πολιτικούς όρους, αν θα εντάξουν την άρχουσα τάξη της χώρας στο "κλαμπ" της "πρώτης ταχύτητας" ή θα τη χρησιμοποιήσουν ως επιπλέον μέλος της ομάδας που θα μείνει - για διάφορους λόγους - έξω από την ΟΝΕ και τη ζώνη του ΕΥΡΩ.

Από εδώ και πέρα αρχίζουν τα προβλήματα για την κυβέρνηση. Προβλήματα που στην ουσία συνιστούν μια αγωνιώδη προσπάθεια διατήρησης "ισορροπίας" της Ελλάδας μεταξύ δυο "αφεντάδων", δηλαδή μεταξύ της Βόννης και της Ουάσιγκτον. Οπως σημειώνεται, σημαία της πολιτικής της κυβέρνησης Σημίτη είναι η είσοδος της χώρας στην ΟΝΕ. Το "στοίχημα" για την επιτυχία της είναι αν θα αποδειχτεί ικανός διαχειριστής των υποθέσεων της ολιγαρχίας και κυρίως εκείνου του τμήματός της που βλέπει τον εαυτό της στο πλευρό των πολυεθνικών της Ευρώπης. Με άλλα λόγια, η ικανότητα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να εκπροσωπεί τα συμφέροντα που εκπροσωπεί, θα κριθεί από το αν θα επιτύχει το"στόχο" της ΟΝΕ.

Αυτός ο "καλός λόγος" θα επιδιωχτεί να... κερδηθεί με διάφορους τρόπους. Σε ό,τι αφορά στον τομέα της οικονομίαςοι κυβερνώντες θεωρούν ότι τα περιθώρια επιβολής νέων φόρων εξαντλήθηκαν, λόγω του ότι νέοι φόροι ισοδυναμούν, πλέον, με αύξηση του πληθωρισμού. Από τη στιγμή, λοιπόν, που η κυβέρνηση δεν μπορεί να "βάλει χέρι" στον πληθωρισμό κερδών του μεγάλου κεφαλαίου στην Ελλάδα, θα επιδοθεί σε άλλες κινήσεις προσέγγισης των κριτηρίων του Μάαστριχτ. Δηλαδή σε μαζικές ιδιωτικοποιήσεις και σε μαζικές αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις των εργασιακών σχέσεων.

Σε αυτές τις αμερικανο - γερμανικές "μυλόπετρες" η κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να παραδώσει από το εξοπλιστικό πρόγραμμα της χώρας μέχρι τα όποια κίβδηλα απομεινάρια ανεξαρτησίας της εξωτερικής της πολιτικής. Ετσι, τα ερωτήματα για την κυβέρνηση είναι: Να δώσει κάτι παραπάνω στους Γερμανούς από τις αγορές αεροπλάνων και τανκς, και αν ναι, τι θα κάνει με τον περιφερόμενο Μπερνς, που απαιτεί οι αγορές αυτές να γίνουν από τις ΗΠΑ; Να εμφανιστεί ως ακραιφνής υπέρμαχος των στρατιωτικών απειλών των ΗΠΑ στο Κοσσυφοπέδιο, και αν ναι, πώς θα αντιμετωπίσει τη δυσφορία της ενδιαφερόμενης στην περιοχή Γερμανίας; Να χειριστεί το Κυπριακό και τα προβλήματα στο Αιγαίο, αναζητώντας "ανταλλάγματα" στο πλαίσιο της ΕΕ και της ΟΝΕ, και αν ναι, πώς θα "ισορροπήσει" απέναντι στον Χόλμπρουκ και τις ΗΠΑ; Οσο, λοιπόν, θα πλησιάζει η φάση "αξιολόγησης" της Ελλάδας από τους "εταίρους" για το αν θα γίνει δεκτή στην ΟΝΕ, η χώρα μας πέρα από τον αστερισμό της αέναης λιτότητας, θα υπάγεται όλο και πιο βαθιά στο μαρτύριο της διέλευσης από τις Συμπληγάδες των "συμμάχων". Μόνο που εδώ δεν υπάρχει... πολυμήχανος Οδυσσέας, για να διαβεί αβλαβώς από τη ρότα της υποτέλειας. Η μόνη αβλαβής διέλευση ένα πέρα και μακριά από το δρόμο των Συμπληγάδων της εξάρτησης και ο μόνος που μπορεί να επιβάλει αυτό το δρόμο είναι ο ελληνικός λαός. Ο ελληνικός λαός, που, όπως φαίνεται, έχει πολλούς λόγους για να μην ακολουθήσει το "μονόδρομο" της ΟΝΕ.