Περί "εθνικού" συμφέροντος | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Περί "εθνικού" συμφέροντος

Ποιο, άραγε, είναι το εθνικό συμφέρον; Πώς και από ποιους κωδικοποιείται και καταγράφεται κάθε φορά; Τι, άραγε, είναι αυτό που διαμορφώνει την κυρίαρχη άποψη σε μια κοινωνία; Πώς μπορεί να χαρακτηριστούν αυτοί που κάποια δεδομένη στιγμή δε συμφωνούν με την κυρίαρχη άποψη; Τι θα τους κοστίσει μια τέτοια στάση;

Φιλοσοφικά τα ερωτήματα, αλλά οι απαντήσεις έχουν δοθεί πολλές φορές, δίνονται, μπορεί να πει κανείς, καθημερινά. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που τα ξερονήσια της Ελλάδας είχαν γεμίσει από "υπονομευτές του εθνικού συμφέροντος", κατά κύριο λόγο κομμουνιστές. Εχει περάσει πολύ λιγότερος χρόνος, από τότε που εθνικό συμφέρον ήταν πως δεν αναγνωρίζουμε κράτος με το όνομα "Μακεδονία" ή παράγωγα του όρου και γέμιζαν οι πλατείες από τα συλλαλητήρια της κυρίαρχης άποψης πως "Μακεδονία είναι μόνο μια και ελληνική". Τώρα, προφανώς, έχει μπει νερό στο κρασί των "δημαγωγών πατριωτών". Τότε, όμως, ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών Θ. Πάγκαλος ευθαρσώς είχε διαχωρίσει τη θέση του από αυτό που χαρακτηριζόταν εθνικό συμφέρον.

***

Σήμερα ο υπουργός, προφανώς γνήσιος εκφραστής του "εθνικού συμφέροντος", οδηγείται εκεί ακριβώς που φτάνει κάθε εξουσία, φιλάρεσκα καλυμμένη με το πέπλο της αυθεντίας: "Η αποδεδειγμένη εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος, θα αποτελέσει ένα από τα κριτήρια για την προαγωγή των διπλωματικών υπαλλήλων", ανακοίνωσε χτες ο υπουργός.

Ασφαλώς, η αναδιάρθρωση των δομών του υπουργείου Εξωτερικών είναι επιβεβλημένη, όπως επιβεβλημένη είναι και η αντιμετώπιση των όποιων προβλημάτων με το προσωπικό του υπουργείου, μεγάλο μέρος του οποίου είτε βρίσκεται σε άλλες εποχές, είτε - λόγω ιδιοσυγκρασίας και εμπειριών - "αλλού". Αυτά είναι προβλήματα υπαρκτά, που, όμως, δεν αντιμετωπίζονται με "Δρακόντειους νόμους" τους οποίους, μάλιστα, θα κληθούν να εφαρμόσουν άνθρωποι και όχι "άγγελοι".

***

Επειδή, λοιπόν, οι καιροί είναι περίεργοι, κάποια τόσο γενικά και υποκειμενικά κριτήρια για την εξέλιξη των διπλωματών δημιουργούν βάσιμους φόβους πως θα αξιοποιηθούν, για να επιτευχθεί η "στοίχιση" όλων πίσω από την "κυρίαρχη άποψη για το εθνικό συμφέρον", όπως αυτή κατά περίπτωση δημιουργείται. Η υπόθεση των Σκοπίων, άλλωστε, είναι ένα πολύ πρόσφατο και χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς οικοδομείται η κυρίαρχη άποψη για το εθνικό συμφέρον και πώς "ξαφνικά" αλλάζει...

Δ. Μ.