Με χαρακτηρισμούς τύπου "μεγάλος ηγέτης" και "σημαντική προσωπικότητα του αιώνα" και με τήρηση ενός λεπτού σιγή, το Νομαρχιακό Συμβούλιο Αθήνας τίμησε χτες τον σημαντικότερο, ίσως, εκφραστή της αστικής τάξης στη χώρα, τον Κ. Καραμανλή. Η χτεσινή συζήτηση ένωσε τους εκπροσώπους της αστικής τάξης και του μεγάλου κεφαλαίου, που πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.

Παίρνοντας το λόγο, ο επικεφαλής της "Νομαρχιακής Αγωνιστικής Συνεργασίας", Σπύρος Χαλβατζής,τόνισε: "Τελευταία γίνεται σοβαρή προσπάθεια - από τους περισσότερους πολιτικούς χώρους - για την αξιοποίηση ανθρώπων, γεγονότων και καταστάσεων. Ουσιαστικά επιδιώκεται σήμερα να ξαναγραφτεί η ιστορία και να ζωγραφιστεί με ρόδινα χρώματα μια εποχή, που, ωστόσο, έχει καταγραφεί ιστορικά, αλλά και στη συνείδηση του λαού, στην πλάτη του, στο πετσί του, που το "άργασαν" εκείνα τα χρόνια, καθώς λέει ο λαός μας. Ομως, όλοι όσοι έζησαν τα χρόνια της δεκαετίας του '50 και του '60 γνωρίζουν πολλά και τα γνωρίζουν σωστά".

Αναφερόμενος στον Κ. Καραμανλή, σημείωσε πως υπήρξε, δίχως αμφιβολία, ένας σημαντικός πολιτικός εκφραστής της αστικής τάξης, που εξυπηρέτησε με συνέπεια και σταθερότητα τις δυνάμεις που συγκροτούν αυτή την τάξη. Οι θέσεις και η δράση του βρίσκονταν πάντα στην κατεύθυνση ανασυγκρότησης του καπιταλισμού στη χώρα μας, εδραίωσης και θωράκισης της αστικής εξουσίας, με την καθυπόταξη των εργαζομένων με όλους τους τρόπους. Για την αστική τάξη και τα συμφέροντά της, για την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, για την ενίσχυση των σχέσεών της με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, η συμβολή του Κ. Καραμανλή ήταν καθοριστική.

"Είναι λάθος - συνέχισε ο Σπ. Χαλβατζής - να χωρίζεται η πολιτική του πορεία σε δύο περιόδους, ακόμη και όταν αυτό δε γίνεται με την πολιτική σκοπιμότητα άφεσης αμαρτιών. Η πορεία του ήταν ενιαία, σταθερή και με συγκεκριμένους στόχους, είτε η διακυβέρνησή του περιλαμβάνει τις περιόδους όπου κυριαρχούσαν τα γκλομπς, οι εκλογές βίας και νοθείας, ο αντικομμουνισμός, το φακέλωμα, οι πολιτικοί κρατούμενοι, οι δολοφονίες, η τρομοκρατία της ΚΥΠ και των παρακρατικών και παραστρατιωτικών οργανώσεων, είτε αυτά εξέλειπαν.

Βασικός στόχος του, ήταν η σταθεροποίηση και μετά η ανασυγκρότηση του αστικού πολιτικού συστήματος, στη δεκαετία του '50 και η ενσωμάτωση του λαού στο σύστημα. Και σ' αυτή την κατεύθυνση ο Κ. Καραμανλής έφτασε ακόμα και να ικανοποιεί ώριμα λαϊκά αιτήματα - προβλήματα μην μπορώντας να κάνει διαφορετικά. Χωρίς, ωστόσο, να κάνει βήμα έξω από τα πλαίσια της στρατηγικής της άρχουσας τάξης.

Η παρακαταθήκη του είναι σημαντική και σήμερα για την άρχουσα τάξη της χώρας και τους πολιτικούς της εκφραστές, αφού η γενική πολιτική παρουσία του σε άλλες συνθήκες και με διαφορετικά πρόσωπα συνεχίζεται. Δηλαδή, η οικονομική και στρατιωτική εξάρτηση, η ανάπτυξη της χώρας υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και των πολυεθνικών, η κοινωνική ανισότητα και κοινωνική αδικία, οι διακρίσεις και οι κάθε είδους "κοινωνικοί αποκλεισμοί"".

Και κατέληξε: "Ηταν ισχυρή, ηγετική προσωπικότητα, ανταποκρίθηκε επαρκώς στο ρόλο που του είχε ανατεθεί από την τάξη του, τα ανάκτορα και τους Αμερικανούς και γι' αυτό αποθεώθηκε απ' όλους αυτούς. Ομως για την εργατική τάξη βρισκόταν στην αντίπερα όχθη που του συμπεριφέρθηκε και αυτή καθαρά σύμφωνα με τα ταξικά της συμφέροντα".