Μάλλον αυτοί οι στίχοι, οι δικοί του, θα ταίριαζαν καλύτερα σαν επίγραμμα στο σπίτι που γεννήθηκε ο Καρυωτάκης, στην Τρίπολη. Ενα σπίτι που η μαρμάρινη πλάκα ότι "εδώ γεννήθηκε ο ποιητής" θα έπρεπε μάλλον να μπει τελευταία και όχι πρώτη. Τελευταία σε μια σειρά αναστύλωσης, ανάδειξης και πολιτιστικής χρήσης. Διαδικασίες, που για το υπουργείο Πολιτισμού (ναι, αυτού του πολιτισμού, για τον οποίο η κρατική εκδοχή της "εθνικής περηφάνιας" αποτελεί πλέον το σάβανό του) και για το Δήμο της Τρίπολης αποτελούν μάλλον πάρεργο. Και το σπίτι χάσκει, αρχιτεκτονικό κουφάρι, ετοιμόρροπο, προς σύνεση όσων ακόμη - των ελαχίστων; - έχουν ψευδαισθήσεις για την αντοχή - και την ανοχή - των πολιτισμικών μας αντισωμάτων. Πάλι καλά που υπάρχουν τυπωμένα και τα ποιήματά του και είναι δύσκολο να πουν ότι ο ποιητής δεν υπήρξε καν.

"Ρεαλιστής" ο εν λόγω αρμόδιος, είδε αυτό που δεν είδαν οι Ελληνες συνάδελφοί του, θα μπορούσε να πει κάποιος. Και βέβαια, ο μύθος του χτισίματος της εκκλησίας αφορά στην εκκλησιαστική παράδοση. Το γεγονός όμως της ανακάλυψής της, σαν ιστορικού μνημείου, αφορά πολλούς. Και ποιος μπορεί να πει πλέον - χωρίς να κινδυνέψει να χαρακτηριστεί αφελής - ότι η λέξη "προσκύνημα" δεν ταυτίζεται στο μυαλό του εν λόγω αρμόδιου με τη λέξη "τουρισμός";

Ακόμη περισσότερο: Με την εγχώρια πείρα του "θρησκευτικού τουρισμού" όπου πολλά μοναστήρια με εκκλησιαστικό "μάνατζμεντ" εκμεταλλεύονται το ιστορικό μνημείο με οικονομικά θύματα τους θρησκευόμενους και "πολιτιστικά" θύματα τους μη, ποιος μπορεί να πει ότι οι όποιες λέξεις με συγκινησιακή φόρτιση που χρησιμοποιούν οι αρμόδιοι δεν αποτελούν παρά το άλλοθι της εγκατάλειψης (στην περίπτωση του Καρυωτάκη) ή του κέρδους στη δεύτερη περίπτωση;

Ανάλογα παραδείγματα πολλά. Οπως ο ναός της Αφροδίτης στην Αφαία του Σκαραμαγκά, που το μόνο που προειδοποιεί πως δεν πρόκειται για σκουπιδότοπο είναι μια θλιβερή συρμάτινη περίφραξη και μια ταμπέλα. Αλλωστε, τι μπορεί να σημαίνει ένας ακόμη αρχαίος ναός στο Λεκανοπέδιο, αφού έχουμε την Ακρόπολη;..

Γρηγόρης ΤΡΑΓΓΑΝΙΔΑΣ