Βέβαια, από εκείνη την αλήστου μνήμης εποχής πολλά άλλαξαν, αλλά, αν καθίσεις να αναλύσεις τα πράγματα, πόσο μπορείς να πεις, στ' αλήθεια, ότι οι αλλαγές που έχουν επέλθει είναι ουσιαστικές και όχι επιφανειακές;

Ετσι σκέφτεται, μπερδεμένος ο Βασίλης και αναρωτιέται ποια η διαφορά, λόγου χάρη, που τότε ανεβοκατέβαζε τις κυβερνήσεις η καμαρίλα των ανακτόρων, ενώ τώρα τις ανεβάζει μια κλίκα μεγαλοκεφαλαιούχων; Ποια η διαφορά, που τότε το λαϊκό φρόνημα νοθευόταν με τη βία και τη νοθεία στις εκλογές, ενώ τώρα αλλοιώνεται με τα ψευτοδιλήμματα, τις ψευδείς εξαγγελίες παροχών και τα ρουσφέτια; Και ποια η διαφορά, τέλος, που τις απεργίες τις διέλυε τότε η Αστυνομία, ενώ τώρα το ρόλο αυτό έχουν αναλάβει τα δικαστήρια, κηρύσσοντας"παράνομη και καταχρηστική", σχεδόν κάθε απεργιακή κινητοποίηση; Γι' αυτό το τελευταίο θέμα, ο Βασίλης θυμάται ένα σατιρικό έμμετρο του 1960, που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και σημερινό: "Δικαίωμα αναφαίρετον είναι η απεργία/ αρκεί να μην κηρύσσεται αυτή σε ναυπηγεία/ σε μαγαζιά, σε τράπεζες, γιαπιά και υπουργεία"!

Ας επιστρέψουμε, όμως, στα δικά μας. Εδώ, όπου 500.000 άτομα είναι χωρίς δουλιά, όπου δεκάδες χιλιάδες συνταξιούχοι πένονται, όπου άπειρα νοικοκυριά βολεύονται - η ψυχούλα τους το ξέρει πώς - με εισοδήματα μηδαμινά. Αν ζούσε ο αλησμόνητος Μποστ, θα μπορούσε κάλλιστα να ξαναπαρουσιάσει τον "Πειναλέων" και την "Ανεργίτσα".

Να μην ξεχάσουμε, όμως, και το ξύλο. Στοιχείο του κράτους της "Δεξιάς" εκείνης της εποχής, στοιχείο και της σημερινής "σοσιαλιστικής" και "εκσυγχρονιστικής" κυβέρνησης του Σημίτη. Με το τσουβάλι έπεφτε τότε στις πορείες και τις διαδηλώσεις, με το τουλούμι πέφτει και σήμερα, από τα ΜΑΤ και τα φασιστοειδή του παρακράτους. Και εις ανώτερα, και στα ...τρίκυκλα, κύριε Σημίτη!

Τάσος ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ