Η τάση της συνεχούς και αυξανόμενης συγκέντρωσης κεφαλαίων στα χέρια και τα χαρτοφυλάκια όλο και λιγότερων εκπροσώπων της άρχουσας τάξης αποτελεί μια διαδικασία, που είναι σύμφυτη με τις κεφαλαιοκρατικές σχέσεις παραγωγής. Ο κάθε... αξιοπρεπής καπιταλιστής διατηρεί και ενισχύει την κυριαρχία του, μόνο όταν "λειτουργεί" με βάση την αρχή ότι ναι μεν στην αντίπερα όχθη βρίσκεται πάντα ο κάθε εργαζόμενος και οι εργαζόμενοι ως κοινωνική τάξη, ωστόσο "εν δυνάμει" αντίπαλός του είναι και κάθε συνάδελφος κάτοχος κεφαλαίων. Και τους μεν εργαζόμενους προσπαθούν από κοινού οι διάφοροι εκπρόσωποι του κεφαλαίου - με την αδιάλειπτη συνδρομή του κράτους και των εκάστοτε κυβερνήσεων - να τους αντιμετωπίσουν σαν μια γροθιά, αλλά στο παρασκήνιο υποβόσκει πάντα ένας αδυσώπητος μεταξύ τους πόλεμος, που πολλές φορές ανάγεται στο "θάνατός σου η ζωή μου". Από εκεί και πέρα τα διάφορα ιδεολογήματα, που ταυτίζουν τις διεργασίες "συγχωνεύσεων", "εξαγορών", "επιχειρηματικών συμμαχιών" κλπ. με τον "εκσυγχρονισμό", την "ανάπτυξη" και την "πρόοδο", είναι εκ του πονηρού. Μοναδικός τους στόχος είναι να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους, επιχειρώντας να τους πείσουν ότι αποτελεί κέρδος για το κοινωνικό σύνολο η δημιουργία μεγάλων οικονομικών ομίλων. Ομιλοι, που στην πραγματικότητα αλώνουν το σύνολο της οικονομικής, κοινωνικής - αλλά και πολιτικής - ζωής, επιβάλλοντας μια ιδιόμορφη, αλλά στυγνή δικτατορία, κάτω από την οποία στενάζουν οι λαοί στο σύνολό τους.

Μόνο από αυτή τη σκοπιά, τη σκοπιά, δηλαδή, της "πάση θυσία" οικονομικής και όχι μόνο επικράτησης, μπορεί να εξηγηθεί η "προσφορά" του ομίλου Λάτση για την απόκτηση της Τράπεζας Κρήτης. Μια "προσφορά" που από το σύνολο του Τύπου θεωρήθηκε μέχρι και υπερβολική, όχι βέβαια γιατί η τράπεζα δεν αξίζει ένα τέτοιο ποσό, αλλά επειδή τόσο η κυβέρνηση, που βιαζόταν να την ξεπουλήσει, όσο και οι συνομιλητές της ενδιαφερόμενοι αγοραστές, επί τρία ολόκληρα χρόνια μεθόδευαν την εκποίησή της σε ποσά κάτω των 30 δισεκατομμυρίων δραχμών! Μια επιλογή που στηρίχτηκε, παντοιοτρόπως, προσωπικά από τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας και τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, και η οποία καταδεικνύει, με τραγικό τρόπο, πού μπορεί να οδηγήσει ο δογματισμός των ιδιωτικοποιήσεων και η μετατροπή των κυβερνώντων σε απλούς υπηρέτες διαφόρων επιχειρηματικών συμφερόντων. Ετσι, ενώ αποτελεί ψέμα ότι το τίμημα των 93 δισ. είναι υψηλό, ταυτόχρονα είναι αλήθεια ότι το σκάνδαλο του ξεπουλήματος της Τράπεζας Κρήτης θα είχε προσλάβει άλλες διαστάσεις, αν η υπόθεση εξελισσόταν σύμφωνα με τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς.

Για την ιστορία - και για να μη βρεθούμε τελικά ν' απαντάμε για το... χουβαρνταλίκι της οικογένειας Λάτση - αξίζει να αναφέρουμε ότι το υπό πώληση πακέτο της "νέας" Τράπεζας Κρήτης (τυπικά δημιουργήθηκε την 1-1-1996 ώστε να είναι πλήρως απαλλαγμένη από τις αμαρτίες της περιόδου Κοσκωτά) περιέχει: "Ζεστό" χρήμα ύψους 38 δισ. δρχ., που εισέρευσε από τα κρατικά ταμεία και έχει τη μορφή των κρατικών ομολόγων. Ιδιόκτητη ακίνητη περιουσία, η αξία της οποίας υπολογίζεται ότι ξεπερνάει τα 25 δισ. δρχ. Αν σ' αυτά τα 63 δισεκατομμύρια προστεθεί το δίκτυο 86 καταστημάτων, οι θυγατρικές της εταιρίες (ασφάλειες, Αμοιβαία Κεφάλαια, εταιρίες Επενδύσεων Χαρτοφυλακίου, ξενοδοχεία κτλ.) και συνυπολογιστεί η συνολικά θετική οικονομική της εικόνα, με καταθέσεις ύψους 332 δισ. δρχ. και χορηγήσεις που φτάνουν τα 200 δισ., είναι φανερό ότι τα 93 δισεκατομμύρια του Λάτση δεν αποτελούν "προσφορά". Αντίθετα, η Τράπεζα Κρήτης είναι προσφορά σε αυτόν, μια και του δίνει τη δυνατότητα να βρεθεί - μαζί με τις τράπεζες που ήδη έχει αποκτήσει - από το "τίποτα" της τραπεζικής αγοράς, στη δεύτερη θέση των ιδιωτικών τραπεζών, μετά την Τράπεζα Πίστεως.

Οι διεργασίες στο χώρο των τραπεζών, όχι μόνο θα συνεχιστούν, αλλά θα ενταθούν σε τέτοιο βαθμό, που σε λίγο καιρό το τοπίο της αγοράς θα έχει αλλάξει πλήρως. Η μέχρι χτες επικράτηση της Εθνικής στο χώρο των κρατικών τραπεζών και της Πίστεως στον ιδιωτικό τομέα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη. Η επικείμενη ιδιωτικοποίηση, το ξεπούλημα της Ιονικής, και ο "τζόγος" που θα παιχτεί για την απόκτησή της, θα είναι μια εξέλιξη που θα φωτίσει μεσοπρόθεσμα τους συσχετισμούς, οι οποίοι θα δημιουργηθούν με στόχο τη δημιουργία τριών ή το πολύ τεσσάρων κυρίαρχων τραπεζικών ομίλων. Από εκεί και πέρα όλοι οι αρμόδιοι θεωρούν πως... επόμενος σταθμός θα είναι η Εμπορική και η τύχη που της επιφυλάσσουν οι κυβερνώντες, ενώ δεν πρέπει να ξεφεύγει της προσοχής πως και στην Εθνική μεγάλα "πακέτα" μετοχών βρίσκονται ήδη σε χέρια ιδιωτών.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ανάγλυφα και οδηγούν σε ορισμένα πρώτα συμπεράσματα, ιδιαίτερα επίκαιρα και σημαντικά για να αξιολογήσει κανείς την ουσία και το περιεχόμενο της ασκούμενης πολιτικής. Πρώτο,ότι η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, στην πραγματικότητα, είναι επιλογή ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας με προκλητικούς όρους και σε ευτελείς τιμές, μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθούν τα σχέδια γιγάντωσης κάποιων ομάδων της άρχουσας τάξης. Δεύτερο,ότι πρόκειται για μια πολιτική απροκάλυπτης υπονόμευσης των κρατικών τραπεζών, αφού, παρά το γεγονός πως οι θιασώτες της ΟΝΕ επαίρονται πως μόνο η μεγέθυνση και η ανάπτυξη των επιχειρήσεων τις καθιστά "ανταγωνιστικές", αυτοί συρρικνώνουν τις υπάρχουσες ισχυρές τραπεζικές μονάδες του δημοσίου. Τρίτο,ότι μια τράπεζα - ακόμα και με τους λεγόμενους όρους της "αγοράς" - τελικά αξίζει πολύ περισσότερο από ό,τι την εμφανίζουν οι κυβερνώντες που επιδιώκουν να την ιδιωτικοποιήσουν και οι αγοραστές που σκοπεύουν να την αποκτήσουν.Τέταρτο,ότι ο αδυσώπητος ανταγωνισμός ανάμεσα στις διάφορες ομάδες της ολιγαρχίας γίνεται τελικά σε βάρος ολόκληρου του λαού και ειδικότερα των εργαζομένων, από το μόχθο των οποίων δημιουργήθηκε η δημόσια περιουσία, που τώρα εκποιείται στο όνομα της ανταγωνιστικότητας του ιδιωτικού τομέα. Τέλος - αλλά όχι τελευταίο σε σπουδαιότητα - αποκαλύπτεται πως η καθημερινή διαπλοκή των κυβερνώντων με τα κερδοσκοπικά σχέδια του μεγάλου κεφαλαίου και η εξυπηρέτηση των συμφερόντων του καθιστά την κυβερνητική πολιτική ιδιαίτερα επικίνδυνη, με απρόβλεπτες επιπτώσεις για το μέλλον του τόπου και των εργαζομένων.