Μια άμεση συνέπεια της προχτεσινής αμερικανικής πυραυλικής επίθεσης κατά του Σουδάν και του Αφγανιστάν είναι η δημιουργία του βασανιστικού ερωτήματος που πρέπει να απασχολεί, πλέον, κάθε άνθρωπο, που δεν ανήκει στο "ευλογημένο έθνος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής", όπως το χαρακτήρισε η Μαντλίν Ολμπράιτ: "Τι θα γίνει, αν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ εκτιμήσουν αύριο ότι κάπου, σε κάποια χώρα, σε κάποια πόλη, σε κάποια περιοχή, μπορεί να βρίσκονται "τρομοκράτες";". Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, με το μήνυμά του, δεν άφησε περιθώρια για άλλες απαντήσεις, "Θα χτυπάμε όπου, όποτε και όπως θέλουμε, αν κρίνουμε ότι κάπου απειλούνται τα συμφέροντά μας".

Ηταν γνωστό ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός επιδίωκε την απελευθέρωσή του από οποιοδήποτε εμπόδιο δημιουργούσαν οι Συνθήκες, οι Συμφωνίες, το Διεθνές Δίκαιο. Αυτό, εξάλλου, είναι και το νόημα της "νέας τάξης", του σύγχρονου εφιάλτη της ανθρωπότητας, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και την Ανατολική Ευρώπη. Των δυνάμεων εκείνων που επέτρεπαν στους λαούς όλου του κόσμου να ελπίζουν σε μια ειρηνική ζωή, να ελπίζουν ότι πέρασε η εποχή όπου το δίκαιο του ισχυρότερου κατέλυε κάθε έννοια δικαίου. Αυτό οι Αμερικανοί το απέδειξαν στον Περσικό, στη Σομαλία, στη Βοσνία, τώρα στο Κοσσυφοπέδιο. Ομως, με το προχτεσινό χτύπημα έδειξαν ότι περιφρονούν και τα στοιχειώδη προσχήματα. Εστειλαν το μήνυμα ότι δε θα λογοδοτούν σε κανένα, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια ακόμα και τον ΟΗΕ, που μέχρι τώρα διατηρούσαν σαν "φύλλο συκής", για τη νομιμοποίηση των εγκλημάτων τους.

Ομως, δε θα πρέπει να ξεφύγει απ' την προσοχή μας, η προσπάθεια της πλειοψηφίας των μέσων ενημέρωσης να αποδοθεί η αμερικανική επίθεση στην προσπάθεια του Αμερικανού Προέδρου να αλλάξει το εις βάρος του κλίμα για τα γνωστά ερωτικά του σκάνδαλα. Μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού απ' το πραγματικό ζήτημα, που είναι, όχι μόνο αυτή καθ' αυτή η τρομοκρατική επίθεση, αλλά το μήνυμα, ότι η όποια έννοια Διεθνούς Δικαίου δίνει και πάλι τη θέση της στο δίκαιο του ισχυροτέρου. Μια απλή ερώτηση για τους υποστηρικτές αυτής της άποψης: Μπορούν να ισχυριστούν, χωρίς τον κίνδυνο γελοιοποίησης, ότι, αν δεν υπήρχε η Μόνικα Λεβίνσκι, δε θα γίνονταν οι επιθέσεις στο Σουδάν και το Αφγανιστάν;

Πώς αντέδρασε η ελληνική κυβέρνηση, που κάθε λίγο και λιγάκι επικαλείται το Διεθνές Δίκαιο για το Κυπριακό και τα προβλήματα με την Τουρκία; Με σιωπή. Μια σιωπή εύγλωττη, που βεβαίως ισοδυναμεί με επιδοκιμασία της τρομοκρατικής επίθεσης των Αμερικανών. Μια σιωπή που συνοδεύει την έμπρακτη αλληλεγγύη της κυβέρνησης στους αρχιτέκτονες της "νέας τάξης", με τη συμμετοχή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στην πολεμική τυχοδιωκτική επιχείρηση στα Βαλκάνια.

Αν ο σκοπός των ιμπεριαλιστών είναι να γυρίσουν τον κόσμο στα πιο βαθιά σκοτάδια του ιστορικού παρελθόντος, οι λαοί γνωρίζουν ότι το πιο βαθύ σκοτάδι είναι μια μόλις στιγμή πριν την αυγή, πριν την αυγή που η ίδια η πάλη τους θα φέρει. Και αυτό δεν αποτελεί ευχή ή ελπίδα, είναι το δίδαγμα της ιστορίας, είναι η ίδια η φυσική τάξη των πραγμάτων, όχι η "νέα τάξη" των τρομοκρατών ιμπεριαλιστών και των ψοφοδεών, υποτελών κυβερνητών.