Αυτός που ρωτούσε ήταν ο Κώστας Βιδάλης, αρχισυντάκτης, πολιτικός συντάκτης και επίλεκτο στέλεχος της "Ελεύθερης Ελλάδας" και του "Ριζοσπάστη", δυναμικός και καταξιωμένος ανάμεσα στους συναδέλφους του, κατά τη μετακατοχική άγρια εκείνη περίοδο. Γύρω του και γύρω από τα ικανότατα στελέχη των δύο εφημερίδων, μαθήτεψαν δεκάδες νέοι δημοσιογράφοι, που μετά από τους κατοχικούς αγώνες της πόλης και του βουνού, συνέχισαν έναν άλλο σκληρό αγώνα για ενημέρωση, με ήθος και αντικειμενικότητα, εξυπηρετώντας έμπρακτα αυτό που σήμερα καλούμε: "Κανόνες δημοσιογραφικής δεοντολογίας".

Παράλληλα, εκφράστηκε τότε η αντίσταση στις κονσερβαρισμένες σκοπιμότητες των δελτίων Τύπου, της απόκρυψης στοιχείων, της στρέβλωσης και της παραπλάνησης, που αποτελούν σήμερα, την τρέχουσα πρακτική της αυταρχικής εξουσίας.

Και συναδέλφους ονόμαζε ο Κώστας Βιδάλης όχι μόνο τους δημοσιογράφους, αλλά και τους σκιτσογράφους και τους διορθωτές, τους τυπογράφους, τους λινοτύπες, τους "μαρμαράδες", που υλοποιούσαν το σχεδιασμό των σελίδων. Και ακόμη προσφωνούσε και τιμούσε το ίδιο τούς "τσιγκογράφους", τους πιεστές, και τους "ωκύποδες" κλητήρες που πολλές φορές έχουν διασώσει την ομαλή ροή από το χειρόγραφο (παλιότερα) ως το τυπωμένο φύλλο της εφημερίδας.