Η κυβέρνηση έχει επιλέξει τη σιωπή και την παραπληροφόρηση για την "Ατζέντα 2000", ήδη από τον Ιούλη 1997, όταν τότε διαφαινόταν μόνο ότι θα υπάρξουν απώλειες κυρίως στην ΚΑΠ και δευτερευόντως στο "Πακέτο Σαντέρ", ενώ δε θιγόταν καθόλου το σύστημα χρηματοδότησης ("ίδιου πόροι") του Κοινοτικού Προϋπολογισμού. Παρόμοια αφασία επικράτησε και μετά τις προτάσεις της Κομισιόν (7/10/1998) για το σύστημα "ιδίων πόρων", δικαιολογημένα, αφού το κείμενο απέρριπτε τις κυβερνητικές θέσεις, όπως αναφέραμε παραπάνω. Στην πρόταση των "μεγάλων δυνάμεων" για "γενικό πάγωμα δαπανών", δεν μπορούσε να ακολουθηθεί η ίδια τακτική, γιατί η πρόταση αυτή θα συζητηθεί επίσημα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Βιέννης και σε κάθε επόμενη συνάντηση των 15 αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, μέχρι να υπάρξει οριστική απόφαση για την "Ατζέντα 2000". Η Αθήνα επέλεξε, πρώτον, να αποσιωπήσει την πολύμηνη διαμάχη και να παρουσιάσει το ζήτημα ως "έκτακτο" και "ξαφνικό", δεύτερον, να φανεί ότι αντιδρά με "άποψη" καλυπτόμενη πίσω από τη δεδομένη και δομημένη ισπανική αντίδραση και, τρίτον, να "σηκώσει" το θέμα, ώστε να προετοιμάσει την "κοινή γνώμη" για την τελική υποχώρηση,επικαλούμενη "ισχυρές πιέσεις", αλλά και "συμβιβασμό μετά από σκληρή μάχη". Η κυβέρνηση έχει επιλέξει ήδη να "πουλήσει" τον αγροτόκοσμο, ελπίζοντας να συγκρατήσει τις "εκπτώσεις" στο "Πακέτο Σαντέρ" υπέρ των "ημετέρων" εργολάβων. Αλλά αν εγκριθεί τελικά το γενικό "πάγωμα δαπανών", τότε η σκληρή ευρω-λιτότητα θα πλήξει όλες τις πτυχές της "Ατζέντας 2000".Γίνεται φανερό ότι το ζήτημα αυτό βαραίνει ιδιαίτερα και από το γεγονός ότι το 1999 είναι το "κρίσιμο" έτος για την επανένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, ενώ σε "λεπτή" φάση βρίσκονται και τα κοινοτικά ελληνοτουρκικά.