Σκηνή δεύτερη: Ο δεκάχρονος Χόρχε κατάφερε να σωθεί από τη μανία του τυφώνα "Μιτς", που σάρωσε τη χώρα του. Ομως, η Ονδούρα δεν μπορεί πλέον να του προσφέρει τίποτα, αφού τα λιγοστά υπάρχοντα της οικογένειάς του χάθηκαν μαζί με τους γονείς και τα αδέλφια του. Η Τεγκουσικάλπα εξακολουθεί να είναι ένα απέραντο τοπίο νεκρής φύσης. Αν καταφέρει να νικήσει την πείνα, τις μολυσματικές αρρώστιες και τις κακουχίες, μπορεί εύκολα να χάσει τη ζωή του, εισπνέοντας κόλα. Το πιο διαδεδομένο ναρκωτικό για τα παιδιά του δρόμου στην Κεντρική Αμερική.

Σκηνή τέταρτη: Ενα παιδί γεννιέται κάπου στην περιοχή των Μεγάλων Λιμνών ή και λίγο πιο βόρεια στο Σουδάν. Τα σύνορα για τις στρατιές των πεινασμένων και κατατρεγμένων σε αυτές τις περιοχές είναι λίγο ακαθόριστα. Η χώρα του, που δεν ξέρει πού ή ποια είναι, δεν μπορεί να του παρέχει τίποτα. Εχει γεννηθεί μέσα στις εμφύλιες συγκρούσεις, είναι άπατρις, χωρίς όνομα και επώνυμο, χωρίς τη δυνατότητα να πάει ποτέ σχολείο, χωρίς τη δυνατότητα να εμβολιαστεί. Αν φτάσει τα τρία θα είναι θαύμα, αν καταφέρει να φτάσει τα έξι επίτευγμα και αν καταφέρει να μεγαλώσει θα μάθει ότι δεν υπάρχει, άρα δεν έχει και κανένα δικαίωμα...

Σκηνή πέμπτη: Είναι 9 χρονών, βετεράνος του είδους, εξ ου και το όνομα Σορίντα. Δεν είναι το πραγματικό της. Της το έδωσε, μαζί με μία κούκλα με ξανθιές μπούκλες, ένας καλός λευκός κύριος με πολλά λεφτά που την είχε νοικιάσει για το διάστημα που θα περνούσε τις διακοπές του στην Ταϊλάνδη. Τότε ήταν 6 ετών, αλλά φαινόταν λίγο μεγαλύτερη έτσι ψηλόλιγνη που ήταν. Από τότε πέρασαν πολλοί πάνω από το ψηλόλιγνο κορμάκι της. Τώρα πια ελάχιστοι είναι αυτοί που την προτιμούν, μια και κάποιος πελάτης, για να ξεδιψάσει την έκφυλη λαγνεία του, της είχε θρυμματίσει το πόδι. Πού γιατρός τότε... Μόνο που το κουτσό της πόδι δε βοηθάει και σε λίγο θα πρέπει να βρει άλλη δουλιά. Να ήξερε τουλάχιστον να γράφει και να διαβάζει, κάτι μπορεί να γινόταν...

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ