"Η οικονομική μας πολιτική που αφορά την ανάπτυξη και τις επενδύσεις αποτελεί την καλύτερη συνταγή για την αντιμετώπιση της ανεργίας σε συνδυασμό με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης καθώς η τεχνολογία βγάζει εκτός παραγωγικής διαδικασίας χιλιάδες εργαζόμενους". Από συνέντευξη του Μιλτιάδη Παπαϊωάννου, "Αυριανή", (30/5/99).

• Ο υπουργός Εργασίας λέει μια αλήθεια και ένα ψέμα. Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης συνέβαλε στην καπιταλιστική ανάπτυξη, που σημαίνει δημιουργία όρων και προϋποθέσεων για αύξηση των κερδών των επιχειρηματιών και σε επενδύσεις που οδηγούν στη μείωση θέσεων εργασίας όπως ομολογεί. Το ψέμα είναι ότι η μείωση των θέσεων εργασίας οφείλεται στις τεχνολογίες. Οι τεχνολογίες από μόνες τους δε μειώνουν τις θέσεις εργασίας. Επειδή βρίσκονται στην ιδιοκτησία των επιχειρηματιών, χρησιμοποιούνται για την αύξηση της παραγωγικότητας, δηλαδή για την παραγωγή μεγαλύτερου αριθμού προϊόντων, στο ίδιο χρόνο, με λιγότερο εργατικό δυναμικό, δηλαδή υπάρχει ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης. Αρα η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης δεν αντιμετωπίζει την ανεργία, αυξάνει την εκμετάλλευση.
• Στην έκθεση του διοικητή της Τράπεζας Ελλάδας για την πορεία της οικονομίας το 1998 επισημαίνεται ότι "ο υψηλός (και επιταχυνόμενος) ρυθμός ανόδου του ΑΕΠ το 1998, δεν οδήγησε σε ανάλογη αύξηση απασχόλησης". Είναι χαρακτηριστική η επισήμανση ότι η απασχόληση "στη μεταποίηση" μειώθηκε το 1998 κατά 1,1% (ήτοι περίπου 10.000 άτομα), ενώ είχε, επίσης, μειωθεί κατά 3,2% το 1997.
• Ακόμη αυτή η "αναπτυξιακή" πολιτική επιτρέπει στις επιχειρήσεις να μεταφέρουν τις δραστηριότητές τους, μειώνοντας το εργατικό δυναμικό τους είτε εντός Ελλάδας, σε περιοχές εφαρμογής κοινοτικών "αναπτυξιακών προγραμμάτων", που σημαίνει επίσης και μεγάλα ποσοστά επιδότησης από την ΕΕ, είτε εκτός Ελλάδας κυρίως στα Βαλκάνια με ανάλογους όρους. "Για παράδειγμα η βιομηχανία "Barilla" στην Πάτρα απασχολεί 250 εργαζόμενους, μεταφέρεται στη Βοιωτία όπου θα απασχολεί 100 εργαζόμενους με τριπλάσια παραγωγή (...) Δεν μπορούμε να απαγορεύσουμε στις επιχειρήσεις να το κάνουν" (από την ίδια συνέντευξη). Μπορούν όμως να επιτρέπουν να πετιούνται στην ανεργία οι εργαζόμενοι.
• Η ανεργία έφτασε στο 13%, στους νέους έφτασε στο 34% και είναι η μεγαλύτερη της τελευταίας 20ετίας. Το 1981 η ανεργία βρισκόταν στο 6%. Από τότε ως τα σήμερα με εξαίρεση το τρίχρονο 1990-1993, που στην κυβέρνηση ήταν η ΝΔ, τη διακυβέρνηση της Ελλάδας την είχε το ΠΑΣΟΚ.
• Η κυβερνητική πολιτική για την αντιμετώπιση της ανεργίας, όπως ομολογεί ο ίδιος ο υπουργός, περιλαμβάνει μέτρα ενίσχυσης των επιχειρηματιών. "Πληρώνουμε το σύνολο των εργοδοτικών εισφορών για την απασχόληση μεσήλικων...". "Στις επιλογές μας πρωτεύει η διά βίου μάθηση, με γνώσεις για το ανθρώπινο δυναμικό με την κατάρτιση που επιτρέπει την ευέλικτη προσαρμογή" (από την ίδια συνέντευξη). Αυτά σημαίνουν τσάμπα χρηματοδότηση των επιχειρήσεων, αντί να δίνεται επίδομα στους ανέργους, σημαίνουν επιδοτήσεις για αμφίβολου ποιότητας κοινοτικά προγράμματα επιμόρφωσης, τα οποία πάλι καρπώνονται οι επιχειρήσεις, τα διάφορα ΙΕΚ κλπ., αλλά δε δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας.
• Το "εθνικό σχέδιο δράσης για την απασχόληση" δίνει εκτός από την επιδότηση των επιχειρηματιών για νέες προσλήψεις και φοροελαφρύνσεις στα κέρδη, αξίας ισόποσης με το 50% των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, για νέες θέσεις εργασίας. Δηλαδή νέα προνόμια στους εργοδότες, που ως μέτρα όχι μόνο είναι αναποτελεσματικά για την αντιμετώπιση της ανεργίας, αλλά συμβάλλουν στην αύξηση του πλούτου τους. Δεν είναι δύσκολο στις επιχειρήσεις με εικονικές προσλήψεις ή με προσλήψεις αφού πρώτα κάνουν απολύσεις, να καρπώνονται τις επιδοτήσεις και τις φοροελαφρύνσεις.
• Καυχιέται ο υπουργός για τα σε εξέλιξη προγράμματα απασχόλησης όπως "Νέοι στην ενεργό ζωή", "Ξανά στη Ζωή" (για τους ηλικιωμένους), "το πρόγραμμα για την απόκτηση εμπειρίας από πτυχιούχους ΑΕΙ και ΤΕΙ", για τη φύλαξη των σχολείων, για τα μεγάλα έργα κλπ. (στην ίδια συνέντευξη). Τα μεγάλα έργα ίσως προσωρινά να δημιουργούν θέσεις εργασίας, αλλά κάποτε τελειώνει η κατασκευή τους. Δεν είναι εργοστάσια ή άλλες επιχειρήσεις που μπορεί να δημιουργήσουν μόνιμες θέσεις εργασίας. Οσο για τα υπόλοιπα είναι προγράμματα χρηματοδοτούμενα από την ΕΕ στα πλαίσια του "εθελοντισμού", με ορισμένο χρόνο εφαρμογής (ένα ή δύο χρόνια), ελάχιστες αποδοχές και χωρίς άλλα δικαιώματα, που ίσως εμφανίσουν πλασματική μείωση της ανεργίας κυρίως των νέων, αλλά δε δημιουργούν θέσεις εργασίας.