Τα υπόγεια της γειτονιάς μου | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Τα υπόγεια της γειτονιάς μου

Περπατούσα κάτω απ' τις νερατζιές της οδού Τσιμισκή, ξαφνιασμένη απ' το άρωμά τους και τη μάχη που έκαναν για ν' αντέξουν τους ρύπους της Χαριλάου Τρικούπη. Φέτος το καλοκαίρι είχε φέρει μαζί του μια παράξενη ζέστη, απόηχο της λάβας των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας.

Ανεργία, φτώχεια, πόλεμος... Το βάδισμα κάτω απ' τα φουντωτά δεντράκια μ' έπαιρνε μακριά από μαύρες σκέψεις. Κι εκείνο το φεγγάρι, που έλαμπε, σαν να ήθελε να πνίξει τις λύπες στο ασήμι, σαν να ήθελε να κρύψει ό,τι άσχημο. Ξεχάστηκα! Σα να μην ήμουν στην καρδιά της Αθήνας. Σα να μην υπήρξαν ποτέ τα στοιχειά της γειτονιάς μου, τα σκορπισμένα σκουπίδια, οι επαίτες, οι πλανόδιοι ξεριζωμένοι μουσικοί, οι άνεργοι, που κουρνιάζουν στις πλατείες απ' τα χαράματα περιμένοντας αφεντικά, η πηχτή μυρωδιά από χιλιάδες καταλύτες. Τι βραδιά κι εκείνη! Σα να μη ζούσα στη χώρα μου.

Ωσπου, κάτω απ' τα πόδια μου, χαμηλότερα από την επιφάνεια του πεζοδρομίου είδα εκείνα τα δυο χέρια, που άνοιξαν το υπόγειο παράθυρο, διστακτικά. Γυναικεία χέρια, που με ντροπαλές κινήσεις καθάρισαν το βρωμισμένο απ' τα καυσαέρια σκοινί κι άρχισαν ν' απλώνουν φρεσκοπλυμένα παιδικά ρουχαλάκια. Με μιαν απελπισμένη φροντίδα...

Αυτός κι αν είναι πόλεμος, σκέφτηκα. Ασίγαστος, ανελέητος, δολοφόνος της καθημερινής ζωής. Οποιος αναρωτιέται για το φασισμό στην αρχιτεκτονική, στην πολεοδομία, ας σκύψει στα υπόγεια της γειτονιάς μου. Στην καρδιά της Αθήνας. Εκεί που το φως της μέρας τρυπάει τις σχάρες των πεζοδρομίων, για να μπει στα υπόγεια δωμάτια. Εκεί θα δει την απαξίωση στον άνθρωπο, την περιφρόνηση στη ζωή, θα συνειδητοποιήσει, ότι κάτω απ' τις σόλες των παπουτσιών του, κάτω απ' τις κοιλιές των οχημάτων, μεγαλώνουν παιδιά, ονειρεύονται, ζουν, θέλουν να ζήσουν ανθρώπινα όντα, που νιώθουν, που ο στεναγμός τους πνίγεται στη σκόνη των οδοστρωμάτων και η κραυγή τους διαλύεται μέσα στους ήχους των συναγερμών των ακριβών αυτοκινήτων.

... Της χαμογέλασα αμήχανα. Το ίδιο κι εκείνη. "Ξένη", σκέφτηκα. Μπα, μπορεί κι Ελληνίδα. Σε τι διαφέρει; Στον καπιταλισμό η ανέχεια, η απελπισία, η καταπίεση δεν έχουν ιθαγένεια, δεν έχουν πατρίδα.

Τα υπόγεια της γειτονιάς μου είναι τα υπόγεια της πατρίδας μου. Εκεί στοιβάζει τους ανθρώπους ο καπιταλισμός. Εκεί στοιβάζουν τους ανθρώπους αυτοί, που άφησα να κυβερνήσουν την πατρίδα μου. Στα θαμμένα υπόγεια. Οταν δεν τους στοιβάζουν σε γήπεδα ή σε στρατόπεδα, για να τους τιμωρήσουν, επειδή θέλουν να εργαστούν, επειδή θέλουν να ζήσουν.

Ποιοι θάβουν τους ανθρώπους ζωντανούς ποιοι καταδιώκουν τους ανθρώπους με λύσσα; Αυτοί που εξασφαλίζουν τις επενδύσεις και τα κέρδη τους με τον πόλεμο, την εκμετάλλευση, την καταπίεση, τον αυταρχισμό.

Οι εργαζόμενοι Ελληνες, Ανατολικοευρωπαίοι, Βαλκάνιοι, Ασιάτες, οικονομικοί μετανάστες και μετανάστες εσωτερικοί της πατρίδας μου, έχουμε εξασφαλισμένο από το κράτος, το "ειδικό προνόμιο" να είμαστε ισότιμοι μεταξύ μας. Μας καταπιέζουν, μας εκμεταλλεύονται, μας καταδιώκουν, μας εξουδετερώνουν όλους, το ίδιο, συντρίβοντας αυτό που λέγεται ανθρώπινη ύπαρξη, ανθρώπινη υπόσταση.

Γι' αυτούς, πρέπει να ζούμε "κάτω απ' τη γη", για να βλέπουμε από "κάτω απ' τη γη", για να σκεφτόμαστε σαν "κάτω απ' τη γη", για να θέλουμε "κάτω απ' τη γη", για να αντιδρούμε σαν "κάτω απ' τη γη", για να δεχτούμε το "κάτω απ' τη γη", σαν αναγκαίο και αναπότρεπτο.

Αυτοί χρειάζονται όλους εμάς απέναντί τους, αποφασισμένους, με τα χέρια σφιγμένα και το κεφάλι "πάνω απ' τη γη".

Ελένη ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ