«Γύφτε λαέ, άκουσέ με!... Το πρωτόσταλτο είμαι/

σημάδι από την πλάση που θάρθει-/

κ' ύστερα κι από ποιους καιρούς και χρόνια πόσα!/

Ενας εγώ, και ζω για χίλιους./

Γύφτε λαέ, άκουσέ με...- δε σου μίλησε/

προφήτης σου ποτέ σαν τη δική μου γλώσσα!

(...)

Ο Νόμος, όταν απ' τη γνώμη του σοφού/

δε δίνεται σαν κάτι τι θεόσταλτο,/

στραγγουλιστής και πνίχτης είναι ο Νόμος!/

Πνοή του Νόμου, που τα πάντα κυβερνά,/

μέσα μας είν' εμάς ο Νόμος, αητομάτης!/

Νόμος, εμάς, νυχτοήμερα και πάντα, ο δρόμος!/

(...)

Εμείς δε γονατίσαμε σκυφτοί/

τα πόδια να φιλήσουμε του δυνατού,/

σαν τα σκουλήκια που πατεί μας/

μα για ν' αντισταθεί με το σπαθί,/

βρέθηκε σαν πολύ στοχαστική/

και σαν πολύ ονειρόπλεχτη η ψυχή μας./

(...)»

*

Κωστής Παλαμάς