Οι εργασίες του 33ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ και οι εκλογές για τη νέα διοίκηση επιβεβαίωσαν ότι η κατάσταση στην κορυφή της Συνομοσπονδίας παραμένει η ίδια. Οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, οι δυνάμεις της ταξικής συνεργασίας και του ευρωμονόδρομου συνεχίζουν να έχουν το πάνω χέρι. Ιδιοι, με μικρές αποκλίσεις, παρέμειναν και οι συσχετισμοί, βοηθούσης, βεβαίως, της εκτεταμένης και αδιαμφισβήτητης νοθείας. Ταυτόχρονα επισφραγίστηκε η κοινή πορεία των παρατάξεων της πλειοψηφίας. Οι κοκορομαχίες των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ δεν μπορούν να κρύψουν την ταύτισή τους στα θεμελιώδη και ουσιαστικά ζητήματα, ενώ η «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΑΠ) παρά τους όψιμους αντιπολιτευτικούς τόνους παραμένει δεμένη στο άρμα της πλειοψηφίας, ζει και ανασαίνει από τον ομφάλιο λώρο του ευρωμονόδρομου και της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης, στην οποία υποκλίνεται. Και δεν είναι τυχαίο, ότι ούτε κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου ούτε μετά, δεν τόλμησαν να απαντήσουν στο ερώτημα πρόκληση: Γιατί ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΑΠ κατεβαίνουν σε κοινά ψηφοδέλτια σε μεγάλες δευτεροβάθμιες οργανώσεις και παντού ενάντια στο ΠΑΜΕ;

Ετσι η επόμενη μέρα του Συνεδρίου, παραμένει δύσκολη για την εργατική τάξη, αφού μέσα στις νέες αντεργατικές μπόρες που έχει να αντιμετωπίσει, εκτός από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, το ΣΕΒ και τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, θα βρει απέναντι και τις δυνάμεις της πλειοψηφίας, με τη γραμμή των υποχωρήσεων και των συμβιβασμών, που αφοπλίζει την εργατική τάξη και υπονομεύει τους αγώνες της. Με δυο λόγια θα βρει συνδικαλιστικές ηγεσίες που δηλώνουν και είναι αρωγοί των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, υμνητές της ΟΝΕ και της Στρατηγικής της Λισαβόνας, δικολάβους των θεωριών της «ανταγωνιστικότητας» και υμνητές της «παραγωγικότητας». Θα βρει συνδικαλιστικές ηγεσίες, που φραστικά θα διαπιστώνουν «προβλήματα», θα ξεστομίζουν λίγα λόγια συμπάθειας για τους «αναξιοπαθούντες», αλλά δε θα κουνάνε ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι για να οργανωθούν οι αγώνες και η πάλη. Αυτό αποδεικνύει και ο πρότερος βίος τους και ο «προγραμματισμός δράσης» που ψήφισαν στο Συνέδριο.

Απογευματινή εφημερίδα την επομένη του Συνεδρίου έκανε λόγο για «καθαρό απεργιακό μέτωπο» που βγήκε δήθεν από το Συνέδριο. Δυστυχώς για τους εργαζόμενους η εκτίμηση αυτή δεν είναι παρά ένας «ξύλινος τίτλος», μιας χρήσης. Τέτοιο «απεργιακό μέτωπο» δε φαίνεται ούτε την επομένη ούτε σε δέκα τέρμινα, από την πλειοψηφία...

Η μόνη απεργιακή κινητοποίηση που βρίσκεται μπροστά στους εργαζόμενους, είναι αυτή που έχουν προκηρύξει οι ταξικές ομοσπονδίες. Η μάχη για τις κλαδικές συμβάσεις, στην οποία καλούν τους εργαζόμενους στις 29 Μάρτη οι δυνάμεις του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου. Γιατί, παρά τους αρνητικούς σημερινούς συσχετισμούς, οι ταξικές δυνάμεις δε θα πάψουν να είναι στην πρωτοπορία. Θα συνεχίσουν να είναι το πραγματικό στήριγμα των εργαζομένων, στους καθημερινούς αγώνες για το μεροκάματο, την κοινωνική ασφάλιση, τα εργασιακά δικαιώματα. Θα συνεχίσουν σταθερά στο δρόμο της ταξικής πάλης, τη μοναδική προϋπόθεση για να βγουν οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα από το σημερινό τέλμα, και κόντρα στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Εδώ, μέσα στην ταξική πάλη, στο δρόμο του αγώνα και όχι στα σαλόνια των «κοινωνικών εταίρων» και των «διαλόγων», βρίσκεται και το μέλλον όλων των εργαζομένων.