«Στο τεχνητό δίλημμα που έθεσε ο πρωθυπουργός και στο τεχνητό δίλημμα που διαρρέει το ΠΑΣΟΚ απαντάμε: Ενα είναι το πραγματικό δίλημμα, αδύναμος δικομματισμός και δυνατός λαός ή αδύναμος λαός και δυνατός δικομματισμός. Και τα δύο κόμματα κρίνονται εφ' όλης της ύλης και για τα τελευταία 20 χρόνια. Ξεσκεπάζεται και η ΝΔ, αποκαλύπτεται και το ΠΑΣΟΚ, ο ένας με την ανοιχτή κινδυνολογία και ο άλλος με την υπόγεια. Οτι θεωρούν τις εκλογές ως ανώτατη μορφή λαϊκής συμμετοχής μόνο με έναν όρο, ο λαός να είναι στη γνωστή στρούγκα».

Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, παίρνοντας το λόγο κατά τη χτεσινή μεγάλη κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ στην Πάτρα.

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ υπογράμμισε: «Ξέρουν και οι δύο ότι κυβέρνηση θα υπάρξει, ο ανταγωνισμός μεταξύ τους είναι ελεγχόμενος. Και οι δύο δε θέλουν αστάθεια, καθώς έχουν αναλάβει υποχρεώσεις απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο, ιδιαίτερα στη φάση της αξιοποίησης του Δ΄ ΚΠΣ, έχουν δεσμευμένες υποχρεώσεις απέναντι στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ».

«Είναι καλύτερα - σημείωσε - να μας φοβούνται και να αισθάνονται ανασφαλείς, παρά να τους φοβόμαστε και να νιώθουμε εμείς ανασφαλείς. Καλύτερα ισχυρό ΚΚΕ, παρά ενισχυμένος δικομματισμός. Ακριβώς επειδή δεν αλλάζουν, δε φθάνει να έχουν απώλειες στην κοινοβουλευτική τους δύναμη. Πρέπει να αποδυναμωθούν και οι θέσεις και τα επιχειρήματά τους για την ανταγωνιστικότητα, την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων, την εργασιακή περιπλάνηση, την αντιλαϊκή ανταποδοτικότητα στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην κοινωνική πολιτική, τα μη κρατικά πανεπιστήμια, κλπ.».

Στη συνέχεια η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε: «Τι έχει να φοβηθεί ο λαός που υποφέρει, αν η κυβέρνηση που θα προκύψει δεν έχει μεγάλη πλειοψηφία; Οσο πιο ισχυρή είναι τόσο και πιο αντιλαϊκή. Να μην περάσει ο εκβιασμός και των δύο. Επιτέλους ας φοβηθούν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Τόσα χρόνια δεν έχουν νιώσει πραγματική απειλή από το λαό, γι' αυτό και έχουν ως τώρα το πάνω χέρι στους εκβιασμούς και τα παραπλανητικά διλήμματα. Κερδισμένος θα είναι ο λαός αν από την κάλπη προκύψει αδύναμος δικομματισμός. Πρέπει και τα δύο κόμματα, που αποτελούν το δίδυμο της αντιλαϊκής εναλλαγής και συναλλαγής, να έχουν χάσει».

Ξεκαθάρισε για μια ακόμη φορά: «Δεν αλλάζουν αυτοί οι δύο, ούτε βεβαίως και με κυβερνήσεις συνεργασίας, κεντροδεξιές και κεντροαριστερές. Το αντίθετο γίνεται: Οποιος συνεργάζεται μαζί τους μεταλλάσσεται προς το χειρότερο. Το μαρτυρούν οι εξελίξεις στη Δυτική Ευρώπη αλλά και η συνεργασία ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ στο συνδικαλιστικό κίνημα και ιδιαίτερα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Δεν απαλλάσσεται ο ΣΥΝ από τις ευθύνες του για τη στάση του σε κρίσιμα ζητήματα, από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, τις συνεχείς ταλαντεύσεις του, από το γεγονός ότι τις τελευταίες μέρες διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι δε θα συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ».

Στη συνέχεια η Αλέκα Παπαρήγα επισήμανε: «Το σύνθημα κατά του δικομματισμού δε λέει πολλά από μόνο του. Σήμερα το θέμα είναι να έχεις στόχους πάλης και κυρίως προγραμματική κατεύθυνση που δε σε οδηγεί στην ενσωμάτωση και στο συμβιβασμό μαζί τους. Δεν υπάρχει αγώνας που λείψαμε - υποχρέωσή μας ήταν. Πάντα έτσι ήμασταν και θα είμαστε. Δεν επιζητούμε έπαθλα και μετάλλια. Το θέμα είναι τι κάνεις πολύ πριν για την καλλιέργεια του εδάφους του αγώνα και όχι στο παρά πέντε.

Λόγου χάρη, θέσαμε ως Κόμμα και ως Νεολαία ζήτημα για να αναπτυχθεί κίνημα Παιδείας από το 1997 και πιο ειδικά από το 1999. Τότε ξεκίνησε το σχέδιο των ιδιωτικών πανεπιστημίων και ιδιωτικής λειτουργίας του δημόσιου. Αν αυτοί οι αγώνες που έγιναν φέτος, οι μεγαλειώδεις, είχαν προετοιμαστεί έγκαιρα, θα υπήρχαν καλύτερα αποτελέσματα».

Για την πολιτική συμμαχιών τόνισε: «Η στρατηγική και το πρόγραμμα του ΚΚΕ θεωρούν και έχουν σπονδυλική τους στήλη την πολιτική συμμαχιών. Αν δεν το βλέπαμε έτσι θα ήμαστε ένα κόμμα της φασαρίας και τίποτε άλλο. Το μόνο που δε χρειάζεται σήμερα ο λαός και ο τόπος είναι μια συμμαχία με μια ελκυστική ταμπέλα, με στόχο να προσελκύσει εκλογική πελατεία, έχοντας μέσα της το σπέρμα της διάσπασης και της ενσωμάτωσης στο σύστημα. Είτε η ταμπέλα ονομάζεται ενότητα κομμουνιστική, ή ενότητα της αριστεράς, ή προοδευτική αριστερή κομμουνιστική ενότητα».

Αντίθετα, «η συμμαχία που έχει ανάγκη ο τόπος πρώτο και βασικό χαρακτηριστικό πρέπει να έχει ότι εκφράζει τη συμμαχία ενός, όσο γίνεται, πιο μαζικού και ενωτικού εργατικού κινήματος με το κίνημα των αυτοαπασχολούμενων και το κίνημα της φτωχής αγροτιάς. Που οριοθετείται καθαρά, όχι μόνο από τα κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και τα συμφέροντα της αστικής τάξης και των ανώτερων μεσαίων στρωμάτων που τα κόμματα αυτά εκφράζουν. Από τις αντιλαϊκές επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, από τις δεσμεύσεις που έχουν συμφωνηθεί με τις ΗΠΑ. Οτι ξέρει να μην ενσωματώνεται και να μην υποκύπτει και έχει πρόταση εξουσίας διαφορετική από την υπάρχουσα».

Μιλώντας για τον ΣΥΝ σημείωσε πως η ηγεσία του παρεξηγείται «γιατί, λέει, του κάνουμε κριτική ενώ το κύριο μέτωπο είναι ο δικομματισμός». Και εξήγησε:

«Κάνουμε οξεία κριτική σε ένα κόμμα που λέει ότι εγώ είμαι αριστερό, έχω αριστερή πολιτική. Δεν μπορεί να έχεις μια κεντρική γραμμή, η οποία στο κύριο πεδίο αντιπαράθεσης, το πεδίο της οικονομίας, να είναι "ναι, μεν, αλλά" και επί της ουσίας να μην έχεις γραμμή ρήξης με τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Από εκεί και πέρα όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα».

Και συμπλήρωσε: «Ο ΣΥΝ λέει "είμαστε μέσα στους αγώνες". Δεν το αρνούμαστε. Το πιο εύκολο πράγμα είναι όταν ξεσπάνε οι αγώνες να πηγαίνεις στην πρώτη γραμμή να σηκώνεις μια σημαία. Δεν είναι δύσκολο». Υπογράμμισε πως «το ζήτημα που έχει γενικότερη σημασία είναι τι κάνεις για να καλλιεργήσεις το έδαφος να αναπτυχθούν οι αγώνες. Σημασία δεν είναι να κάνεις κίνημα, σημασία έχει η λαϊκή αντεπίθεση πριν έρθουν τα μέτρα. Και οι αγώνες που γίνονται μετά είναι σημαντικοί αλλά δεν μπορούν να έχουν αποτελεσματικότητα.

Ακριβώς λοιπόν αυτή είναι η ουσία της κριτικής μας στο ΣΥΝ: Δεν μπορείς τη μια φορά να φοράς το κοστούμι του γιάπη και την άλλη να φοράς το αμπέχονο του αγωνιστή και του επαναστάτη. Πρέπει να 'χεις μια σταθερή γραμμή. Να μην επηρεάζεσαι απ' τα χαϊδέματα του ΠΑΣΟΚ και να έχεις βγάλει τα συμπεράσματα με αυτό που έγινε στην Ευρώπη με τις κεντροδεξιές και τις κεντροαριστερές συμμαχίες».