Αν κάποιος περιορίσει την ενημέρωσή του μόνο στον αστικό Τύπο, θα υποχρεωθεί να καταπιεί αμάσητο ότι η ΟΛΜΕ σήμερα αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του όποιου κινήματος αναπτύσσεται! Η πραγματικότητα βέβαια είναι εντελώς διαφορετική. Η ηγεσία της ΟΛΜΕ από τις αρχές του Οκτώβρη απαντούσε με τη σιωπή της στις επανειλημμένες προτάσεις του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών για συμμετοχή σε κινητοποιήσεις στις 11 και στις 18 Οκτώβρη ενάντια στην Οδηγία 36/05. Και κήρυξε, τελικά, με το ζόρι μια τρίωρη στάση για την 1η Νοέμβρη, όταν από τις 18 Οκτώβρη φοιτητικοί και σπουδαστικοί σύλλογοι καλούν στη μεθαυριανή κινητοποίηση για την Παιδεία. Για δε το Ασφαλιστικό, αρνήθηκε κατηγορηματικά όποια σκέψη για διαδήλωση στις 7 Νοέμβρη.

Η ηγεσία της ΟΛΜΕ, ενώ εμφανίζεται στον Τύπο να κλίνει σε όλες τις πτώσεις το «συντονισμό», αρνείται στην πράξη να συντονίσει τα βήματά της με το πιο κοντινό στους καθηγητές τμήμα, τους μαθητές, που όλο αυτό το διάστημα ξεδιπλώνουν πολύμορφες και δυναμικές κινητοποιήσεις. Χρειάζεται θράσος, να προσπαθεί ξάφνου, να εμφανιστεί ούτε λίγο ούτε πολύ ως τρανός καθοδηγητής του αγώνα των εργαζομένων άλλων κλάδων, όταν εμφανίζει στην πράξη μηδενική δράση για να δημιουργηθούν όροι πάλης των ίδιων των καθηγητών απέναντι στις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις σε Παιδεία και εργασία. Πόσο μάλλον όταν βάζει τρικλοποδιές στην ανάπτυξη κοινού ταξικού αγώνα.

Οταν η ηγεσία της ΟΛΜΕ «καλεί» ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ να αποχωρήσουν από το διάλογο για το Ασφαλιστικό, γνωρίζει πολύ καλά ότι απευθύνεται σε μόνιμους συνδαιτυμόνες της - όποιας - κυβέρνησης, προπαγανδιστές της ταξικής συνεργασίας. Εκείνο που επιδιώκει είναι να καλλιεργήσει στάση αναμονής στους εργαζόμενους, να σπείρει αυταπάτες ότι δήθεν μπορεί η στάση των ηγεσιών ΑΔΕΔΥ - ΓΣΕΕ να αλλάξει σε κατεύθυνση αγωνιστική. Ακόμα και στο ίδιο το Ασφαλιστικό, επιμένει να βρίσκει και να προβάλλει τις «ιδιαιτερότητες» του κλάδου των εκπαιδευτικών, συσκοτίζοντας ότι σε τελική ανάλυση στόχος της αντιασφαλιστικής επίθεσης είναι η πλειοψηφία των εργαζομένων να παίρνει συντάξεις πείνας. Και στην πλειοψηφία αυτή ανήκουν και οι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι έχουν συμφέρον να αγωνιστούν χέρι χέρι με τους υπόλοιπους εργάτες του χεριού και του πνεύματος. Οσο για τα «βέλη» της όποιας αντίδρασης, η ηγεσία της ΟΛΜΕ επιμένει να τα στρέφει σε στενούς αντικυβερνητικούς - δήθεν, «αντιδεξιούς» στόχους, με έμφαση στον τρόπο που εφαρμόζονται οι αντιδραστικές αλλαγές, αφήνοντας στο απυρόβλητο το ίδιο το περιεχόμενο των αντιεκπαιδευτικών αλλαγών.

Είναι προφανές ότι με «φυτευτές» γενικόλογες συνεργασίες, τουφεκιές σε επίπεδο ηγεσιών, όχι μόνο δεν κόπτονται αλλά δε θέλουν να αφήσουν και περιθώρια για οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων από τα κάτω. Γίνονται για να εμφανίσουν αγωνιστικό προφίλ των ίδιων των ηγεσιών, μέσω της καπηλείας των αγώνων που αναπτύσσονται και έχουν πυροδοτηθεί από την αντιλαϊκή και αντιεκπαιδευτική πολιτική ΕΕ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Ταυτόχρονα, κεντρικό στόχο έχουν να αποτρέψουν τη συσπείρωση των εργαζομένων στο συνεπές ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, να μην αφήσουν την αντίδραση να μετατραπεί σε διεκδίκηση. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στην εκπαίδευση, με τη συμμετοχή τους στις διαδικασίες των πρωτοβάθμιων σωματείων τους, με αποφάσεις για στόχους πάλης και αγωνιστικές κινητοποιήσεις πρέπει να δώσουν δυναμική απάντηση, συγκεκριμένη και όχι θολή. Με πρώτο αγωνιστικό σταθμό για το Ασφαλιστικό την Τετάρτη 7 Νοέμβρη στα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ. Με έμπρακτη στήριξη στον αγώνα των μαθητών.