Η αθωνική πολιτεία με το νέο σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου συνεχίζει τη μεγάλη της παράδοση στις ελεύθερες πτώσεις, με αμφίβολη όμως αυτή τη φορά τη δυνατότητα επαναφοράς της στη φυσική κατάσταση της ορθοστασίας. Το να μετατρέψεις ένα μοναστήρι σε off shore εταιρεία δε γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Ο ηγούμενος Εφραίμ δεν είναι παρά ένας ακόμα ντίλερ που κατασκεύασαν οικονομικοί κύκλοι. Αντί λοιπόν να ανεμίζει τα χρυσόβουλα και τα φιρμάνια των σουλτάνων για να μας τρομάξει, θα έπρεπε να μελετήσει την αθωνική διπλωματία όπως έκαναν οι γέροντές του όταν ένιωθαν πως κινδυνεύει το μαγαζί τους.

Ιδού ένα μικρό δείγμα αφιερωμένο στον Εφραίμ: 26 Απριλίου 1941. Οι πληρεξούσιοι αντιπρόσωποι των είκοσι μονών έστειλαν επιστολή προς την «Αυτού Εξοχότητα Αρχικαγκελάριον του ενδόξου γερμανικού κράτους κύριον Αδόλφον Χίτλερ». Γράφουν: «Λαμβάνομεν την εξαιρετικήν τιμήν να απευθυνθώμεν προς την υμετέρα εξοχότητα και παρακαλέσωμεν Αυτήν θερμώς όπως ευαρεστούμενη αναλάβει υπό την υψηλήν προσωπικήν Αυτής προστασίαν και κηδεμονίαν τον ιερόν τούτον τόπον» (από το βιβλίο του μοναχού Θεόκλητου Διονυσιάτη «Ο γέροντάς μου Γαβριήλ Διονυσιάτης», εκδόσεις «Αστήρ» 1987).

Το σκάνδαλο αυτό δεν είναι έλασσον. Σε χρόνο ντε-τε φανέρωσε τη γύμνια της κυβέρνησης, που αδυνατεί, λόγω της κεκτημένης απληστίας της, να δει την καταστροφή που απλόχερα μοιράζει. Η στάση του Εφραίμ είναι πολιτική. Οσοι πολιτικοί ενεπλάκησαν στο σκάνδαλο το έκαναν με θρησκευτική πίστη. Ο αρραβώνας ανάμεσα στο ράσο και το κοστούμι καταργεί τις διαχωριστικές γραμμές της περίφημης ηθικής που με τόσο πάθος τονίζουν οι θεολόγοι. Ο νέος κυνισμός που προκύπτει είναι το τελευταίο χαρτί ενός συστήματος που παραπαίει και γίνεται όλο και πιο επικίνδυνο.